به گزارش ایسنا، به نقل از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، محمدتقی عطایی با بیان این‌که در بررسی‌های باستان‌شناسی بیش از ۱۲۰ محوطه باستانی در این محدوده شناسایی و مستندسازی شده‌اند، ادامه داد: تاکنون کهن‌ترین شواهد بدست آمده از حوضه آب‌گیر سد چرم شیر در شهرستان گچساران مربوط به دوره‌ی فراپارینه سنگی است، سپس با وقفه‌ای طولانی شواهد اندکی از استقرارگاهی از اواخر دوره نوسنگی به دست آمده که متعلق به شش هزار سال قبل است.

او افزود: از دیگر کشفیات باستان‌شناختی در محدوده‌ی این سد می‌توان به استقرارگاهی از دوره عیلام میانه اشاره کرد که دارای هر دو سنت سفالگری شوشانی و انشانی است.

وی بیان کرد: اگرچه چند دژ و قلعه از دوره‌ی پسا-هخامنشی و ساسانی اهمیت این محدوده را در دوره‌های مذکور نشان می‌دهند اما اوج توجه به این منطقه در قرون میانه اسلامی بوده که نشان از تراکم جمعیتی بالایی در منطقه دارد.

عطایی با اشاره به شناسایی ده‌ها استقرارگاه از این دوره در حاشیه‌رود، گفت: برخی از این استقرارگاه‌ها مساحتی بالغ بر پنج هکتار دارند، بیشتر این استقرارگاه‌ها از معماری منسجمی برخوردارند و از مناطبع طبیعی منطقه به عنوان مصالح معماری آنها استفاده و از سنگ و ملات گِل در بناهای عادی و لاشه سنگ و ملات گچ در بناهای مهمتر استفاده شده است.

این باستان‌شناس با بیان این که بیشتر محوطه‌های دوره‌ی اسلامی دارای معماری راست گوشه، هندسی و منظم هستند، گفت: مسیر رود «زهره» در این دوره اهمیتی خاصی داشته به گونه‌ای که یک قلعه بزرگ با دیوارهای ستبر در این منطقه ساخته شده که نقش نظامی و امنیتی داشته است.

او با اشاره به شناسایی بقایای استقرارگاه‌های موقت پرشمار در این محدوده گفت: اغلب استقرارگاه‌های شناخته شده در محدوده‌ی این سد مربوط به عشایر کوچرو بوده و از این نظر محدوده سد «چم‌شیر» قابلیت بالایی برای پاسخگویی به برخی از مبهم ترین مسائل باستان شناسی ایران درباره‌ی کوچ‌نشینان دوره‌های مختلف خواهد داشت.

براساس این گزارش، گمانه زنی نجات بخشی برای ارزیابی محوطه های موجود در محدوده سد چم شیر، با مجوز ریاست پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری انجام گرفت.

انتهای پیام