نوروزی که با خبرگزاری آسوشیتد پرس در تهران همکاری می‌کند، در مصاحبه با ایسنا ادامه می‌دهد: با آغاز شیوع کرونا، ترس و استرس در همه مردم وجود داشت و من هم با اینکه خیلی از چیزی ترس ندارم اما به دلیل اینکه با نزدیکانم در ارتباط بودم، سعی می‌کردم احتیاط کنم. با این حال دوست داشتم به صورت گسترده و جدی به موضوع کرونا بپردازم؛ زیرا مسئله و اتفاق خیلی مهمی بود، به‌گونه‌ای که همانند جنگ جهانی همه دنیا را درگیر خود کرد و در همه جا قربانی گرفت. به نظرم یک عکاس خبری با توجه به وظیفه و شغلش با وجود تمام خطراتی که برای او وجود دارد باید روی این موضوع کار می‌کرد؛ و از طرفی تصاویر چنین اتفاق بزرگی در تاریخ بشریت ثبت خواهد شد. البته با توجه به اینکه موقعیت خیلی خطرناک بود، مدیرانم اجازه حضور در جاهای خطرناک را برای عکاسی نمی‌دادند و این هم مسئله دیگری بود و برای عکاسی باید مدیرانم را مجاب می‌کردم که با رعایت مسائل ایمنی تا حد زیادی از خطر در امان هستم تا اجازه رفتن به مکان‌های پر خطر را برای عکاسی داشته باشم.

او اضافه می‌کند: با شیوع کرونا و در روزهای اوج آن، همان‌طور که خیلی از مردم از ترس جانشان در خانه ماندند و خود را قرنطینه کردند، با یکی از دوستان عکاس درباره عکاسی از کرونا صحبت می‌کردیم. دوستم می‌گفت اوضاع خیلی خطرناک است و نمی‌شود برای عکاسی بیرون رفت و بهتر است خیلی بیرون نرویم و عکاسی نکنیم و در خانه خود بنشینیم تا به بیماری مبتلا نشویم. به او گفتم که ما عکاس خبری هستیم و باید ترس را کنار بگذاریم و وظیفه‌مان را درست انجام بدهیم. چطور می‌شود که عکاس بزرگی مانند رابرت کاپا با حضور در میدان جنگ در مقابل گلوله مستقیم قرار می‌گیرد و تصاویر «نورماندی» را به ثبت می‌رساند؟ اگر او این کار را نمی‌کرد هیچگاه هیچ تصویری از نورماندی به جا نمی‌ماند. او و دیگر عکاسان خبری دیگر که جانشان را به خطر می‌اندازند و زیر آتش جنگ و توپ و گلوله عکاسی می‌کنند، احساس می‌کنند که باید وظیفه‌شان را به درستی انجام بدهند و در جایی قدم بگذارند که مردم دیگر نمی‌توانند. پس ما هم یا باید ترس را کنار بگذاریم و کارمان را به درستی انجام بدهیم و یا اینکه شغل خود را عوض کنیم، اینکه بگوییم نمی‌توانیم و می‌ترسیم در این شرایط کار کنیم، معنا ندارد و اتفاقا در چنین شرایطی باید جدی‌تر کار کنیم.

نوروزی می‌گوید که با همین نگاه شروع کرد به عکاسی کردن از فضاهایی مانند ضدعفونی کردن شهر و اماکن مختلف تا اتفاقی که در کشور و دنیا در حال وقوع بود را به تصویر بکشد.

او ادامه می‌دهد: موضوع بعدی که نظرم را به خودش جلب کرد، ترس مردم از ابتلا به کرونا بود که به خاطر آن خودشان را در خانه‌هایشان قرنطینه کردند و تا مدتی طولانی بیرون نیامدند. به یاد دارم وقتی در آن زمان در شهر تردد می‌کردم به یاد صحنه‌هایی از فیلم چرنوبیل می‌افتادم که همه جا خالی شده و فضای عجیب غریبی به وجود آمده بود. این امر برایم خیلی عجیب بود تا حدی که مجموعه کوچکی هم درباره فضاهای خالی شهری که بر اثر ترس مردم ایجاد شده بود کار کردم؛ از اماکنی مانند ترمینال، پارک‌ها راه آهن، خیابان‌ها، ورزشگاه‌ها، زمین‌های بازی خالی شهری، پروژهای نیمه کاره رها شده و ... .

به تصویر کشیدن غم خانواده‌های داغدار

این عکاس در توضیح ماجرای رفتن خود به مازندران برای عکاسی از شرایط وخیم آن جا می‌گوید: پس از پرداختن به موضوعات شهری، تصمیم گرفتم به اصل ماجرا، یعنی بیماری و مرگ و میری که در حال رخ دادن بود بپردازم. با مدیران خود تماس گرفتم و به آنها گفتم که قصد دارم به مازندران که در وضعیت قرمز قرار داشت، بروم؛ در ابتدا با این موضوع مخالفت کردند و گفتند که جانم به خطر می‌افتد و البته شنیدم در آن روزها یکی از همکارانمان در نیویورک به کرونا مبتلا شده بود و کرونا در آمریکا هم داشت شیوع بیشتری پیدا می‌کرد. اوایل شیوع بیماری در آسیا و ایران به ما می‌گفتند که مراقب باشیم ولی برایشان عکس ارسال کنیم، اما وقتی متوجه جدی بودن شرایط شدند دفاتر امریکا و کشورهای دیگر را دورکاری کردند و به ما اعلام کردند که نمی‌خواهد از فضاهای خطرناک عکس بدهیم. با این حال از آنجایی که معتقد بودم وظیفه دارم این اتفاقات را پوشش دهم، مدیران خود را مجاب کردم که با رعایت جدی نکات ایمنی به مازندران بروم و عکاسی کنم.

او ادامه می‌دهد: در نهایت به مازندران رفتم و در آنجا از مراسم‌های کفن و دفن افرادی که به علت ابتلا به کرونا جان خود را از دست داده بودند عکاسی کردم. همچنین سعی کردم یکسری مجموعه پرتره از خانواده‌های داغ‌دار و عزادار کار کنم، به گونه‌ای که غم و اندوهی که متحمل شده بودند را به تصویر بکشم. در ادامه اجراهای موسیقی‌ای که موسیقیدان‌ها و نوازندگان در اروپا در بام‌ها و یا کنار پنجره‌های خانه‌هایشان از خود برای بهتر کردن حال همسایگانشان و خودشان به نمایش می‌گذاشتند، نظرم را جلب کرد. این اتفاق در شرایطی که فضا ترسناک و بیرون رفتن خطرناک بود، کار قشنگی بود و حس خوبی به مردم می‌داد. تا حدی که با پخش شدن ویدیوهای نوازندگان اروپایی، در کشورهایی مانند ایران که این اتفاق نیفتاده بود نیز نوازندگان شروع به ساز زدن بر روی بام خانه، بالکن یا کنار پنجره خانه خود کردند.

نوروزی تصریح می‌کند: تصمیم گرفتم درباره نوازندگان نیز یک مجموعه کار کنم؛ چون کار قشنگ و انسانی بود و ندیده بودم در دنیا کسی به این موضوع بپردازد. بنابراین با همکاری یکسری از دوستان و بچه‌های هنرمند این نوازندگان را پیدا کردم و از آنها عکاسی کردم که این مجموعه خیلی مورد استقبال قرار گرفت و در سایت‌ها و مجلات زیادی در دنیا کار شد کار زیبای نوازندگان ایرانی در روزهای سخت کرونا جهانی شد.

از الان به بعد باید با چه نگاهی به موضوع کرونا پرداخت؟

او در پاسخ به سوال بالا اظهار می‌کند: می‌توان از جنبه‌های مختلف به این موضوع نگاه کرد. یکی از جنبه‌های آن به رفتار مردم بازمی‌گردد؛ یعنی باید ببینیم که کرونا دوباره تا کجا پیش می‌رود و مردم چه رفتارهایی خواهند داشت تا بتوانیم آنها را ثبت و عکاسی کنیم و نشان دهیم که این بار کرونا چه تأثیری در رفتار و زندگی مردم داشته است.

تفاوت کرونا با سایر بحران‌ها

نوروزی درباره این امر می‌گوید: تفاوت‌های زیادی بین بحران‌های مختلف وجود دارد و هر کدام شرایط و خصوصیات خود را دارند. ولی کرونا یک بحران جدی و خطرناک است و این خطر تنها برای خود عکاس و برای یک لحظه نیست. وقتی در افغانستان برای عکاسی از منطقه انتحاری و خطرناک می‌رفتیم برای سه تا چهار ساعت در معرض خطر بودیم و ممکن بود بیشتر از چند بار انتحاری شود، کمااینکه قبلا این اتفاق رخ داده و حتی برخی از همکاران ما جان خود را از دست داده‌ بودند، ولی با خارج شدن از آن منطقه بحران برای ما تمام می‌شد. اما کرونا به این صورت نیست و شما هر لحظه در بحران هستید حتی تا روزها بعد از خارج شدن از منطقه پر خطر، و ممکن است دیگران را نیز با حضور در منطقه اوج کرونا به خطر بیندازید. کرونا هر لحظه با نگرانی و عذاب وجدان همراه است ولی در جنگ نگرانی و آسیب‌های احتمالی جسمی آن با خارج شدن از منطقه تمام می‌شود هرچند که بحران روحی آن همچنان ادامه دارد.

در پایان از او درباره تأثیر کرونا بر آینده عکاسی خبری سوال می‌کنیم، پاسخ می‌دهد: به نظر من تأثیر خاصی نخواهد داشت؛ چون عکاسان خبری در تمامی این سال‌ها در همه بحران‌ها کار کرده‌اند و این بحران‌ها تأثیری در خود عکاسی خبری نداشته‌اند. البته در این شرایط تا حدودی عکاسی خبری محک می‌خورد و بعدها در آینده، عملکرد عکاسان خبری در روزهای بحران کرونا توسط عکاسان، عکاسان خبری، دیگر اصناف و افراد مرتبط با عکاسی خبری و مردم قضاوت و نقد و بررسی خواهد شد.

انتهای پیام