امروز سه‌شنبه بود، روزی که باید خود را سر ساعت به تمرین می‌رساند، هنوز شوق اتفاقات روزهای گذشته را در سر می‌پروراند که نفهمید کی به باشگاه رسیده است اما با صحنه عجیبی مواجه شد، با خود گفت نکند امروز سه‌شنبه نیست و روز تمرین را فراموش کرده است ولی کمی که جلوتر رفت، دید بر روی شیشه در باشگاه نوشته شده: «به دلیل پرداخت نشدن اجاره‌بها، تمرینات به روزهای دیگر موکول شد»، گویی همه آرزوهایش را به دست باد سپرده بود؛ چرا که او آرزوهای بزرگی در سر داشت.
بی‌شک، این روزها اکثر خانواده‌های ایرانی به اهمیت ورزش و حضور فرزندان خود در میادین ورزشی بیش از گذشته واقف شده و همین امر باعث شده است تا باشگاه‌های ورزشی در کشور نیز بیش از پیش به سمت علمی شدن و انجام تمرینات حرفه‌ای و اصولی گام بردارند اما آنچه که هنوز نسبت به ادوار گذشته پا بر جا است، بحث هزینه‌هایی است که باشگاه‌های ورزشی باید متقبل شوند و این در حالی است که اکثر فعالان این عرصه به این مهم اذعان دارند که دخل و خرج باشگاه‌داری هم‌خوانی ندارد.
در حال حاضر بیش از ۹۵ درصد باشگاه‌های ورزشی به صورت اجاره‌ای اداره می‌شود و دلیل اصلی آن نیز این است که بخش خصوصی با توجه به اینکه فعالیت در این عرصه توجیه اقتصادی ندارد، به همین خاطر کسانی که دارای فضایی هستند که کاربرد ورزشی آن به سایر موارد می‌چربد، ترجیح می‌دهند این مکان را اجاره دهند، تا اینکه خود بخواهند آن را مدیریت کرده و درآمدزایی کنند و این خود باعث شده است تا باشگاه‌داری در ایران به یکی از فعالیت‌های زیان‌ده و طاقت‌فرسا تبدیل شود.
بار سلامت جامعه بر دوش باشگاه‌های ورزشی
اینکه باشگاه‌های ورزشی در برهه کنونی بخش اعظمی از بار سلامت جامعه را به دوش می‌کشند، موضوعی است که همگان به آن اذعان دارند اما آن چیزی که باعث رنجش فعالان این عرصه شده، این است که مسئولان کشور به‌ویژه نمایندگان مجلس تلاش نمی‌کنند تا ابزار تشویقی برای فعالیت موثرتر و نیز تسهیل در فرآیند پرورش نیروی انسانی در این عرصه فراهم کنند، بدتر از همه اینکه بار دیگری به نام «مالیات بر ارزش‌افزوده» داغ باشگاه‌های ورزشی را تازه کرده و آن‌ها را بیش از پیش به سمت تعطیلی سوق می‌دهد.
معاون ورزشی اداره‌کل ورزش و جوانان استان زنجان با بیان اینکه اختصاص ۹ درصد درآمد باشگاه‌های ورزشی در قالب مالیات بر ارزش‌افزوده، در حالی که بدون در نظر گرفتن این موضوع نیز درآمد باشگاه‌های ورزشی با هزینه‌های‌شان متناسب نیست، موضوعی است که باید بیشتر مورد توجه قانون‌گذاران باشد، می‌افزاید: باشگاه‌های ورزشی نمی‌توانند برای جبران هزینه‌های خود، شهریه‌ها را افزایش دهند؛ چرا که در این صورت بسیاری از خانواده‌ها قادر به همراهی فرزندان خود در امر ورزش نخواهند بود.
محمد حمزه‌پور با تاکید بر اینکه شرایط امروز اقتصادی باعث شده است تا مقوله ورزش جزو اولویت خانواده‌های ایرانی نباشد، اظهار می‌کند: اگر بخواهیم در چنین شرایطی، به دنبال افزایش شهریه هنرجویان برای جبران سایر هزینه‌های باشگاه‌های ورزشی باشیم، بی‌تردید نتیجه مطلوب را به دنبال نخواهد داشت و خانواده‌ها ترجیح می‌دهند فرزندان خود را در سایر عرصه‌های آموزشی از جمله موسیقی، زبان و ... شرکت دهند و تداوم این امر به تعطیلی زودهنگام باشگاه‌های ورزشی منجر خواهد شد.
تعطیلی باشگاه‌های ورزشی مساوی تعطیلی سلامت
وقتی قرار باشد نوجوانان و جوانان، از حضور در مکان‌هایی چون باشگاه‌های ورزشی محروم شوند، بی‌تردید این حضور و گذران وقت را در مکان‌های دیگری تجربه خواهند کرد و این هشداری است که معاون ورزشی اداره‌کل ورزش و جوانان استان زنجان از آن یاد کرده و تصریح می‌کند: اگر نتوانیم به وضع قوانینی که به توسعه ورزش در جامعه کمک می‌کند، اقدام کنیم، بی‌شک دیری نخواهد پایید که باید به دنبال وضع قوانینی باشیم که آسیب‌های اجتماعی را که به واسطه کمرنگ شدن ورزش در جامعه ایجاد شده، بکاهیم.
حمزه‌پور با تاکید بر اینکه نمایندگان مجلس نقش اساسی را در موضوع مالیات بر ارزش‌افزوده باشگاه‌های ورزشی ایفا می‌کنند، ادامه می‌دهد: فرآیندی که یک باشگاه ورزشی دنبال می‌کند تا سرپا بماند، به گونه‌ای است که اگر بخواهیم در این چرخه، حلقه‌ای به نام مالیات بر ارزش‌افزوده را نیز بگنجانیم، بی‌شک این چرخه در جهتی خواهد چرخید که جز تعطیلی، چیزی عاید باشگاه‌های ورزشی نخواهد شد و این یعنی با تعطیلی هر باشگاه، به همان اندازه نیز آسیب‌های اجتماعی افزایش خواهد یافت.
وی با یادآوری اینکه امروز بسیاری از باشگاه‌های ورزشی در سطح شهرستان‌ها درآمد چندانی نداشته و از وضعیت مالی مطلوبی برخوردار نیستند، خاطرنشان می‌کند: در این میان اخذ مالیات بر ارزش‌افزوده از باشگاه‌داران نیز می‌تواند خود علتی برای خروج برخی مدیران از چرخه ورزشی و حتی تعطیلی این مراکز شود. در واقع صرفه مالی می‌تواند از دلایل پابرجایی بسیاری از رشته‌های ورزشی و درنتیجه کاهش سطح اعتیاد علی‌الخصوص در شهرستان‌ها باشد که رسیدگی به این موضوع باید اولویت اصلی نمایندگان مجلس باشد.
مسئولان به باشگاه‌های ورزشی بدهکارند
در مناطقی مثل استان زنجان، نیازهای جوانان در عرصه‌های مختلف با امکانات موجود تناسبی نداشته و این مقوله علاوه بر اداره‌کل ورزش و جوانان و نیز سایر مدیران استانی، اهتمام و توجه بیشتر مدیران کشوری را نیز می‌طلبد؛ چرا که بر اساس تحقیقات صورت گرفته، یکی از عوامل اصلی در کاهش سوق جوانان هر منطقه به موادمخدر و اعتیاد، افزایش زیرساخت‌ها و امکانات ورزشی است، این در حالی است که اخذ مالیات از باشگاه‌داران، خود زمینه‌ساز گرایش این قشر به مشاغل پردرآمدتر است.
به سراغ یکی از باشگاه‌داران قدیمی استان زنجان رفتیم تا آثار اخذ مالیات بر ارزش‌افزوده را از زبان یک داغ‌دیده جویا شویم که مهران زرگری با لبخند تلخی که بر لب داشت، پاسخ سئوال ما را این‌گونه داده و می‌گوید: با توجه به نوع فعالیتی که باشگاه‌های ورزشی انجام می‌دهند، جامعه مدیون فعالان این عرصه است؛ چرا که باشگاه‌های ورزشی قادرند بخش مهمی از تامین سلامت جامعه را تقبل کرده و در برابر بسیاری از آسیب‌های اجتماعی قد علم کنند، این در حالی است که خود دچار آسیبی به نام «مالیات بر ارزش‌افزوده» شده‌اند.
وی با اشاره به اینکه اولین دغدغه یک باشگاه‌دار، معوقات اجاره‌بها بوده و موضوعی چون مالیات بر ارزش‌افزوده، داغ این فعالان را تازه‌تر می‌کند، می‌افزاید: با توجه به اینکه اکثر باشگاه‌های ورزشی به صورت اجاره‌ای اداره می‌شود، به همین خاطر موضوع اجاره‌بها اولویت اصلی یک باشگاه‌دار است، این در حالی است که فارغ از این موضوع، دغدغه‌های دیگری نیز در این عرصه وجود دارد که باعث می‌شود هر روز شاهد تعطیل شدن باشگاه‌های ورزشی و یا کم شدن ساعات فعالیت این اماکن باشیم.
کدوم رو بدیم!
به نظر می‌رسد مسئولان ورزش کشور باید تدابیری برای حل مشکل اخذ مالیات بر ارزش‌افزوده از باشگاه‌های ورزشی در نظر بگیرند؛ چرا که باشگاه‌های ورزشی در برهه کنونی به خودی خود در مسیر تعطیلی قرار گرفته‌اند و اخذ مالیات بر ارزش‌افزوده از آن‌ها می‌تواند به این روند سرعت بیشتری ببخشد که زرگری با تایید این مطلب، اظهار می‌کند: تنها منبع درآمد باشگاه‌های ورزشی، شهریه‌ای است که از هنرجویان اخذ می‌شود، حال اینکه ۹ درصد از این درآمد را نیز باید به مالیات بر ارزش‌افزوده اختصاص دهیم.
وی با یادآوری اینکه باشگاه‌داران در مقابل شهریه ناچیزی که از هنرجویان اخذ می‌کنند، باید هزینه‌هایی چون اجاره‌بها، دستمزد مربیان، تجهیز وسایل تمرین و ... را متقبل شوند، بیان می‌کند: وضعیت بسیاری از باشگاه‌های ورزشی به گونه‌ای است که تجهیزات خود را در معرض فروش گذاشته‌اند تا بتوانند معوقات اجاره‌بها را پرداخت کنند، بنابراین با این توصیفات، چطور می‌توان در این عرصه به عنوان یک شغل فعالیت کرد، شغلی که به لحاظ اجتماعی حساس بوده اما از سوی مسئولان به هیچ انگاشته می‌شود.
این باشگاه‌دار با بیان اینکه باشگاه‌های ورزشی با کوله‌باری از مشکلات در برابر اماکنی چون قلیان‌سراها که عاری از دغدغه هستند، مقابله می‌کنند، خاطرنشان می‌کند: مشکلات در این عرصه به قدری زیاد است که برخی مواقع خودمان نیز می‌مانیم که ابتدا باید کدام را تقبل کنیم و بی‌تردید اگر مسئولان به اهمیت فعالیت باشگاه‌های ورزشی ـ چه در بعد فرهنگی و چه در بعد سلامت ـ پی می‌بردند، امروز با جرأت می‌توانستیم از پس همه مشکلات برآییم، این در حالی است که هنوز داغ دل‌مان تازه است.
باشگاه‌های ورزشی کالا عرضه نمی‌کنند
در بندی از قانون مالیات بر ارزش‌افزوده آمده است: «همه خدمات پژوهشی و آموزشی طبق تایید وزارت علوم، بهداشت و کار معاف از این مالیات است»، یک کارشناس ورزشی با اشاره به این بند، اظهار می‌کند: نوع فعالیتی که باشگاه‌های ورزشی انجام می‌دهند، خدمات آموزشی است و نه عرضه کالا، بنابراین اخذ مالیات بر ارزش‌افزوده از باشگاه‌های ورزشی، محلی از اعراب نداشته و باعث می‌شود فعالان این عرصه به جای فعالیت باانگیزه، با دلسردی این عرصه را ترک کنند که این نیز برای جامعه تبعاتی به دنبال خواهد داشت.
مهدی رضایی با تاکید بر اینکه هزینه ورزش قهرمانی در برهه کنونی به مراتب بالاتر از ورزش همگانی است، تصریح می‌کند: به عنوان مثال، باشگاه‌هایی که در رشته فوتبال فعالیت می‌کنند، به یکی از زیان‌ده‌ترین باشگاه‌ها تبدیل شده‌اند؛ چراکه هزینه ورزش فوتبال با توجه به لزوم برخورداری از زیرساخت‌هایی چون سالن سرپوشیده و نیز زمین چمن، بیش از سایر رشته‌ها بوده و فارغ از این دغدغه‌ها، باید هزینه اعزام‌ها و نیز حضور در رقابت‌های کشوری را نیز به این مشکلات اضافه کرد.
وی با یادآوری اینکه تنها منبع درآمد باشگاه‌های ورزشی، اخذ شهریه از هنرجویان است، خاطرنشان می‌کند: برای اینکه آموزش در عرصه ورزش توسط باشگاه‌ها به درستی انجام شود، مستلزم برخورداری از زیرساخت‌هایی است که این زیرساخت‌ها هزینه‌های زیادی را به باشگاه‌داران تحمیل می‌کند. وقتی ورزش در عصر حاضر به صورت کاملا حرفه‌ای دنبال می‌شود، این بدان معنی است که باید هزینه‌هایی که در این عرصه انجام می‌شود نیز حرفه‌ای باشد، بنابراین نمی‌توان توقع داشت که با شهریه‌های آماتوری، آموزش‌های حرفه‌ای به هنرجویان داده شود.
مالیات بر ارزش‌افزوده؛ مرگ تدریجی باشگاه‌های ورزشی
آنچه که امروز بیش از هر زمان دیگری دردناک به نظر می‌رسد، تبدیل شدن برخی اماکن ورزشی به قلیان‌سرا و سفره‌خانه است که بی‌تردید علت آن نیز تنها می‌تواند کمبود میزان درآمد باشگاه‌ها باشد، لذا در این آشفته بازار موجود و گرایش روزافزون جوانان به مصرف انواع موادمخدر، حرکت جمعی مسئولان و رفع موانع جامعه امروز را می‌طلبد، به همین خاطر متولیان امر باید به جای سنگ‌اندازی، به ایجاد مراکز ورزشی سالم و زیرساخت‌های فرهنگی توجه بیشتری نشان دهند.
امروز باشگاه‌های ورزشی که برای استفاده عموم در نظر گرفته شده با مشکل بزرگی روبه‌رو شده‌اند اما وقتی این بند را که می‌گوید: «طبق بند ۱۲ مرحله چهارم فراخوان‌های ارزش‌افزوده همه مکان‌های تفریحی و ورزشی مشمول ثبت‌نام در نظام مالیات بر ارزش‌افزوده بوده و تاریخ اجرای مشمولیت نیز از شش ماهه دوم سال ۸۹ یعنی اول مهر ۸۹ به بعد است» به گوش‌مان می‌خورد، متوجه می‌شویم که باشگاه‌داران حق دارند در برابر این قانون که جای بازنگری دارد، ایستاده و واکنش نشان دهند.
به نظر می‌رسد با ادامه روند کنونی باید شاهد مرگ تدریجی باشگاه‌های ورزشی باشیم، باشگاه‌هایی که می‌توانند مکانی امن برای دور ماندن قشر جوان کشور از مفاسد اخلاقی باشند اما در حال حاضر در معرض تعطیلی قرار گرفته‌اند. به طور حتم تعطیلی این باشگاه‌ها می‌تواند خسارت زیادی را به کشور وارد کند. در حال حاضر میلیاردها تومان برای حل معضلات اجتماعی و اخلاقی کشور هزینه می‌شود و این مبلغ به مراتب بیشتر از مبلغی است که اداره مالیات از باشگاه‌های ورزشی می‌تواند دریافت کند.
انتهای پیام
نظرات