به  گزارش ایسنا، در شهر تهران سینماهای متعددی وجود دارد که سال‌هاست متروکه شده‌اند یا اینکه اکنون به انبار کالا تبدیل شده و هیچ گونه کاربری فرهنگی و سینمایی ندارند، برخی دیگر هم اکنون اصلا در شرایط مناسبی به سر نمی‌برند و به بازسازی‌های اساسی نیاز دارند.

در این میان مدت‌هاست برخی از سینماداران یا مالکان آنها که از پس خرج سینماهایی که بافت‌شان فرسوده شده برنمی‌آیند یا به دلیل فروش پایین گیشه مورد حمایت وزارت ارشاد قرار گرفته‌اند، خواهان تغییر کاربری سینماهایشان هستند.

یکی از سینماداران قدیمی و پیشکسوت که به گفته خودش علاقه زیادی هم به حضور در این عرصه داشته و دارد، بیان می‌کند که "با توجه به شرایط کنونی این سینما، حاضرم بیایند و بلوکی جلو در آن بگذارند تا بتوانم با خیال راحت به کار دیگری بپردازم و آن را ببندم." او به طنز هم ‌می‌گوید، "اگر جگرکی زده بودم درآمدم بهتر از سینما بود." البته بعضی دیگر هم هستند که در همان شرایط به هر دری می‌زنند تا چراغ سینمایشان را روشن نگه‌دارند.

در همین راستا محمد قاصد اشرفی رئیس انجمن سینماداران، در پاسخ به  اینکه آیا این امکان وجود دارد که با توجه به خواسته برخی سینماداران، سینماهای قدیمی تهران به دلیل مشکلات اقتصادی یا به دلیل قدمت بالایشان، تغییر کاربری بدهند؟ گفت: در صحبتی که مدتی پیش با رئیس سازمان سینمایی داشتیم با وجود آنکه او معتقد است هیچ سینمایی نباید تغییر شغل بدهد، اما با این حال قرار است کمیته‌ای تشکیل شود تا سینماهایی که بافتشان به صورتی است که دیگر امکان بازسازی ندارند و یا به دلیل موقعیت مکانی در شرایط خوبی قرار ندارند؛ در صورتی که مالکان سینما بخواهند کاربری این سینماها را تغییر بدهند باید درخواست انحلال سینمایشان را ارایه کنند و سپس در وزارت ارشاد مورد بررسی قرار خواهد گرفت و در نهایت اگر موانعی نداشته باشد می‌توانند تغییر کاربری بدهند.

او اضافه کرد: تنها مشکلی که در تغییر کاربری وجود دارد این است که ملک سینماها کاربری فرهنگی دارند، درصورتی که تا چندی پیش تجاری بودند و برای کمک به اقتصاد و چرخه سینماها به صورت فرهنگی درآمدند. اما اگر اکنون سینماها بخواهند تغییر کاربری پیدا کنند، با شهرداری دچار مشکل می‌شوند؛ زیرا شهرداری ادعای دریافت هزینه می‌کند تا مجددا آن مکان را تجاری کند. بنابراین مشکل زیادی با وزارت ارشاد وجود ندارد. نکته اینجاست که عمر تعدادی از سینماها از ۷۰ سال هم گذشته  و شهرداری می‌تواند با خرید این زمین‌ها که عمدتا در مکان‌های مرغوبی در شهر هم قرار گرفته‌اند آنها را احیا کند. ما در این مسیر نیز پیگیری‌ها انجام داده‌ایم اما هنوز به نتیجه‌ مطلوبی نرسیدیم.

بنا بر این گزارش، حدود یک سال گذشته نیز شهرداری تهران، اقدام به کندن سر در برخی سینماهایی که در راستای خیابان لاله‌زار بودند، کرد. البته این سینماها متروکه هستند و مدت‌هاست از آنها استفاده نشده و به قولی اکنون خیابان لاله‌زار به گورستان سینماها تبدیل شده است.

رییس انجمن سینماداران در گفت‌وگویی که در همان ایام با ایسنا داشت بیان کرد که تمامی سینماهای خیابان لاله‌زار دارای مجوز انحلال از وزارت ارشاد هستند و حدود ۶۰ تا ۷۰ سال از قدمت آنها می‌گذرد. بنابر این مسئله ما برداشتن تابلوها نیست. وقتی که مجوز انحلال سینما داده شده، دیگر وجود تابلو چه اهمیتی دارد!

به گفته رئیس انجمن سینماداران تا سال ۶۹ همه هزینه‌های سینما به صورت تجاری پرداخت می‌شد و سینماها کاربری تجاری داشتند، البته در سند مسکونی بودند. در واقع بعد از انقلاب سینماها دچار تحولاتی شدند و مسئولان به دنبال چاره‌ای برای نجات این سینماها افتادند، در واقع گویی فروشی که از سینماها حاصل می‌شد کفاف پرداخت هزینه‌های سینماها را نمی‌داد و سینماداران درخواست کردند که به آن‌ها کمک شود.  به همین ترتیب کاربری ملک را فرهنگی کردند تا هزینه‌ها به آن صورت پرداخت شود.

او در عین حال گفت: اما در واقع این اتفاق نیفتاد و تنها بخشی که به صورت فرهنگی پرداخت می‌شد، برق سینما بود و بقیه تجاری پرداخت می‌شد. این بخشنامه صدمه زیادی به سینماداران زد زیرا کسی که ۶۰ سال از عمرش را برای سرپا نگه داشتن این سینما گذاشته بود، زحماتش بی‌نتیجه ماند و شهرداری و وزارت فرهنگ و ارشاد ملک تجاری را به فرهنگی تبدیل کردند، از آن موقع گرفتن عوارض توسط شهرداری هم آغاز شد.

اشرفی در این مصاحبه بیان کرده بود که به دلیل فرسودگی و نبود مخاطب، سینماها نمی‌توانستند هزینه‌شان را تأمین کنند به همین دلیل سینماداران از وزارت ارشاد تقاضای تغییر کاربری گرفتند که در اصل به معنای انحلال سینماها بود ولی از آن به بعد دیگر نمی‌توانند در آن محل، فیلم اکران کنند. اکنون آن املاک بلاتکلیف ماندند و اگر بخواهند فعالیتی در آن داشته باشند چون ملک فرهنگی است باید به شهرداری مبلغی برای تغییر کاربری پرداخت کنند. مساله مهم این است که کسانی که در رأس کار هستند، موشکافی نکردند و نمی‌دانند چه اتفاقی افتاده است. حتی از ما مشورت هم نمی‌گیرند تا مشکلات را بگوییم و خودشان هم کاری انجام نمی‌دهند. ما هم دستمان به جایی نمی‌رسد و قدرتی نداریم که برویم با آن‌ها حرف بزنیم و نه حتی اگر حرفی هم بزنیم به ما توجه می‌کنند. در این میان باید به این نکته هم توجه کرد که سینما در هر محلی که قرار می‌گیرد هویت آن منطقه است و باید در نگهداری از این عوامل هویت پخش محلات تلاش کنیم.

این سینماها که اکثرا تک سالنه یا دو سالنه هستند اکنون با وجود پردیس‌های سینمایی دیگر مثل قبل نمی‌توانند فروش داشته باشند و مخاطب جذب کنند. در پایان هم باید گفت که این سینماهایی که عمری از آنها گذشته و یا متروکه شده‌اند، فقط در محدوده مرکزی شهر نیستند بلکه در گوشه و کنار تهران چندین  و چند سینما وجود دارند که بلااستفاده مانده‎‌اند.

انتهای پیام