به گزارش ایسنا، موسوی در «خبرآنلاین» نوشت: بلوایی که بر سر بازی تیم ملی در روز تاسوعا راه افتاد یک بار دیگر ثابت کرد که در همچنان بر همان پاشنه‌ای می‌چرخد که مرحوم ایرج میرزا فرمود: بدو گفتم که صورت را نکو گیر ... و الخ.

سال‌هاست که تقدیر تاریخی ما نکو گرفتن صورت و غافل‌شدن از معناست. بعضی‌ها چنان رگ گردنی شده‌اند که اگر کسی حقیقت ماجرا را نداند حقیقتا گمان خواهد برد چه منکر بزرگ و شنیعی در حال رخ دادن است که بسیاری از بزرگان قوم را به واکنش واداشته.

بدون شک اگر امکانی پیدا می‌شد که این مسابقه در روز دیگری برگزار شود، همه از آن استقبال می‌کردند اما کیست که نداند ما در این میانه کاره‌ای نیستیم. این درست که ما عقایدی داریم و به آنها حرمت می‌گذاریم اما قرار نیست همه عالم به دلخواه ما رفتار کنند و بر طبق قرار و قاعده‌ای که ما زندگی می‌کنیم زندگی کنند. ما اگر حقیقتا دلسوز دین و آخرت مردمانیم به گفته امام معصوم به گونه‌ای عمل کنیم که باعث زینت آنها باشیم، نه اینکه یک عمر دعوی دین‌داری کنیم و تنها حاصل این دعوی، فروکاستن رونق مسلمانی باشد.

ای کاش می‌شد دعوی مدعیان را باور کرد و دلواپسی آنان را دست کم از سر صدق دانست اما نمی‌شود. خاموشی گزیدن این بزرگواران در مقابل اتفاقات مشابه، آن هم در همین چند سال پیش، گواهی است روشن بر اینکه این همه هیاهو بر سر دین و دینداری نیست. این درست که ما حافظه تاریخی نداریم اما جلبک که نیستیم. بازی استقلال تهران و دالیان چین در زمان فتحعلیشاه قاجار که رخ نداده. روزهای پایانی فروردین هفتاد و هشت، درست یک روز پس از مراسم عاشورای حسینی این دو تیم به دیدار یکدیگر رفتند. اگر قرار بود غیرت دینی بعضی‌ها به جوش بیاید در آن روز باید بیشتر از امروز به جوش می‌آمد، چرا که سوگوار حقیقی پس از رخ دادن فاجعه باید سوگوار تر باشد تا پیش از به وقوع پیوستن حادثه.

اصلا اگر کسی خود را قیم دین و دنیای مردم فرض نکند، خود آنها بهتر از هر کس دیگری می‌توانند در چنین مواقعی واکنش مناسب نشان دهند. همین چند سال پیش هم که ماه محرم و عید نوروز با یکدیگر مقارن شدند، عده‌ای از دلواپسان همه زورشان را زدند تا یک جشن ملی را در تعارض با یک آیین دینی نشان دهند. الحمدلله مردم به خوبی نشان دادند برخلاف برخی از مدعیان فاضل‌مآب، خیلی خوب بلدند بین دین و دنیای خود جمع ببندند. این پرستندگان و بندیان عاداتند که گمان می‌کنند میان محرم و عید نوروز تعارضی هست. به قول حضرت بیدل:

عیش و غم تو تابع رسم است ورنه چیست

در عید خنده و به محرم گریستن

اگر حقیقتا به کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا معتقدیم باید شیوه و منش حسینی زیستن در تمامی شئون فردی و جمعی ما ساری و جاری باشد. نمی‌توان در بانکداری و اخلاق و سیاست به گونه‌ای دیگر عمل کرد و به مراسم مذهبی که رسید ناگهان مومن و متقی شد. همین صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران بارها و بارها در شب شهادت ائمه اطهار بازی فوتبال لیگ‌های مختلف اروپایی را نمایش داده، با حذف سر و صدای تماشاچیان و با پخش نواهای محزون.

اگر عیب و ایرادی در این کار بوده چرا دلواپسان عزیز تا حالا به صدا و سیما معترض نشدند؟ آیا جز این است که صدا و سیما به دلیل همسویی با سیاست‌های دلخواه دلواپسان از هرگونه تعرض جدی‌ای مصون است؟ آیا جز این است که دیانت ما عین سیاست ماست و آنجا که پای گروکشی‌های سیاسی در میان باشد بلافاصله به دین متوسل می‌شویم؟

انتهای پیام