به گزارش ایسنا، کامکار درباره با زنده بودن موسیقی این نمایش، گفت: ما برای آن‌که بتوانیم لحظات نمایشی را با سازها و آواها جان‌دارتر کنیم از موسیقی زنده استفاده کردیم. اگر ما از موسیقی ضبط شده استفاده می‌کردیم، تماشاچی با بازیگری روبه‌رو می‌شد که آن را لمس نمی‌کرد و موسیقی را گوش می‌کرد که ممکن بود، او را از فضای نمایش جدا کند؛ اما با حضور سازها، سعی کردیم مانند یک بازیگر که سعی در خلق صحنه‌ها دارد، لحظه‌ها را بسازیم. این نمایش مستندوار است و موسیقی زنده این مستند بودن را نشان می‌دهد.

او درباه نحوه انتخاب سازها اظهار کرد: سازهای ما براساس مناطقی که روایت در آنجا در حال اتفاق افتادن است یا براساس شخصیت‌ها انتخاب شده‌اند. برای مثال، اگر راوی ما افغان بوده، از ساز افغانستان استفاده کردیم و تمام این‌ها در این جهت بود که سازها مانند بازیگران در حال روایت داستان باشند.

وی ادامه داد: سازهایی که توسط من انتخاب شده‌اند، سازهای ایرانی هستند و اگر می‌گویم سازهای عربی ، منظورم آلات موسیقی هستند که به آن سبک از موسیقی نزدیک هستند زیرا ایران مهد موسیقی بوده و سازها به کشورهای دیگر مهاجرت کرده و موسیقی‌های آن ناحیه را تحت تاثیر خود قرار داده‌اند. مثلا «بربط» که ساز ایرانی است، همان عود عربی است یا سازهایی مانند «قیچک» و «رباب» که سازهای اصیلی ایرانی هستند و به منطقه سیستان و بلوچستان تعلق دارند، اما در حال حاضر به آلات موسیقی افغانستان شهرت یافته‌اند. در واقع سازهای این نمایش حس مناطق و کشورهای دیگر را به ما می‌دهند. برای بخش جهانی نمایش، ما به ساز چنگ فکر کردیم که یک ساز جهانی است، اما ریشه در ایران دارد یا از «کاخن» اسپانیا برای تلفیق موسیقی استفاده کردیم.

طراح موسیقی نمایش «نامه‌های عاشقانه از خاورمیانه» درباره تجربه همکاری با کیومرث مرادی، گفت: این تجربه بسیار زیاد دلچسب و گواراست. من تا این لحظه در حال یادگیری هستم به این دلیل که خود آقای مرادی نیز یکی از طراحان موسیقی این نمایش هستند. ایشان با ایده‌های خود بسیار به من کمک کرد. در کار ایشان یک دموکراسی بسیار زیبا وجود دارد که به همه اجازه می‌دهد پای‌شان را فراتر از ایده آقای مرادی بگذارند و من این موضوع را بسیار دوست دارم. او شخصیت مهربان، فعال و مثبتی دارد و من پیش از همکاری در این نمایش، آقای مرادی را به‌واسطه کار در حیطه تئاتر می‌شناختم و از همکاری با ایشان و گروه‌شان بسیار خوشحالم.

طناز طباطبایی، پانته‌آ پناهی‌ها و هانیه توسلی (به ترتیب ورود به صحنه) بازیگران این نمایش هستند.

این نمایش نوشته مشترک کیومرث مرادی و پوریا آذربایجانی است که سه سال پیش در کشور آمریکا به زبان انگلیسی و بازیگران غیر ایرانی به کارگردانی کیومرث مرادی روی صحنه رفت. «نامه‌های عاشقانه از خاورمیانه» داستان سه زن در جست‌وجوی صلح  و بازمانده از خاکسترهای جنگ های تراژیک معاصر است. 

«نامه‌های عاشقانه از خاورمیانه» تولید جدید کمپانی تئاتر امید ایران است که از ۲۶ آذرماه ساعت ۱۹:۳۰ در تماشاخانه پالیز به نشانی تهران، خیابان کریمخان، خیابان عضدی جنوبی (آبان)، خیابان سپند، پلاک ۶۹  روی سحنه خواهد رفت.

از جمله عوامل این نمایش می‌توان به نرمین نظمی (طراح صحنه)،هانا کامکار (طراح موسیقی)، ندا نصر (طراح لباس)، آیدین الفت (طراح صدا)، معین شافعی (طراح ویدئو گرافیک)، لعیا خرامان (طراح گریم)، سینا افشار (طراح گرافیک)، پریسا کاشفی (نوازنده سازهای زهی)، سحر عباسی (چنگ)، تارا موسویان (سازهای کوبه‌ای)، مهسا اقبالی (همخوان)، محمد قدس (مدیر تولید و مجری طرح)، رکسانا بهرام و فواد خراباتی (گروه کارگردانی)، سیامک زمردی مطلق (عکاس)،ارشا اقدسی (مشاور پرواز) و آوا فیاض (مدیر تبلیغات و روابط عمومی) اشاره کرد.

انتهای پیام