سیدامید جعفری در گفت‌وگو با ایسنا، با گله‌مندی از مسؤولان نسبت به عدم پرداخت پاداش مربوط به رقابت‌های پاراآسیایی جاکارتا با گذشت هفت ماه از این رویداد، اظهار کرد: زمانی که قرار شد در رقابت‌های پاراآسیایی جاکارتا شرکت کنیم، پیش از اعزام مراسم بدرقه‌ای گرفته و قرار شد مبلغ پنج میلیون تومان به هر ورزشکار اعزامی اهدا شود که اکنون با گذشت هفت ماه از این رقابت‌ها هنوز این پول به دست هیچکدام از ورزشکاران استان نرسیده است، در حالی‌که باید پیش از رفتن به جاکارتا این مبلغ به دست ما می‌رسید تا کمکی برای ورزشکار باشد و از نظر روحی روانی نیز در وضعیت بهتری قرار بگیرد.

وی ادامه داد: زمانی هم که با مدال از این رقابت‌ها برگشتیم، مسؤولان محترم با حضور در فرودگاه تنها عکس‌های یادگاری را همانند همیشه گرفتند و وعده‌هایی دادند و رفتند. ۱۶ درصد از مدال‌های کاروان ایران در جاکارتا توسط ورزشکاران خوزستانی به دست آمد و سوالم این است که با توجه به این‌که قطعاً بودجه نیز وجود دارد، چرا این‌قدر ورزشکاران را عذاب می‌دهند و آن‌ها را شرمنده خانواده و دوستان‌شان می‌کنند؟

این ملی‌پوش جودو کم‌بینایان و نابینایان گفت: من اکنون ۲۰ مدال دارم و اگر ۲۰ مدال دیگر هم روی این تعداد بگذارم و از مغازه‌داری بخواهم با آن‌ها یک کیسه برنج به من بدهند، هیچ وقت این کار را انجام نمی‌دهد. همچنین صاحبخانه قبول نمی‌کند این مدال‌ها را به عنوان پول کرایه خانه از من بردارد. مگر همسر من چقدر می‌تواند این شرایط را تحمل کند و سوالش این است که تو که این همه به اردو و مسابقات می‌روی و من را تنها می‌گذاری، چقدر مسؤولان از تو حمایت می‌کنند؟

وی ادامه داد: همچنین در جلسه‌ای با حضور استاندار خوزستان قرار شد که به مدال‌آوران طلا، نقره و برنز در جاکارتا به ترتیب مبلغ ۳۰، ۲۰ و ۱۰ میلیون تومان اهدا شود که همچنان از این هدیه نیز خبری نیست. نمی‌دانم چرا بعد از مدال‌آوری مسؤولان دیگر از ما سراغی نمی‌گیرند، البته چند روزی است که کیانی‌زاده معاون مدیرکل ورزش استان پیگیر وضعیت ما است. خود مدیرکل ورزش و جوانان خوزستان نیز در گذشته کمک‌هایی به من داشته است اما اکنون نیاز به کمک دارم.

جعفری عنوان کرد: من در سال کسب سهمیه پارالمپیک هستم و با توجه به شرایط مالی‌ام حتی توان خریداری یک قرص ویتامین را هم ندارم. با توجه به وضعیت اقتصادی کشور قیمت هر چیزی ۱۰ برابر شده است و مکمل خوب نیز پیدا نمی‌شود و اگر هم پیدا کنیم، گران است. همچنین من باید به اردو بروم و شاید باورتان نشود حتی توانایی خرید یک بلیت VIP صدتومانی برای تهران را ندارم. من این شرایط را باید به چه کسی بگویم و آیا مسؤولان اداره‌کل ورزش و جوانان خوزستان از شرایط من اطلاع دارند؟

وی گفت: مگر من چقدر می‌توانم برای قرض گرفتن پول به دوستانم رو بزنم. همچنین بعد از پارالمپیک برزیل، مدیرکل ورزش و جوانان خوزستان به من قول داد که من در اداره‌کل ورزش و جوانان استان مشغول به کار شوم اما در حال حاضر هیچ خبری نیست. من به خاطر این‌که پول خریداری مکمل را ندارم، تمام مفاصلم در حال تخریب شدن هستند. چند ماهی است که در اردو هستم و دو ماه دیگر نیز جهانی باکو را پیش‌رو دارم که کسب سهمیه پارالمپیک است و من با بدبختی و مصرف خرما و شیر به جای مکمل‌ها خودم را برای مسابقات آماده می‌کنم اما مگر می‌شود یک ورزشکار ملی‌پوش باشد و مکمل استفاده نکند؟

این جودوکار کم‌نابینا خاطرنشان کرد: از مدیرکل ورزش و جوانان خوزستان می‌خواهم آن مبلغی که قرار بود به عنوان پول بدرقه به ورزشکاران اهدا شود را به ما بدهد تا فشار از روی ورزشکاران برداشته شود. من نمی‌دانم این مسؤولان چه زمانی قرار است پیگیر وضعیت ما باشند.

وی افزود: من اکنون در حال کارگری هستم و اگر دست‌های من را ببینید، به خاطر بیل و کلنگی که زده‌ام، وضعیت مناسبی ندارند ولی مجبورم این کار را انجام دهم زیرا در غیر این‌صورت نمی‌توانم از هزینه‌های زندگی‌ام بربیایم. آیا برای کسی که المپیک رفته و مدال آسیایی دارد، چنین وضعیتی مناسب است؟ آیا خود همین مسؤولان حاضر هستند برای ساعتی خانواده‌هایشان در شرایط ما قرار بگیرند؟

جعفری بیان کرد: آیا با داشتن چنین شرایطی می‌توان مدال گرفت؟ اگر هم خدای ناکرده به مدال نرسیم که حرف‌های دیگری به ما می‌زنند. من نمی‌گویم یک میلیارد تومان به ما بدهید اما حرفم این است که به آن‌چه قول داده بودید، عمل کنید. شاید باورتان نشود مدتی پیش که به مکمل نیاز داشتم، مجبور شدم پیراهن جودو و کفش‌هایم را بفروشم. دیگر چیزی نمانده است که برای خرید مکمل بخواهم آن را بفروشم. با این شرایط سخت حتی برخی اوقات بیخیال رفتن به اردوی تیم‌ملی می‌شوم.

انتهای پیام