این نویسنده در گفت‌وگو با ایسنا، درباره ادبیات متعهد و ادبیات روشنفکری اظهار کرد: ادبیات روشنفکری از پیش از انقلاب شروع شده و تا امروز ادامه دارد. برخی از این نویسنده‌ها مخالف رژیم سابق بودند. بعد از انقلاب هم مشخص شد با انقلاب ما همخوانی ندارند. فعالیت ادبیات متعهد نیز بعد از انقلاب شروع شده و فرصت نضج و رشد را نداشته است اما به اندازه‌ای که توانسته و در حد امکانش پیشرفت کرده است.  

او با بیان این‌که این دو جریان در تقابل با یکدیگر قرار دارند، گفت: آن‌ها دو خط جدا از هم هستند و نویسنده‌ها اعتقادات خود را در کتاب‌ها لحاظ می‌کنند. شاید این دو جریان  رقابت ناخواسته‌ای داشته باشند اما هدف‌دار و هدایت‌شده نیست و هرکسی سعی می‌کند اعتقادات خود را سوار  بر بال ادبیات داستانی کند. بعید می‌دانم این موضوع باعث شکوفایی ادبیات شود، هرچند این امکان هم وجود دارد زیرا هر گروهی می‌خواهد از  گروه دیگر بهتر باشد.

انوری افزود: بعید می‌دانم  نویسنده‌های این دو جریان آشتی کنند زیرا جهان‌بینی متفاوتی دارند. روشنفکری هدفش صرفا نوشتن، شهرت و محبوبیت است. به معنای ساده‌تر شخص استعداد دارد و می‌خواهد بنویسد. اما ادبیات متعهد با ابزار نوشتن می‌خواهد حرفی بزند و به موضوعی که اعتقاد دارد کمک کند. بعید می‌دانم به جایی برسند مگر این‌که اعتقادات خود را نزدیک کنند؛ مثلا ملی‌گرایی را  وجه مشترک قرار دهند.

نویسنده رمان «جاده جنگ» درباره این‌که برخی ادبیات متعهد را ادبیات حکومتی می‌دانند، بیان کرد: ممکن است همه جور اتهامی به ادبیات متعهد زده شود.  این موضوع درباره روشنفکرها هم هست. اسم ادبیات متعهد رویش است؛ ادبیاتی که بر مبنای اعتقاداتش کار می‌کند و حکوت ما نیز اسلامی است. ادبیات متعهد هیچ ابایی ندارد که این اتهام به آن بچسبد، مهم این است که  نویسنده بر اساس اعتقاداتش نوشته و بر اساس اعتقادات کار کردن،  کم نیست و نگرانی وجود ندارد که ادبیات چنین و چنان است.

انتهای پیام