به گزارش ایسنا به نقل از گاردین، این اثر در سال ۱۸۹۰ و در زمانی خلق شد که «ون‌گوگ» به شدت درگیر افسردگی بود و در تیمارستانی در «سن رمی دو» زندگی می‌کرد و این تابلو نقاشی در «اکسپرسیونیسم» ترین حالت ممکن نقاشی شده است.

حلقه‌ای از زندانیان که در حیاط زندان آهسته قدم برمی‌دارند در حالی که چندین نفر اعمال آن‌ها را نظارت می‌کند به بهترین نحو ممکن طرز فکر هنرمند را که درگیر روزمرگی شده را به خوبی به بیننده القا می‌کند. تصویر به حدی گویاست که حتی می‌توان صدای کشیده شدن پوتین‌های روی زمین را شنید.

«ون‌گوگ» در حقیقت این اثر را با الهام از تابلو نقاشی «حیاط نیوگیت» اثر «گوستاو دوره» که یکی از محبوب‌ترین هنرمندان «ون‌گوگ» بود، خلق کرده است.

نقش‌های سیاه و سفید «دوره» زندانیان را به اعماق سایه‌ها جایی که به نظر می‌رسد دیوارها پایان ندارند سوق می‌دهد. اما در نسخه‌ای که «‌ون‌گوگ» آن را طراحی کرده است، رنگ‌های آبی و طلایی می‌درخشند.

نکته‌ای که در این نقاشی بیش از هرچیزی جلب توجه می‌کند حضور یک فرد در مرکز حلقه زندانیان است که با صورت بیمارگونه خود به بینندگان نگاه می‌کند این فرد در حقیقت خود «‌ونسان ون‌گوگ» است.

««ون‌سان ون‌گوگ» نقاش نامدار هلندی اگرچه در زمان حیاتش در گمنامی کامل به‌سر برد، اما اکنون به عنوان یکی از تأثیرگذارترین نقاشان پست‌امپرسیونیسم شناخته می‌شود. او در ۳۰ مارس ۱۸۵۳ در ایالت برابانت هلند نزدیک مرز بلژیک به دنیا آمد.

«ون‌گوگ» فعالیت هنری خود را به عنوان طراح و نقاش از سال ۱۸۸۰ و در سن ۲۷ سالگی آغاز کرد. برخی از مشهورترین کارهای او در دو سال پایانی عمرش خلق شدند.

او فقط در دو ماه پایانی عمرش، ۹۰ نقاشی از خود باقی گذاشت. خالق «شب‌های پرستاره» و «گل‌های آفتابگردان» در ۲۹ جولای ۱۸۹۰ در سن ۳۷ سالگی در میان کشتزارها، گلوله‌ای به سینه خود شلیک کرد و روز بعد درگذشت.

انتهای پیام