به گزارش ایسنا، مرجان سلحشوری متولد ۱۳۷۵ است. او ۱۷ مدال جهانی و آسیایی در کارنامه خود ثبت کرده است، بعداز این که کاردانی خود را در تهران گرفت راهی اهواز شد تا فارغ التحصیل رشته شیمی از دانشگاه اهواز شود. مرجان تاجی نیز متولد ۱۳۷۹ است و ۴ سالی می‌شود که عضو تیم ملی شده، تلاش و استعداد او موجب شد تا در این مدت، ۳ مدال برون مرزی به نام خود ثبت کند. در ادامه بخش هایی از گفت و گوی این دو مدال آور پومسه را با ایسنا می‌خوانید.

در ابتدا از علاقه خودتان به این رشته شروع کنیم.

سلحشوری: از ۱۰ سالگی و به تشویق خواهر دوم خود تکواندو را آغاز کردم. استعداد در پومسه و وجود باشگاه تخصصی در محل زندگی، من را در این راه قرار داد و منجر به شکوفا شدن استعدادم در این سبک شد. از همان شروع کار، پومسه را به علت استعدادی که داشتم انتخاب کردم، اما در بخش مبارزه -کیوروگی- شرکت کردم و همه از من می‌ترسیدند. (با خنده) اما از یک جایی عاشق پومسه شدم و آن را ادامه دادم. حتی موقعی که کمربند سبز داشتم و از این رشته خسته شده بودم، تشویق خواهرم موجب شد تا به راه خود ادامه دهم. در ابتدا استاد "مردانی" و در ادامه مربیان کره‌ای مانند استاد "کانگ" و شاگرد وی "لیناری" و بعد هم دختر استاد "یوجین" را در پیشرفت خودم موثر می‌دانم.

تاجی: من در خانواده‌ای ورزشی به دنیا آمدم و از سال ۸۸ به سمت تکواندو رفتم. از کیوروگی و هانمادانگ شروع کردم و در مسابقات مربوط به آن شرکت کردم، اما تمرکز و استعداد خودم را دلیل انتخاب سبک پومسه می‌دانم. استاد مهدی پور اولین مربی من بود و پس از آن که وارد اردوی تیم ملی شدیم، استاد اسدپور نیز کمک ویژه‌ای به ما در تیم ملی کرد.

رقابت‌های یونیورسیاد را چطور ارزیابی می‌کنید؟

سلحشوری: یونیورسیاد مسابقات سختی است زیرا علاوه بر پومسه استاندارد، پومسه ابداعی هم دارد. پومسه ابداعی علاوه بر داشتن تکنیک های دست و پا، تکنیک های چرخشی، پرشی و حرکات آکروبات را شامل می‌شود، اجرای این موارد در کنار هم، کار را سخت می‌کند. مدال گرفتن در این مسابقات خیلی سخت بود و برنزی که گرفتیم به اندازه طلا به ما چسبید. این مدال همه را تا حدودی راضی کرد. سال ۲۰۱۵ در مسابقات یونیورسیاد که فقط بخش استاندارد داشت، مدال برنز تیمی را کسب کردم و در این مسابقات حریفانی از مکزیک و کره حضور داشتند که به نظرم یونیورسیاد ۲۰۱۵ را سخت تر می‌کرد؛ به همین دلیل در این دوره، کشورها خود را در بخش ابداعی بالا کشیدند. از آنجایی که شرایط سنی یونیورسیاد تا سقف ۲۵ سال است، من فقط در یک یونیورسیاد دیگر می‌توانم شرکت کنم.

تاجی: این مسابقات بسیار سخت بود و بیشتر روی رقیبان آسیایی حساب باز می‌کردیم؛ اما این دوره رقبای اروپایی هم برای ما مهم بودند، زیرا آن‌ها در حرکات آکروبات قوی‌تر هستند. امیدوارم شرایطی پیش آید که در اردوهای آینده حرکات آکروبات خود را به حدی قوی کنیم که به خودمان اعتماد بیشتری برای کسب مدال طلا داشته باشیم. نمی‌توان یک کشور را به عنوان مهم ترین رقیب نام برد. در تکواندو آسیایی ها همیشه خوب بودند و روی سکو می‌رفتند، اما در این دوره کشورهایی مثل مکزیک هم خوب ظاهر شدند و در رده بندی شرایط به گونه دیگری بود و در فینال چون ابداعی اضافه می شد شرایط بیشتر فرق کرد. حتی کشوری مثل اسپانیا که پومسه خوبی ندارد، در نیمه نهایی در جدول رده بندی حضور داشت. در کل با توجه به شرایط سنی‌ام، بین ۲  تا ۳ دوره دیگر فرصت گرفتن مدال در این مسابقات را دارم.

برخورد اطرافیانتان بعد از این رقابت‌ها با شما چطور بود؟

سلشحوری: حس خوبی بین دوستانم دارم. دوستانم با لبخند به من نگاه می‌کنند و می گویند "به تو افتخار می کنیم"، "آفرین". استادان دانشگاه نیز رفتار متفاوتی دارند و به خصوص وقتی درس هم بخوانیم بیشتر هوای ما را دارند. خیلی دوست داشتم در این مسابقات طلا کسب کنم. از تورنمنت سختی برگشته بودم و همه انتظار عملکرد خوب از من را داشتند. بین یونیورسیاد و مسابقات قهرمانی پومسه کشور فاصله زیادی نبود و سخت بود با وجود مدت زمان زیاد در پرواز ریکاوری کنیم. یک جسله تمرین کردم و سعی کردم تمرکز خوبی داشته باشم. از آنجایی که همه انتظار داشتند، خداراشکر می کنم که عملکرد خوبی داشتم.

تاجی: من ورودی ۹۷ دانشگاه اصفهان هستم و خیلی سرکلاس نبودم و وقتی ترم شروع شد، به اردو رفتم. ان‌شاءالله در ترم‌های بعد ببینیم شرایط چگونه پیش خواهد رفت. من برای اولین بار در پومسه ابداعی شرکت می کردم. قبل از این که در ایران پومسه ابداعی شرکت کنم، در یونیورسیاد در این بخش شرکت کردم. اولین تجربه خوبی بود. این نشان می دهد در ایران رقیبان سختی وجود دارند و اگر بتوانیم در مسابقات کشوری طلا کسب کنیم، قطعا در رقابت های بین المللی موفق می شویم. ۴ سال است که عضو تیم ملی هستم و بالاترین مدال من، همین برنز مسابقات یونیورسیاد است. پومسه رشته ای است که آدم را صبور می‌کند زیرا با تکرار و تمرین است که در این رشته به موفقیت خواهد رسید. معتقدم ورزشکاران سبک پومسه در مقایسه با تکواندو کاران سبک کیوروگی، با تمرکزتر هستند.

مراسم تجلیل از مدال آوران به چه شکلی بود؟

سلحشوری: تجلیل در زرین شهر فقط در حد گل بود و وقتی به آنها گفته شد از این قهرمانان تجلیل کنید با جمله "بودجه نداریم" رو به رو شدیم. ما ورزشکاران حتی با گل هم خوشحال می شویم. اداره کل ورزش و جوانان برای مسابقات جاکارتا مراسمی گرفت اما خود هیئت تکواندو خیر. استاندار نیز وعده داد مدال آوران طلا ۵۰ میلیون و نقره ۳۰ میلیون پاداش دریافت می کنند اما بعد از بازگشت ما گفتند استاندار عوض شده است. همه ورزشکاران جمع شدیم و گفتیم بودجه که تغییری نکرده است و در آخر هم به مدال آوران طلا ۱۰ میلیون و نقره ۷ میلیون پاداش دادند. هیئت تکواندو در حاشیه مسابقات قهرمانی کشور نیز از ما تجلیل کرد. مدال طلای جهانم را با ارزش ترین مدالم می‌دانم. این مدال خیلی به من چسبید، اشک های زیادی برای آن ریختم. پس از آن نقره بازی های آسیایی مهم بود و دوست داشتم از این مسابقات دست پر برگردم.

کمی درباره امکانات در شهرستان‌ها و نحوه تمرین کردن خودتان بگویید.

تاجی: در فولادشهر می توان ورزشکاران حرفه ای از بین بچه ها پیدا کرد، اما امکانات هنوز در حد تیم ملی نیست. امیدوارم سالن فراهم شود و سانس‌های بیشتری برای بانوان باشد. به نظرم باید امکانات بیشتر شود و زمان‌های بیشتری برای تمرین در اختیار بچه ها گذاشته شود. اگر بتوانیم یک خانه ژیمیناستیک یا سالنی که تجهیزات ژیمیناستیک داشته باشد فراهم کنیم، برای همه رشته ها مفید است. اردوی آخر ما به دلیل شرکت در بخش ابداعی برای نخستین بار سخت بود اما فکر می‌کنم اردوی جاکارتا سخت تر بود. در اردوی جاکارتا جوان ترین بازیکن بودم و در اواخر اردو با مصدومیت از ناحیه ACL و MCLl رو به رو شدم. در حال حاضر هر روز تمرین می کنم و وقتی به مسابقات نزدیک می‌شوم، حداقل روزانه ۳ یا ۴ ساعت تمرین دارم. نمره دهی پومسه ۱۰ نمره است. ۶ نمره اجرا و ۴ نمره دقت است. در قسمت اجرا مسائلی مانند رنگ لباس ها، مدل بستن کمربند و ... تاثیر دارد. یک پومسه کار موفق مجبور است فیلم های به روز مسابقات را ببیند و در جریان موضوعاتی که داوران می‌خواهند، باشد. سلیقه‌ای بودن نمره دهی منجر به این می شود که همیشه در تکاپو باشیم.

سلحشوری: زرین شهر امکانات خوبی داشته و دارد، اما چندین سال است که به دلایلی در این باشگاه تمرین نمی کنم. از سال ۲۰۱۳ مدتی در خانه تمرین کردم و بعد از دانشجو شدن، در حیاط دانشگاه و پارک بدون مربی تمرین می‌کردم و این روند تا الان ادامه دارد. موبایل خود را یک جایی برای فیلم گرفتن قرار می‌دهم و بعد فیلم ها را می بینم تا عملکرد خود را بررسی کنم. تنها تمرین کردن سخت است، اما اگر برخوردها بین استاد و شاگرد بهتر بود، شرایط بهتری نیز وجود داشت. اردوی آخر خودم را به دلیل تجربه اول در بخش ابداعی و انجام حرکات آکروبات، سخت می دانم. همچنین طولانی بودن اردو و دوری از خانواده را نیز از سختی های دیگر این اردو بود اما معتقدم با کسب مدال همه این سختی ها را فراموش کردیم. وقتی تمرین می کنم حال خوبی پیدا می کنم. هرروز تمریناتم را ادامه می دهم. حتی روز تعطیل هم ۴ - ۵ ساعت تمرین می کنم. در کل فکر می‌کنم حضور در هر مسابقه‌، نوعی تجرب هاست. سعی می‌کنیم رنگ مقنعه خود را تغییر دهیم و برای یونیورسیاد رنگ قرمز را انتخاب کردیم که جذاب باشد. از آنجایی که بخش هایی از سبک ابداعی، خلاقیت است، سعی می کنیم کارهایی انجام دهیم که تاکنون وجود نداشته است و بتوانیم در نظر داور جالب باشیم.

گلایه‌ای نسبت به نگاه‌ها به ورزش بانوان دارید؟

سلحشوری: به آقایان توجه بیشتری می‌شود و در کیوروگی هم بین آقایان و بانوان تفاوت قائل می‌شوند، البته شرایط خودم خوب است ولی شرایط آقایان بهتر است. حتی بین کیوروگی و پومسه فرق می گذارند. یکی از دلایل نبود اسپانسر این است که این رشته المپیکی نیست. امیدوارم این رشته المپیکی شود که این مشکلات حل شود.

تاجی: صحبت‌های مرجان درست است. بین کیوروگی و پومسه فرق می گذارند و آقایان را به مسابقات گرندپری اعزام می کنند اما به ما که می رسند، بودجه ندارند و در مسابقات شرکت نمی‌کنیم. مسلما اگر اعزام های بیشتری داشته باشیم پیشرفت بهتری خواهیم داشت. ما برای مسابقات آزاد اسپانسر نداریم.

اشاره‌ای به تحصیل در کنار ورزش کردید. واقعا تداخلی با هم ندارند؟

سلحشوری: از آنجایی که ورزش و درس برای من تداخل زیادی باهم دارند، قصد دارم مدتی درس نخوانم، اما قطعا تا مقطع ارشد به درسم ادامه می‌دهم. موقعی که انتخاب رشته می کردم، خیلی درگیر ورزش بودم و می‌خواستم رشته تحصیلی متفاوتی داشته باشم. ورزش خونم آن موقع بسیار بالا رفته بود (با خنده) به شیمی علاقه داشتم و تا کارشناسی با عشق این رشته را خواندم.

تاجی: دوستانم به دلیل ترس از آسیب دیدن، ورزش را کنار می گذاشتند، به همین دلیل او دوست دارم رشته آسیب شناسی بخوانم که به خودم و دوستانم کمک کنم.

این ورزش را تا کجا ادامه می‌دهید؟

تاجی: در مسابقات پومسه، رده سنی ۵۱ تا ۶۰ سال هم داریم اما بستگی دارد بدن آدم تا کجا توانایی داشته باشد و بتواند قهرمانی را حفظ کند. امیدوارم بتوانم تا آخر این رشته را ادامه دهم و آرزوی المپیکی شدن پومسه و کسب مدال را دارم.

سلحشوری: سقف آرزوها و افکار من هم بلند است و به قهرمانی‌های بزرگ فکر می‌کنم. اگر پومسه المپیکی شود تا ۶ سال دیگر می‌توانیم در آن شرکت کنیم که امیدوارم تا آن زمان توانایی بدنی داشته باشیم.

احتمال دارد روزی وارد عرصه مربی‌گری شوید؟

سلحشوری: اگر کاری باشد که درآمد خوبی داشته باشد، برای تجربه کردن خوب است. خیلی به موسیقی علاقه دارم و فکر می کنم اگر به این رشته جذب نمی‌شدم در زمینه هنر مشغول می شدم.

تاجی: بحث مربی‌گری و داوری تکواندو که در آینده به سمت آن ها می رویم به کنار اما خوشحال می‌شوم با توجه به رشته دانشگاهیم کاری پیدا کنم. اگر به سمت پومسه نمی رفتم تیراندازی با کمان را انتخاب می‌کردم.

صحبت پایانی؟

سلحشوری: در آخر از استاد اسدپور تشکر می‌کنم. ایشان خیلی مربی دلسوزی هستند که دلسوزانه مانند مادر بالایِ سر ما بودند. اگر در اردوی تیم ملی هم نباشیم، استاد اسدپور شرایط ما را پیگیر هستند.

تاجی: از پدر و مادرم که در هر شرایطی با من همراهی کردند تشکر می‌کنم و از استاد مهدی پور و استاد اسدپور به خاطر حمایت هایشان قدردانی می‌کنم.

انتهای پیام