رضا ساکی
امروز خانه مانده بودم. آلودگی هوا کلافه‌ام کرده بود. سرم درد می‌کرد، چشم‌هایم می‌سوخت، حالت تهوع داشتم و بی‌حال بودم.
در همین حال همسایه‌مان پیام داد که مهندس دم درم، اگر بیداری در را باز کن. دم در توی راهرو ایستاده بود. گفت زنگ نزدم که اگر خوابی بیدارت نکنم.
یک ظرف آش داغ آورده بود. دعوتش کردم تو. تا نشست گفت: شنیدی در یکی از دانشگاه‌ها چه اتفاقی افتاده؟
گفتم: نه.
گفت: دانشجویان تحصن کرده‌اند و مسئولان برای متفرق کردن آن‌ها کولر را روشن کرده‌اند. جالب است، نه؟
همین‌طور که داشتم آش داغ می‌خوردم گفتم: بامزه است.
ادامه داد: این اوج دموکراسی و احترام به حقوق دانشجویان است. به جای برخورد، کولر را روشن کرده‌اند.
گفتم: البته روشن کردن کولر در دی‌ماه هم خودش نوعی برخورد است. بد برخوردی هم هست.
سرش را آورد نزدیک گوشم و گفت: از ... و ... که بهتر است.
گفتم: صددرصد.
گفت: به نظرم مسئولان این دانشگاه را باید الگو قرار داد. متاسفانه در غرب و یا در همین هنگ‌کنگ با دانشجویان برخورد سختی می‌کنند. اما ما نهایتا کولر را روشن می‌کنیم.
کاسه‌ای دیگر از آش کشیدم و گفتم: از همسرتان تشکر کنید.
گفت: مهندس حبوبات برای آلودگی هوا خوب است. شیر هم زیاد بخور. فیلم این دانشگاه را هم برایت فرستادم.
فیلم را باز کردم. دیدم انگار دانشجویان داخل سالن هستند و کولر روشن است و در بسته. گفتم در را چرا بسته‌اند؟
گفت: کمی خنک بشود باز می‌کنند. از ... و ... که بهتر است مهندس.
گفتم: صددرصد.
باقی بقای‌تان

انتهای پیام