محمدفواد صفاریان‌پور در گفت‌وگو با ایسنا درباره دسته‌بندی مسابقات تلویزیونی اظهار کرد: نمونه‌هایی از انواع مسابقات در ادوار مختلف وجود داشته است؛ برای مثال در گذشته مسابقات تلفنی به روی آنتن می‌رفت که تقریبا در همه شبکه‌ها پخش می‌شد. همچنین یکسری مسابقات میدانی ساخته شد که تولید سنگینی داشت و ما در بحث تکنیکال، ضعف‌هایی داشتیم. بعد از مدتی مسابقات میدانی مانند راز سیب به مسابقه‌های پرسش و پاسخ تبدیل شد.

او با اشاره به مسابقه «برنده باش» بیان کرد: در حال حاضر یکی از انواع مسابقه‌های پرسش و پاسخ، «برنده باش» است که تلویزیون توانسته از یک نمونه خارجی به نام میلیونر شو، کپی خوب، موفق و استانداردی داشته باشد.

این برنامه‌ساز تلویزیونی ادامه داد: مسابقات دیگری مانند «فرمانده» و ... که میدانی است هم به روی آنتن رفته البته ضعف تکنیکال داشته‌اند اما تجربه ساخت آن ها هم خوب بوده است. ساخت مسابقه نیاز به هزینه دارد که تلویزیون بودجه کافی برای تولید ندارد؛ بنابراین دست به دامان اسپانسر می‌شود. اگر اسپانسر باشد، مسابقات ساخته خواهد شد وگرنه خلاء آن تا مدت‌ها در تلویزیون وجود دارد.

صفاریان‌پور به رفتار مجریان در مسابقات تلویزیونی اشاره کرد و گفت: افراد، بخصوص ستاره‌ها باید با خودشان کنار بیایند و روی رفتار خود کار کنند و به یک تشخص فردی و شخصیتی برسند مثل رامبد جوان و مهران مدیری که به این مرحله رسیده‌اند. طبیعتا نگاه بالا به پایین کسی که مقابل دوربین و مردم و افراد عادی قرار می‌گیرد و تفاخری که دارد زننده و زشت به نظر می‌رسد. متاسفانه یا خوشبختانه مردم ما در چنین شرایطی می‌گویند که فکر کرده کیه؟! این جمله و مساله در ذهن مخاطبانمان نهادینه شده است.

او اضافه کرد: برای مثال مرحوم نوذری هم زمانی که در مسابقه «هفته» با شرکت‌کننده به گونه‌ای رفتار می‌کرد که از موضع بالا بود، بیننده پس می‌زد اما به دلیل سن و سال و عقبه ذهنی که برای مخاطب داشت، برای بیننده‌ها قابل پذیرش‌تر از مجریان جوانی بود که موضع بالا به پایین دارند.

صفاریان‌پور در پایان گفت: اگر بسیاری از پرسش‌های مسابقه را از خود مجری بپرسیم، پاسخش را نمی‌داند. بنابراین اینکه مجری یا بازیگر به دلیل وجود یک کاغذ پرسش و پاسخ که روبه‌رویش قرار دارد، بخواهد موضع بالا به پایین نسبت به شرکت‌کننده داشته باشد، پسندیده نیست. مجریان دیگری هم در تلویزیون بودند که تاحدی با تفاخر با شرکت‌کننده و مردم حرف می‌زدند، بنابراین علیرغم سواد و توانایی زیادی که داشتند، پس زده شدند. در واقع دوربین و مخاطب بی‌رحم نیستند بلکه بسیار عیان‌کننده تربیت و شخصیت فردی هستند که مقابل دوربین قرار می‌گیرد.

انتهای پیام