سفارت ایتالیا در این پروژه فرهنگی تصمیم دارد با همکاری مشترک میان هنرمندان ایرانی و ایتالیایی و ارائه آثار آنها روی دیوار خارجی این سفارت­خانه به زیباسازی شهر تهران کمک کند. نخستین اثر این پروژه نیز توسط مهدی قدیانلو و پائو اجرا شد و گام دوم این پروژه نیز حاصل همکاری مشترک میان کسرا رفیعی و مارکو اوگو (Marco ugo) است.

جوزپه پرونه، سفیر ایتالیا در ایران درباره اینکه چرا تاکنون از بانوان هنرمند در این پروژه استفاده نشده است، به ایسنا می‌گوید که پیشتر نیز به من گفته شده بود که برای انجام این پروژه از بانوان هنرمند نیز دعوت کنیم که البته ایده بسیار خوبی است و ما حتما به این موضوع توجه خواهیم کرد. 

او معتقد است که اجرای این پروژه می‌تواند پل فرهنگی میان ایران و ایتالیا به وجود آورد و این موضوع را یکی از اصلی‌ترین اهداف این برنامه فرهنگی عنوان می‌کند.  

کسرا رفیعی، هنرمند ایرانی که در این پروژه حضور دارد نیز یکی از مهمترین دلایل حضورش در این برنامه فرهنگی را اینگونه عنوان می‌کند: حضور در این پروژه نشان می‌دهد که همه ما در همه جای دنیا هم‌فکر و به دنبال هنر هستیم و می‌خواهیم زندگی راحتی داشته باشیم. من و مارکو (هنرمند ایتالیایی) زبان مشتکری نداشتیم، اما توانستیم در طول چند روزی در کنار هم کار کنیم و تجربه خوبی را در کنار هم به دست آوریم. 

او می‌گوید: همه باور دارند که مردم جدا از تصمیمات سیاست‌مداران هستند؛ آدم‌های عادی که می‌خواهند زندگی روزمره خودشان را داشته باشند و در صلح و آرامش در کنار هم زندگی کنند. در این میان هنر آن چیزی است که می‌تواند پل فکری میان افراد جهان باشند. در واقع حتی اگر زبان مشترکی هم نباشد، هنر می‌تواند انسان‌ها را به هم وصل کند. ما باور داریم که یک قوطی رنگ حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. 

مارکو اوگو (Marco ugo)، هنرمند ایتالیایی نیز درباره آشنایی با هنر و فرهنگی ایرانی می‌گوید: همیشه نسبت به فرهنگ خاورمیانه و به‌ویژه ایران علاقه‌مند بوده‌ام و فکر می‌کنم فرهنگ ایرانی جزو قدیمی‌ترین فرهنگ‌ها محسوب می‌شود. با توجه به شناختی که از این فرهنگ دارم، بسیار دوست داشتم موقعیتی پیش بیاید تا بتوانم به ایران بیایم و الان نیز از این موقعیت پیش‌آمده بسیار خوشحالم.

او ادامه می‌دهد: این پروژه باعث ایجاد تشابهات و همکاری‌های بیشتری میان دو کشور می‌شود. اگرچه احساس می‌کنم که ایتالیا عناصر فرهنگی مشابه زیادی با ایران دارد و حتی این تشابهات فرهنگی از کشورهایی مثل آلمان و سوئد نیز بیشتر است. در مجموع این پروژه برنامه مثبتی است، اما کافی نیست؛ لازم است این برنامه به صورت مشابه نیز در ایتالیا اجرا شود؛ به عنوان مثال هنرمند ایرانی که در این پروژه حضور دارد، باید بتواند در ایتالیا نیز یک کار مشترک انجام دهد تا این پروژه انعکاس وسیع‌تری در جهان داشته باشد.

انتهای پیام