به‌ گزارش ‌ایسنا، گاردین درباره زهرا نعمتی نوشت: زهرا نعمتی ، مدال آور طلا در پارالمپیک لندن، با وجود این که در  المپیک ریو شکست خورد با حضورش از کشورش و به خصوص زنان کشورش حمایت کرد.

هدف اصلی زهرا نعمتی شرکت در مسابقات تکواندوی المپیک بوده است. علاقه او به این ورزش رزمی باعث شد که او سریعا بتواند کمربند سیاه را کسب کند و عضو تیم ‌ملی ایران شود. اما او در سن 18 سالگی تصادف می‌کند و از هر دو پا معلول می شود.

13 سال بعد نعمتی در اولین  المپیک خود در ریو حضور پیدا می‌کند. البته او با ویلچر به  المپیک می‌آید. این مساله باعث می شود که او در بین ورزشکاران ریو برجسته‌تر باشد. هیچ کدام از ورزشکاران المپیک ریو دوباره در ماه سپتامبر به ریو نمی آیند تا در پارالمپیک شرکت کنند اما نعمتی قصد دارد که دوباره در پارالمپیک قهرمان شود.

برای نعمتی پذیرش این که نمی‌تواند در تکواندو قهرمان شود ساده نبوده است. او دیگر توانایی انجام ورزشی که دوست داشته است را ندارد. او اخیرا به گروه مستند ساز ژاپنی گفته است: این که به عنوان یک تکواندوکار نمی توانستم از پاهایم استفاده کنم مثل این است که یک پیانیست نتواند از دست‌هایش استفاده کند.

نعمتی بعد از گرفتن مدال طلا در پارالمپیک لندن، افزود: می خواستم به جوانان ایران به خصوص دختران بگویم که زنان ایرانی ضعیف تر از دیگران نیستند. ما حتی می‌توانیم در پارالمپیک قهرمان شویم و مدال کسب کنیم. می‌خواستم این تصور را از بین ببرم و خیلی خوشحالم که این کار را انجام دادم.

در  المپیک ریو نعمتی به عنوان پرچمدار ایران انتخاب شد، این در حالی بود که تیم ایران ورزشکاران مرد زیادی  داشت.

با وجود این که گرفتن مدال طلای دیگر در پارالمپیک آرزویی دست یافتنی برای نعمتی است، او قبل از شروع المپیک آرزوهای بزرگتری مانند گرفتن مدال طلای  المپیک داشت.

او اعلام کرده بود که برای طلا به  المپیک می‌رود. مهم‌ترین چیز خود باوری است  و با آن همه چیز به واقعیت تبدیل می‌شود.

قاطع بودن همیشه بزرگترین ویژگی نعمتی بوده است. او نسبت به خود احساس تاسف و ترحم ندارد. مادر او می‌گوید که بعد از تصادفش خود را ضعیف ندانسته است. او در این باره می‌گوید: زهرا همیشه لبخند می‌زند. هیچ وقت شکایت یا گریه نکرده است. آیا می توانید این را باور کنید؟ ه‌

تنها بدی حضور نعمتی در  المپیک این است که دیگران احساس می‌کنند تنبل هستند. یکی از هم تیمی‌های نعمتی در این باره می‌گوید: من شرمنده می شوم ، زیرا زهرا همیشه تمرین می‌کند حتی زمانی که بقیه که سالم هستند خسته می‌شوند. او واقعا  مشوق همه ماست.

نعمتی بعد از تصادفش در سال‌ 2007 برای اولین بار کمان در دست می‌گیرد. او می‌گوید: تیروکمان من را قدرتمند کرده است. این ورزش معنی قدرت را به من آموخته است. من در 18 سالگی توان راه رفتن را از دست دادم. نزدیک بود که زندگی‌ام را ببازم، اما شانس دوباره ای برای زندگی پیدا کردم.

پارالمپیک لندن به دلایل دیگری غیر از ورزش نیز برای نعمتی خاص بوده است. او در این بازی‌ها با ورزشکار پارالمپیک دیگری به نام رهام شهابی پور ازدواج می‌کند و در دهکده  المپیک با هم تیمی‌هایش این اتفاق را جشن می‌گیرد. این دو ورزشکار سال‌ها قبل در انجمن ورزشکاران با یکدیگر آشنا می‌شوند. آنها وجوه مشترک زیادی دارند: هر دوی آنها بدون معلولیت به دنیا آمده‌اند. شهابی پور که برق کار بوده است در سال 2001 آسیب می بیند و از ناحیه ستون فقرات معلول می‌شود.

ورزشکاران بسیار کمی هستند که هم در  المپیک و هم در پارالمپیک شرکت کرده‌اند.

اسکار پیستوریوس یکی از آنها است که در سال 2012 موفق به این کار شد. پائولا فانتاتو ایتالیایی نیز در مسابقات  1996 آتلانتا در رشته تیروکمان در  المپیک و پارالمپیک حضور داشت.

نعمتی در مسابقات قهرمانی آسیایی تیروکمان در سال 2015 توانست سهمیه المپیک را کسب کند. او در این مسابقات مدال نقره را کسب کرد.

روز سه‌شنبه نعمتی برای مسابقه در  المپیک ریو در استادیوم سامبو دروم حاضر شد. او به نظر آرام می آمد و روسری سفید به سر داشت. نعمتی خوب شروع کرد و توانست در شروع ماکزیمم امتیاز 10 را بگیرد و از اینا استپانوای روسی بالاتر قرار بگیرد.

تماشاگران به سرعت طرفدار نعمتی شدند و او را با هیجان تشویق کردند.

نعمتی می‌گوید: تیروکمان به یک قلب آرام احتیاج دارد.

نعمتی بعد از باخت خود گفت: من بهترین عملکردم را داشتم، اما حریفانم واقعا خوب بودند. به همین خاطر من را شکست دادند.

نعمتی درباره تفاوت  المپیک و پارالمپیک ، اظهار کرد: تفاوت این است که من این جا استرس داشتم،  المپیک استرس بیشتری دارد.

او در در پاسخ به این سوال که چه پیامی برای معلولان جهان دارد، گفت:  نگذارید معلولیت شما را شکست بدهد.

انتهای‌ پیام