مریم دیلمی زاده در گفت و گو با ایسنا، اظهار کرد: شروع سن ورزش یکی از سوالات بسیار متداول بین خانواده ها است. گفته می شود تا قبل از سن ۷ سال نباید فعالیتی تحت عنوان فعالیت ورزشی داشته باشیم و بیشتر این فعالیت ها باید به صورت بازی های کودکانه باشد و بیشتر بازی هایی که حس مسابقه را به کودک القا نمی کند باید انجام شود. این مساله دلایل مختلفی از جمله وارد شدن استرس به کودک دارد که این استرس می تواند فیزیکی بوده و منجر به آسیب شود. بیشتر اعتقاد بر این است که کودک از طریق کشف و شهود بتواند یکسری کارها مانند پریدن، دویدن، دریافت توپ و... را آموزش ببیند.

وی افزود: هیچ تحقیقی بیان نمی کند، شروع زود هنگام ورزش به موفقیت قطعی کودک در آینده منجر می شود، زیرا ممکن است این مساله می توانند موجب آسیب دیدگی زودهنگام و یا حتی استرس ناشی از آن، موجب کوتاه شدن عمر ورزش به ویژه ورزش حرفه ای کودک شود.

دیلمی زاده در خصوص دسته بندی سن شروع فعالیت های ورزشی کودکان، گفت: در این دسته بندی ورزش ها به ورزش های بدون برخورد، ورزش های کم برخورد و ورزش های پر برخورد تقسیم می شوند، در ورزش های بدون برخورد مانند دوهای کوتاه، شنا، تنیس و ژیمناستیک ویژه سنین ۶ تا ۱۰ سال است، گروه بعدی ورزش‌های کم برخورد که سن ۱۱ تا ۱۴ را در بر می گیرد و رشته هایی مثل بسکتبال، فوتبال و دوچرخه سواری مناسب است و در نهایت ورزش های پربرخوردی مثل هاکی، کشتی و وزنه برداری را از ۱۴ سال به بعد می توان برای بچه ها در نظر بگیریم؛ اما باز هم گفته شد که از نظر زمان و سنی بخواهیم برای کودکان برنامه ریزی کنیم، حدودا وقتی کودک شروع به فعالیت ورزشی می کند بین ۳۰ تا ۴۰ درصد از زمان باید به صورت اختصاصی و حرفه ای باشد و مابقی آن باید فعالیت ها و ورزش های پایه در نظر گرفته شود.

این کارشناس آسیب شناسی ورزشی، در خصوص شروع تمرین برای کودکان در سنین بسیار کم و خطراتی که دارد، تاکید کرد: در این زمینه همیشه یکسری استثنائات وجود دارد، در بسیاری از کشورهای شرق آسیا و چین این مسئله بسیار دیده می شود. آنچه تحقیقات نشان داده است عمر ورزشی این کودکان بسیار کم است، البته تکرار می کنم استثنائاتی وجود دارد، اما به دلیل آسیب هایی که برای آن ها به وجود می آید از نظر فیزیکی و روحی مناسب نیست. در خصوص آسیب های روحی این که این بچه ها در سنین کم به جای اینکه از فعالیتی که انجام می دهند، لذت ببرند وارد رقابت می شوند موضوعی که روان شناسان ورزشی بارها به آن اشاره کردند و آن را تایید نمی کنند و صحبت های ضد و نقیضی در این زمینه وجود دارد.

وی خاطرنشان کرد: نکته ای که باید به آن توجه کنیم، این است که شدت فعالیت ورزشی که انجام می دهیم، موجب آسیب کودک می شود یا خیر. حرکات تکراری، حرکاتی که قدرت زیادی نیاز دارد و نیروی زیادی به این بچه ها وارد می کند، ممکن است موجب آسیب‌های بیشتری شود و این بچه مشکلات حادتر را در سنین بالاتر خواهد دید و نکته دیگر اگر فعالیت ورزشی و شدت آن به نحوی باشد که قدرت بیشینه یا زیاد از حد به بچه وارد کند، منجر به بسته شدن صفحات رشد او می شود و آن را تحت تاثیر قرار می دهد. اگر هم بچه ای چنین کاری انجام می دهد باید زیر نظر مربیان متخصص و کاربلد این کار باشد تا ویژگی های فردی کودک را با توجه به راهنمایی هایی که فدراسیون های مختلف ورزشی دارند در نظر گرفته و شدت و حجم فعالیت را بر اساس این موارد برنامه ریزی کند که موجب آسیب و بسته شدن صفحات رشد کودک نشود.

دیلمی زاده در ارتباط با میزان و نوع آسیب های رایج در کودکان گفت: در تحقیقات و مقالات ذکر شده اگر سن کودکی را تا زیر ۱۶ سال در نظر بگیریم، بیشتر آسیب ها مربوط به شکستگی و بعد از آن کوفتگی و بعد آسییب های مربوط به تاندون و رباط ها است، چرا که قدرت ترمیم در تاندون، رباط و عضلات کودکان تاحدی بالا است و بیشتری آسیبی که داریم شکستگی است و نکته جالب‌تر این که در کل میزان آسیب دیدگی‌های مربوط به شکستگی حدود ۲۱ درصد مربوط به آسیب در اثر ورزش بوده است و بیشتر این آسیب ها مربوط به افتادن است که شاید به دلیل شکل نگرفتن ساختار بدن و نبود تعادل آن ها است. باید بگویم که ۱۰درصد این آسیب ها از ۲۱ درصد در باشگاه های ورزشی بوده و بیشتر در خانه و مدرسه رخ داده است و نشان می دهد که اگر پروتکل های مناسب پیشگیری از آسیب برای کودکان داشته باشیم و غربالگری مناسب و مشکلات ساختار حرکتی کودکان را شناسایی کرده و تمرینات را بر اساس آن طراحی کنیم ورزش و باشگاه های ورزشی آسیب های بسیار کمی برای کودکان دارند.

وی اظهار کرد: بسیاری از پژوهشگران اعتقاد دارند به دلیل اینکه رشد در سنین کودکی تدریجی است، می توان اصلاحات حرکتی را در این سنین انجام دهیم، حتی اگر در این دوران خطر آسیب کمی داشته باشیم، اما زمان طلایی و ایده آلی است که یکسری مداخلات داشته باشیم تا الگوهای حرکتی آن ها را درست کنیم تا در آینده آسیب ها را کاهش دهیم.

دیلمی زاده افزود: در گذشته گفته می شد که کودکان نباید تمرینات قدرتی داشته باشند که این مسئله رد شد، بسیاری از فیزیولوژیست‌ها و آسیب شناسان ورزشی گفته اند تمرینات مقاومتی موجب افزایش قدرت، استقامت و تراکم استخوانی آن‌ها می شود و برای همین مزایا بچه ها می توانند تمرینات مقاومتی داشته باشند، اما مسئله گرم کردن بسیار مهم است و باید به اندازه کافی باشد، حجم تمرینات بیشتر از شدت آن باشد، وزنه و بار تمرینات را کاهش دهیم و روی تکرار تمرکز کنیم، تمرینات نباید بچه را به حد خستگی برساند. بچه ها مشکلی که دارند این است که نمی دانند چه زمانی آب مصرف کنند و این وظیفه ما و مربیان است که حواسمان باشد از آن ها بخواهیم قبل، در حین و بعد از تمرین به اندازه کافی آب مصرف کند.

این کارشناس آسیب شناسی ورزشی، تصریح کرد: همیشه باید اولویتمان برای بچه ها حرکت باشد، نکته مهم قبل حرکات ورزشی یک مساله غربالگری توسط متخصصان است که اگر ناهنجاری دارند شناسایی تا فشارهای ورزشی موجب تشدید این ناهنجاری ها نشود.

وی ادامه داد: همچنین قوانین بازی، که بچه ها زیر بار آن نمی روند و کارهایی انجام می دهند که ممکن است موجب آسیب دیدگی شود. باید به آنها بفهمانیم که رعایت این قوانین به سلامتی آن ها کمک می کند. اگر ورزشی انجام می دهند که وسایل محافظتی دارد آن ها را ملزم به استفاده از آن ها کنند؛ مثل کلاه و زانوبند که می توانند از رنگ های مختلف استفاده کرد تا ترغیب شوند و همچنین محیط ورزشی باید خالی از خطر اجسام تیز و لبه دار باشد به خصوص اگر در خانه فعالیت می کنند.

دیلمی زاده با اشاره به برخی پروتکل های ورزشی، گفت: یکسری از فدراسیون ها برای برخی از رشته ها پروتکل هایی دارند که برای پیشگیری از آسیب در نظر گرفته اند که شاید مهم ترین آن را فیفا اعلام کرده است که برنامه ۱۱plus است که برای بزرگسالان بوده و الان برای کودکان نیز ارائه شده است، بسیاری از مقالات نشان داده است که رعایت این پروتکل ها در پیشگیری از آسیب‌ها تاثیر می گذارند و مربیان باید به روز شده و به این مسایل توجه کنند که فدراسیون های مختلف برای پیشگری برنامه ای ارائه داده اند یا خیر.

وی تاکید کرد: نکته مهم بعد از آسیب که به حیطه پزشکی بر می گردد این است که نگرانی را از خود دور کنیم و بدانیم که کودکان قدرت ترمیم خوبی دارند و استرس شدیدی برای خود و کودک ایجاد نکنیم که از ورزش بترسند. همچنین درمان را زیر نظر متخصصان شروع کنیم و مطمئن شویم که دوران درمان کامل طی می شود و حتما دوباره بعد از آن بچه ها غربالگری شوند و یکسری تمرینات بازگشت به ورزش را داشته باشد.

انتهای پیام