محمدحسین ریاحی در گفت‌وگو با ایسنا در خصوص نامداران استان اصفهان، اظهار کرد: یکی از شعرای معاصر اصفهان «حسن بهنیا» معروف به «متین اصفهانی» است. حسن بهنیا که متخلص به «متین» است در سال ۱۲۹۰ شمسی در محله سید احمدیان اصفهان متولد می‌شود. پدر او زندگی متوسطی داشت و به عنوان منشی در شرکتی به نام «زیگلر» کار می‌کرد.

وی افزود: متین اصفهانی تحصیلات مقدماتی را در اصفهان به پایان برد، اما موفق به ادامه تحصیل نشد و در همان مدارس قدیم به تحصیلات مقدماتی پرداخت، اما میزان معلومات او فوق‌العاده بود به طوری که شوق آموختن را در نوجوانی رها نکرد و از هر فرصتی برای افزایش دانش خود استفاده می‌کرد.

این استاد دانشگاه گفت: متین اصفهان احساس می‌کرد چیزی در سینه‌اش می‌شکفد و به زمزمه وا می‌دارد که در واقع همان قریحه شاعری او بود. متین در ابتدا در جلسات مذهبی به جرگه مداحان پیوست و در آغاز فعالیت بسیار خوبی داشت.

ریاحی تصریح کرد: سپس به انجمن ادبی سروش که ریاست آن بر عهده «محمدباقر الفت» بود پیوست و در این انجمن بود که با بزرگانی مانند استاد جلال‌الدین همایی، منعم، مسکین و محزون آشنا شد و از محضر آنان بهره برد. همچنین با شاعران ناموری مانند صغیر اصفهانی آشنا شد و با شعرای دیگری همچون رجاء، گلزار، گلشن، مسرور و حسام دولت‌آبادی طرح دوستی و رفاقت ریخت.

وی افزود: بعد از آن به انجمن‌های ادبی از جمله انجمن ادبی میرزا عباس شیدا و انجمن کمال و سایر انجمن‌های آن زمانِ اصفهان راه پیدا کرد و به تدریج شعر او به شکوفایی رسید و به شخصیتی ممتاز در این راستا تبدیل شد.

این اصفهان شناس ادامه داد: متین اصفهانی به مدت ۱۰ سال در تهران اقامت کرد و به کار در یک تجارتخانه به نام تجارتخانه «اخوان علیزاده» با سمت حسابداری مشغول به کار شد. در تهران هم در انجمن‌های ادبی به فعالیت پرداخت و از محضر چهره‌های ادبی برجسته‌ای مانند ملک‌الشعرای بهار و استاد وحید دستگردی بهره‌های فراوان برد و کسب فیض کرد.

ریاحی گفت: سپس به اصفهان بازگشت و به تأسیس انجمنِ «سرای سخنوران» همت گماشت. متین اصفهانی در انواع شعر طبع‌آزمایی می‌کرد و در غزل، شیوه عراقی و در قصیده، سبک خراسانی را دنبال می‌کرد. متین در سال ۱۳۷۵ شمسی چشم از جهان فروبست و در قطعه نام‌آوران گورستان باغ رضوان به خاک سپرده شد.

این استاد دانشگاه اصفهان، خاطرنشان کرد: دیوان اشعار متین اصفهانی به نام «طاووسِ خیال» با مقدمه فاضلانه استاد محمدعلی دادور معروف به فرهاد، طبع و نشر شده است.

  انتهای پیام