به گزارش ایسنا، در اواخر بهار ۱۹۹۱ خسوس خیل (رییس باشگاه اتلتیکومادرید) در برنامه تلویزیونی نیه وس اررو حاضر شد و در مقابل بازیکنان تیمش یعنی کادته B گفت: این پسربچه ها با ۱۲۷ گل قهرمان لیگ شدند و در اینجا یک گلزن با ۴۴ گل داریم.

او از میان این گروه یک نوجوان کوچک را بیرون کشید و به او گفت: به نیه وس بگو نامت چیست.

نوجوان پاسخ داد: رائول گونسالس.

خیل گفت: او رائول گونسالس است. نیه وس نام او را از یاد نبر چون این پسر یک پدیده خواهد شد.

این اتفاق افتاد اما او به ستاره رئال مادرید تبدیل شد. این نوجوان طرفدار متعصب اتلتیکو بود و بر اساس بیوگرافیاش ضد رئال مادرید بود. چطور می توانست این چنین شود؟

تنها یک دلیل وجود داشت. خیل تصمیم اشتباهی گرفت و تقریبا تیم پایه را از بین برد. او در آن روز به همکارانش اعلام کرد به خاطر مسائل اقتصادی چنین تصمیمی را گرفته است. تیم های پایه هشتاد میلیون پسو برای اتلتیکو هزینه برمی‌داشت. باشگاه هشت تیم داشت. رییس اتلتیکو در ژانویه به این موضوع فکر کرد که تیم نوجوان B را کاملا کنار بگذارد و در نهایت در آن روز این کار را کرد.

شرایط باشگاه برای کسانی که در فوتبال پایه حضور داشتند خیلی خوب بود چون به مربیان و کمک های آنان یعنی افرادی که بیرون از مادرید کار می کردند دستمزد داده می شد. باشگاه ماهیانه ۳۰ هزار پسو برای این قضیه هزینه می‌کرد. خیل تصمیم گرفت نیمی از آنها را بیرون کند و تیم پایه را تنها به دو تیم محدود کند. به همین خاطر هزاران پسر بچه بدون باشگاه شدند. بهترین‌های آنها توسط باشگاه رئال مادرید جذب شدند. در میان آنها رائول گونسالس ۱۵ ساله حضور داشت. او به تازگی قهرمانی در اسپانیا را در رده سنی خود تجربه کرده بود. بازیکن اسپانیایی جام قهرمانی را در تنه ریف بالای سر برد و بلافاصله پس از پایان بازی از تلویزیون به تماشای دیدار اتلتیکو نشست. روخی بلانکو در آن شب در سانتیاگوبرنابئو با گل‌های فوتره و برند شوستر رئال مادرید را شکست داد و فاتح کوپا دل ری شد. او در بیوگرافی اش این روز را بهترین روز کودکی‌اش عنوان کرد.

رائول سپس ۱۵ سال برای مادرید بازی کرد، گل‌های زیادی برای این تیم به ثمر رساند و دوران موفقی داشت. اتلتیکو بازیکن بزرگی را از دست داده بود. در تابستان ۱۹۹۴ رائول از باشگاه مادرید عصبانی شد چون او را در فینال کوپا دل ری جوانان در ترکیب قرار نداند. او به اتلتیکو بازگشت تا با تیم مورد علاقه‌اش قرارداد امضا کند. به او پیشنهاد دادند برای یک فصل در تیم های پایه بازی کند و سپس به تیم اصلی بپیوندد اما پیش از امضای قرارداد خورخه والدانو، سرمربی وقت مادرید رائول را راضی کرد تا در تیم اول پایتخت بماند و او پذیرفت. مهاجم اسپانیایی بازی‌اش را از دسته دوم شروع کرد اما خیلی زود والدانو از او در یک بازی دوستانه بهره برد و پس از سه ماه در ساراگوسا نخستین بازی‌اش را برای تیم اصلی انجام داد.

زمانی اتلتیکو خواهان بازیکن جوان خود شد که دیر شده بود. آنها رائول را از دست داده بودند. با این حال حضور یک بازیکن باعث شد اتلتیکو دوباره تیم های پایه داشته باشد. آن بازیکن فرناندو تورس نام داشت. او توانست در ۱۷ سالگی به تیم اصلی راه پیدا کند و پیشرفت کند. او برای ۶ فصل مهاجم اتلتیکو بود و ستاره تیمش محسوب می‌شد (همه کودکانی که در دوران مادرید کهکشانی به اتلتیکو پیوسته بودند تورس را به عنوان الگوی خود انتخاب کرده بودند و پیراهنش را بر تن می کردند). زمانی که تورس اتلتیکو را ترک کرد ۳۶ میلیون یورو به باشگاه سود رساند. با این پول باشگاه می‌توانست برای سال‌ها هزینه بازیکنان جوان را پرداخت کند. این موضوع باعث شد تصمیمات ویرانگرانه خیل در رابطه با کنار گذاشتن تیم های پایه به بدترین تصمیم تاریخ باشگاه تبدیل شود.

انتهای پیام