طرح هم‌کدسازی تلفن‌های ثابت سراسر کشور، طبق مصوبه سال ۱۳۸۹ دولت دهم، از آذرماه ۱۳۹۰ در تهران کلید خورد. بر اساس این طرح ۱۸۷ کد به ۳۱ کد کاهش یافت و باعث ضررهای زیادی برای شرکت مخابرات ایران شد؛ به‌طوری‌که درآمد این شرکت را بین ۱۴ تا ۱۵درصد کاهش داد. با این‌حال شرکت مخابرات ایران در راستای رعایت عدالت اجتماعی، طرحی را که با بی‌عدالتی به این شرکت تحمیل‌شده بود، اجرا کرد؛ درحالی‌که ضررهای زیادی ازنظر درآمدی به شرکت وارد شد.

این در حالی بود که شرکت مخابرات ایران از سال ۱۳۸۲ تا امسال، تنها ۱۰ درصد افزایش درآمد داشته است و در مقابل به خاطر اجرای طرح هم‌کدسازی ۲۰  درصد کاهش درآمد را متحمل شده است. حذف درآمد و بازگشت به درآمد قبل از سال ۱۳۸۲، برای اولین اپراتور مخابراتی کشور جای تأسف بسیار دارد. درحالی‌که شرکت مخابرات ایران در این سال‌ها، هزینه‌های زیادی برای توسعه شبکه‌های مخابراتی، افزایش و بهبود کیفیت خدمات انجام داده است.

شرکت مخابرات ایران در این سال‌ها ضمن این‌که درآمد ثابتی داشته است، اما بر اساس همین درآمد، برای برنامه‌ریزی‌های توسعه‌ای، سود سهامداران و پرداخت حقوق و امور رفاهی کارکنان خود هزینه‌های جاری و توسعه‌ای داشته و برای تأمین این هزینه‌ها با مشکلات و چالش‌های زیادی دست‌وپنجه نرم کرده است و امروز با صدور رأی هیئت عمومی عدالت اداری و در پی شکایت دیوان محاسبات کشور، دریافت آبونمان از مشترکین تلفن‌های ثابت فاقد مجوز قانونی اعلام و ابطال می‌شود.

با وجود این‌که مرجع ابلاغ قانون برای اپراتورهای مخابراتی، سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی است، ولی به‌هرحال تصمیمی گرفته شد، حکمی صادر شد و لازم‌الاجراست، ولی آیا هر تصمیمی جامع است؟ تفکرات کوتاه‌مدت یکی از بزرگ‌ترین اشتباهاتی است که مسئولان را در تله تصمیمات نادرست می‌اندازد و آنان نمی‌دانند که تصمیمی که امروز می‌گیرند علاوه بر زمان حال بر آینده نیز تأثیر خواهد داشت. تصمیمی که برای اهدافی که در نظر دارید، گرفته می‌شود؛ حتی اگر درست و کاربردی به نظر برسد؛ اما شاید با تأثیراتی که بر دیگران می‌گذارد، در آینده، نه‌تنها تصمیمی نادرست باشد بلکه مخرب و توأم با تأثیرات منفی جبران‌ناپذیری نیز باشد و پیامدهای منفی آن حتی هدفی را که برای رسیدن به آن، تصمیمی گرفته‌شده، مخدوش و نابود کند.

شاید حذف آبونمان از قبوض تلفن ثابت، قانونی باشد و در تفکر کوتاه‌مدت برخی نیز به نفع مشترکان باشد و در راستای عدالت اجتماعی ، منفعت عمومی هم داشته باشد؛ اما آیا در آینده با کاهش درآمد مخابرات، منجر به کاهش هزینه‌های توسعه‌ای و ایجاد مشکل در برنامه‌ریزی‌های توسعه‌ای نخواهد شد؟

آیا مطلوب‌تر این نیست که جایگزینی برای حذف این مبلغ از قبوض در نظر گرفته شود؟ شرکت مخابرات ایران در سال ۱۳۹۶، بالغ‌بر ۴۸۵۰میلیارد تومان هزینه عملیاتی در بخش تلفن ثابت داشته است و بالغ‌بر ۳۰۰۰ میلیارد تومان بودجه سرمایه‌ای را برای برنامه‌ریزی‌های توسعه‌ای خود هزینه کرده است؛ چطور می‌تواند با درآمد ثابت در راستای توسعه گام‌های استواری بردارد؟

آینده از آن صنعت IT و ICT است. در برهه‌ای که فرصت‌های سرمایه‌گذاری و کسب‌وکار در صنعت ICT دغدغه مسئولان و دست‌اندرکاران این حوزه در ایران است و آی سی تی، موتور محرک اشتغال در کشور مطرح می‌شود؛ تصمیم برای حذف بخشی از درآمد مخابرات که می‌تواند برای فرصت‌های کسب و کار و توسعه در حوزه آی سی تی و شبکه مخابراتی هزینه شود، در بلندمدت نه‌تنها به نفع مشترکان که به ضرر آن‌ها و تمامی مردم ایران است.

تصمیمی که بدون دوراندیشی و تنها با تمرکز بر زمان حال گرفته‌شده، بازتاب و پیامدش، اتلاف نیرو، برنامه و سرمایه‌گذاری‌های گذشته است؛ تصمیمی غیر کارشناسانه که موجب آسیب زدن به توسعه صنعت مخابرات ایران می‌شود.

انتهای پیام