پریسا مقتدی در یادداشت خود که آن را در اختیار ایسنا قرار داده، نوشته است: «اگر تئاتر را به مثابه یک گفت‌ وگوی اجتماعی در بستر حضور فیزیکی انسان‌ها بدانیم شاید بهتر بتوانیم از چالشی که شیوع ویروس کرونا بر سر راه این هنر جمعی قرار داده صحبت کنیم. ویروسی که پروتکل‌های بهداشتی، برای مقابله با آن، نه تنها هرگونه ملاقات اجتماعی را ممنوع می‌کند که مهم‌ترین  راه مقابله را فاصله‌گذاری اجتماعی می‌داند. یعنی در تضاد با  ماهیت اصلی و اساسی تئاتر. در این چهارماه گذشته که همه‌گیری کرونا  بر تمام حوزه‌های زیستی بشر تاثیر گذاشته و از اقتصاد و صنعت و سیاست، تا ورزش و فرهنگ و هنر را به پیش و پس از خود تقسیم کرده، آزمون و خطاهای بسیاری برای راه‌های هم‌زیستی با این پاندمی و به سلامت گذر کردن از این بزنگاه تاریخی  انجام شده است. مقوله تئاتر آنلاین که در گوشه و کنار جهان و البته ایران مطرح و به اجرا گذاشته شد نیز یکی از همین راه‌کارهاست. ایده ای که با وجود ویژگی‌های مثبت خود، از  اصلی‌ترین خصلت تئاتر یعنی حضور فیزیکی تماشاگران محروم می‌ماند. اما چند روزی‌ست که بازگشایی مجدد سالنهای نمایش،  بر صحنه هایی که هویت و ماهیت‌شان از حضور بازیگران و تماشاگران شکل می‌گیرد، زیبایی خاطره‌سازی برایمان به ارمغان آورده که پیش‌تر تجربه آن را نداشتیم. حال شاید بعد از گذشت چهارماه خاموشی، بیشتر قدر زیست اجتماعی در سایه هنر متعالی تئاتر را بدانیم. هرچند که شرایط امروز با روزهای پیش از شیوع ویروس کرونا تفاوت‌های بسیاری دارد اما قرار است با انجام تمهیدات لازم و  رعایت توصیه‌های بهداشتی،  تلاش شود تا تماشاگران و هنرمندان با حداقل نگرانی از سلامتی خود و با خاطری آسوده به تماشای جهان‌های خلق شده بر صحنه نمایش بنشینند. 
شب گذشته چراغ تماشاخانه سنگلج پس از چهارماه خاموشی، با جان گرفتن نمایشی برروی صحنه روشن شد. این شب بی شک برای تاریخ پرافتخار این تماشاخانه ماندگار خواهد بود.  شاید چیزی شبیه یک افتتاح مجدد، یک تولد دوباره. تماشاخانه سنگلج این شروع دوباره را در حافظه خود خواهد سپرد.
 به رسم یادگار از دوران  گذر از روزهای  سخت کرونا به روزهای روشن‌تر.»

انتهای پیام