مرتضی جلیلی دوست که در بیست‌ودومین دوره جشنواره تئاتر دانشگاهی برای کارگردانی نمایش «دیریم لند» تندیس گرفت در گفت‌وگویی با ایسنا با اشاره به اینکه از ۶ سال قبل تا کنون دانشجو بوده و به تازگی فارغ التحصیل شده است بیان کرد: من در تمام این ۶ سال در جشنواره تئاتر دانشگاهی شرکت کردم که گاهی کارم پذیرفته شده و گاهی هم نه و واقعیت این است که ما دانشجویان چاره‌ای جز شرکت در جشنواره تئاتر دانشگاهی نداریم چون جدا از لذت و هیجانی که دارد، به واسطه این جشنواره است که می‌توانیم کارهای خود را به اجرای عمومی برسانیم.

او با اشاره به اینکه امسال هم در صدد آماده کردن اجرای یک نمایش است ادامه داد: در سال‌های گذشته بویژه در دوره بیست و دوم، جشنواره با افت کیفیت زیادی مواجه شد و یکی از دلایل مهم آن به بازبینی‌هایی برمی‌گشت که برای کارها اتفاق افتاد و باعث نابود شدن بخشی از آثار جشنواره تئاتر دانشگاهی شد. این مسئله سبب شد تعداد کارهای ضعیف در دوره اخیر بیشتر شود و خودم شاهد بودم که یک نمایش خوب از شرکت در جشنواره به همین دلیل بازماند.

وی دلیل دیگری که باعث افت کیفی کارهای دانشجویی شده را به فضای آموزشی دانشگاه‌ها مرتبط دانست و گفت: من خودم سه، چهار ترم در این ۶ سال مشروط شدم چون سر کلاس نمی‌رفتم و به جایش مشغول کار بودم و هر سال در جشنواره نمایشی برای ارائه داشتم. من در این سال‌ها هیچ چیز درستی از دانشگاه یاد نگرفتم و هرچه آموخته‌ام از جشنواره و تمرین‌های نمایشی بود. بسیاری از دانشجویان وقتی وارد دانشگاه می‌شوند در همان یکی دو ترم اول با سرخوردگی و افسردگی مواجه میشوند چون فضا را آن طور که تصور می‌کردند نمی‌بینند و از سطح علمی و کیفی آموزش هم راضی نمی‌شوند.

جلیلی دوست افزود: متاسفانه در طول این دوره‌ای که تحصیل کردیم اساتیدی داشتیم که یا در آن واحد آموزشی تخصصی نداشتند یا اینکه اصلا اهل کتاب خواندن و فیلم و تئاتر تماشا کردن نیستند، فقط هیئت علمی هستند و پول می‌گیرند!

او با تاکید بر جایگاه جشنواره تئاتر دانشگاهی در میان دانشجویان تئاتر اظهار کرد: در حال حاضر مهمترین مسئله ما انتخاب دبیر دوره بعد است. در این چند سال معاونت فرهنگی وزارت علوم به گونه‌ای برخورد کرده که انگار دلش نمی‌خواهد جشنواره تئاتر دانشگاهی را برگزار کند اما چون در مضیقه قرار می‌گیرد مجبور به برگزاری آن می‌شود به همین دلیل تا جایی که بتواند انتخاب دبیر را کِش می‌دهد و بعد هم بی‌ضررترین دبیر را انتخاب می‌کند.

وی با یادآوری اینکه « در یک دوره‌ای در همان اختتامیه دبیر جشنواره معرفی می‌شد، اما دو سال قبل فقط سه ماه مانده به جشنواره دبیر انتخاب شد» گفت: یکی از بزرگ‌ترین نگرانی‌هایی که ما برای آینده جشنواره تئاتر دانشگاهی داریم تصمیم‌های خطرناکی است که درباره آن‌ها می‌شنویم و هر کدام عواقب بدی برای تئاتر دانشگاهی و نیز آینده تئاتر ایران دارند از جمله اینکه ممکن است جشنواره تئاتر دانشگاهی دیگر برگزار نشود. در این باره بزرگترین بهانه‌ای که شنیده می‌شود همین است که در دوره اخیر دو اثری که با مخالفت برای اجرا روبرو بودند به جشنواره راه یافتند و یکی از آن‌ها جایزه گرفت در حالی که هر دوی این آثار با محدودیت تماشاگر و حتی یکی از آن‌ها بدون تماشاگر اجرا شدند.

جلیلی‌دوست ادامه داد:‌ همچنین می‌شنویم که ممکن است با ممیزی برگزار شود، این بدان معناست که دانشجویان در همان مرحله اول باید به جای اینکه به فکر یادگیری و تمرین تئاتر باشند یاد بگیرند چطور کارهای خود را ممیزی کنند و این خود سانسوری سبب می شود که هیچ جریان و اتفاق جدیدی در تئاتر رخ ندهد. بنابراین برگزار نشدن جشنواره یا با تغییر و ممیزی‌ پیامد بدی برای این رویداد و نیز تئاتر کشور به همراه خواهد داشت چون دست‌کم هر چهار، پنج سال یک بار یکی دو کارگردان یا بازیگر یا نویسنده از این جشنواره وارد تئاتر حرفه‌ای کشور می‌شوند و اگر این روند متوقف شود آیا فکر شده است که تا ۱۰ یا ۲۰ سال دیگر چه اتفاقی در تئاتر رخ خواهد داد؟

این کارگردان جوان در پایان گفت: ماجرای پرداخت نکردن کمک هزینه و جوایز نقدی جشنواره بسیار توهین آمیز شده آن هم در حالی که هزینه‌ها را خودمان داده‌ایم و مثلا برای تمرین نمایش «دریم لند» که هشت ماه طول کشید 10 میلیون تومان برای اجاره پلاتو هزینه کردیم آن وقت آیا این توهین نیست که یک و نیم میلیون تومان پول جایزه را نمی‌دهند. یا بدتر آز آن، کجاست آن آقایی (اسپانسر) که با غرور روی صحنه آمد و گفت یک میلیون دیگر هم روی جوایز ما می‌گذارد؟ از هیچ کدام خبری نیست و الان مهم‌ترین خواسته ما این است که روند انتخاب دبیر مانند گذشته شفاف باشد.

انتهای پیام