به گزارش ایسنا به نقل از روابط عمومی اداره کل میراث‌ فرهنگی، صنایع‌ دستی و گردشگری سمنان، جعفر صفاخواه اظهار کرد: پیش‌نویس ‌این استاندارد با برنامه‌ریزی این معاونت و توسط کارشناسان موسسه پژوهش هنر برزان و پس از بررسی و تبادل نظر با اساتید گلیچ‌بافی و کارشناسان صنایع دستی در کمیسیون‌های متعدد تدوین شد و به‌زودی به‌عنوان استاندارد ملی ایران مصوب می‌شود.

او هدف از تدوین استاندارد گلیچ‌بافی را تعیین ویژگی‌های مواد اولیه، ابزارهای تولید، ساختار محصول نهایی، آیین کار تولید، بسته‌بندی و نشانه‌گذاری این رشته دانست و گفت: کسب جایگاه مناسب گلیچ‌بافی در رتبه‌بندی جهانی، سهولت در گسترش تجارت بین‌المللی محصولات گلیچ‌بافی، ارتقای کیفیت تولید، خدمات و رشد صادرات محصولات، جلوگیری از تولید، صدور و فروش محصولات گلیچ نامرغوب، افزایش و بهبود ارزش هنری و کیفیت محصولات از دیگر فواید استانداردسازی این رشته صنایع دستی است.

معاونت صنایع دستی سمنان ادامه داد: نسخه الکترونیکی این استاندارد، با هدف بهره‌برداری صنعتگران، پژوهشگران و سایر علاقه‌مندان به‌زودی روی وب ‌سایت سازمان ملی استاندارد ایران به نشانی www.isiri.org قرار می‌گیرد.

او اظهار کرد: گلیچ‌بافی، یکی از رشته‌های نساجی سنتی ایران و رشته بومی استان سمنان است که در آن، با استفاده از دستگاه پارچه‌بافی دو - وردی، منسوج نقش‌دار از جنس الیاف پشم و یا الیاف پشم‌ و پنبه تولید می‌شود.

صفاخواه گفت: از آنجا که منسوج گلیچ یکی از نفیس‌ترین پارچه‌های کاربردی ایران محسوب می‌شود و دارای ارزش فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی است، تدوین استانداردهای ملی مربوط به این محصول با هدف حفظ و توسعه آن، ضروری است.

در گذشته، تولید منسوج گلیچ بیشتر در روستاهای شمالی استان سمنان (روستاهای پرور، کُلیم، کاورد، اُروست، فولادمحله، رضاآباد و چاشم، خطیرکوه، بادله‌کوه، ابرسج، دشت شاد و دروار) رواج داشت و با ابعاد و نام‌های گوناگون مانند زیرانداز، خورجین، حمام‌سری، آینه‌کیسه، گلیچ تابلونما، اسب‌سری، پادری، کج‌کیسه و کُرسی‌سَری و پتو برای مصارف مختلف تولید می‌شد.

امروزه این منسوج در چند اندازه مشخص به‌عنوان زیرانداز، پادری و سجاده به‌کار می‌رود. این دست‌بافته ‌مانند بسیاری از محصولات صنایع دستی ناشناخته مانده است و خطر منسوخ شدن، آن را تهدید می‌کند.

انتهای پیام