ضیاءالدینی برای ساخت مجسمه مولانا جلاالدین بلخی که به تازگی به اتمام رسیده، یک سال وقت صرف کرده است.

خبرنگار ایسنا با سازنده اثر درباره ایده کار و چگونگی ساخت آن گفت‌وگویی انجام داده است که این هنرمند در بخشی از این گفت‌وگو خاطرنشان کرد: در ادامه فعالیت‌های معاونت فرهنگی دانشگاه کردستان، قرار شد مجسمه‌ای متناسب با فضای دانشگاه ساخته شود. در جلسه‌ای که داشتیم پیش از اینکه فردی از مشاهیر کردستان برای سوژه ساخت مجسمه انتخاب شود، پیشنهاد دادم که مجسمه از شخصیتی عام‌تر مانند مولانا که تمام ایران او را می‌شناسند، ساخته شود.

این مجسمه‌ساز در پاسخ به این پرسش که «ایده چگونگی ساخت مجسمه از که بود؟» اظهار کرد: اصولا تنها موضوع را از سفارش‌دهنده می‌گیرم و از آنها می‌خواهم که ایده و نحوه ساخت اثر در اختیار خودم باشد و آزادی کامل داشته باشم. این پروژه با مطالعه من در زمینه تفسیر مثنوی معنوی همزمان بود و دقیقا زمانی صورت گرفت که مشغول خواندن مثنوی بودم. بار علمی و تربیتی مثنوی معنوی، با وجود تمام ارزش‌های نهفته‌ای که دارد، غالب‌تر از جنبه‌های عرفانی و حال و هوایی است که از مولانا می‌دانیم؛ بنابراین سعی کردم بر غزلیات شمس، یعنی اشعار عارفانه و مستانه مولانا تأکید داشته باشم. درواقع تصور ذهنی که از او داشتم را پیاده کنم و نه جنبه‌های تربیتی و نصیحتی.

ضیاءالدینی ادامه داد: جدا از ارزش‌های بسیار زیادی که مثلا از لحاظ ادبی در مولانا و آثارش وجود دارد، برای من یک انسان شیدا و شیفته است که بیش از هر شخص دیگری توانسته به معشوق خود یعنی خدا نزدیک شود. همیشه مولانا را در شوریدگی، شیدایی، در حال سماع، در عروج و در رقصی که عشق مولد آن است تصور کرده‌ام؛ یعنی این اشعار بیشتر از تمام نوشته‌های مولانا و آثارش مرا تحت تأثیر قرار می‌دهد. بارها اتفاق افتاده است که تحمل شنیدن عشق واقعی او به خدا را نداشته و بلافاصله اشک‌هایم جاری شده است.

این هنرمند درباره جایگاهی که مولانا برای او دارد، بیان کرد: با علاقه و شیفتگی بالایی که نسبت به مولانا داشتم کار را شروع کردم. مولانا برای من تقدسی دارد که حتی یک روز هم بدون وضو دست به کار او نزده‌ام و احساس می‌کردم که وقتی از کارگاه بیرون می‌روم نباید به اثر پشت کنم؛ چون در مجسمه حضور مولانا را حس می‌کردم. این امر به خاطر توان بالای من در ساخت اثر نبود، بلکه به خاطر حسی است که در مدت ساخت اثر در من ایجاد شده بود و با تمام وجود سعی می‌کردم در کارم به مولانا نزدیک شوم.

ضیاءالدینی همچنین درباره موادی که این مجسمه با آن ساخته شده است؟ گفت: تقریبا در کل مجسمه‌هایی که ساخته می‌شود، از گچ، خمیر مجسمه و یا گِل استفاده می‌شود؛ یعنی مرحله اول کار با این سه مواد ساخته می‌شود که من در نهایت از بتون رنگ روشن استفاده کردم.

او ادامه داد: البته ساخت این مجسمه، به لحاظ سازه و ایستایی کار مشکلی بود؛ زیرا تقریبا ۹۰ درصد مجسمه در هوا معلق است و تنها قسمت کوچکی از آن از پشت زانو به پایه وصل است. این کار خیلی مشکل بود؛ زیرا ساخت گچ تا بتن ریزی کار خیلی مشکلی است و از طرفی اثر حدودا ۶ تن وزن دارد و باید ۹۰ درصد این وزن سنگین را در هوا معلق نگه می‌داشتم. درواقع سعی کردم با معلق بودن آن هر چه بیشتر سبک بالی روح مولانا را نشان دهم.

به گزارش ایسنا، هادی ضیاءالدینی زاده ۱۳۳۵ سنندج است. پیشتر بزرگترین تندیس یادبود مقاومت مردم کردستان در هشت سال جنگ تحمیلی توسط این مجسمه‌ساز کردستانی ساخته و در پارک جنگلی آبیدر سنندج نصب شده بود. مضمون این تندیس یادبود مقاومت مردم کُرد در هشت سال جنگ تحمیلی است.

انتهای پیام