او در گفت‌گو با ایسنا، درباره ایده اولیه این رویداد هنری، اظهار کرد: وقتی تئاترشهر تعطیل و در دست تعمیر بود، قصد داشتم برنامه‌ای را با عنوان «شب‌های تئاترشهر» راه بیندازم و پیشنهاد آن را به مدیر این مجموعه دادم که برنامه مفصلی نسبت به آن فضا بود؛ اما متأسفانه این اتفاق به هر دلیلی رخ نداد و افسوس آن با من ماند. زمانی که به بنیاد رودکی آمدم، احساس کردم فضایی داریم که این امکان را به ما می‌دهد تا از نظری دیگری به حوزه موسیقی تجربی نگاه کنیم.

او ادامه داد: ما سعی کردیم بر پایه موسیقی، تئاتر و هنرهای دیگر، برنامه‌ای را طراحی کنیم که کم‌کم در حال اتفاق افتادن و شکل گرفتن است، ذات آن نیز ذات تجربی است و هیچ‌چیز آن از قبل اندیشیده نشده و لحظه به لحظه جلو می‌رود. ما فکر کردیم تنهایی و نبودن کسانی برای گفت‌وگو، مردم این روزگار را اذیت می‌کند و با این‌که به‌نظر می‌رسد با وجود فضای مجازی، مردم راه‌های ارتباطی زیادی با هم دارند، اما در واقع تنها هستند.

دادویی در پاسخ به این پرسش که چگونه شد این ایده از تئاتر به سمت موسیقی آمد؟ اظهار کرد: بسیاری از هنرمندان می‌گویند تالار وحدت یک سالن مخصوص موسیقی بوده، اما تئاتری‌ها هم در آن کار می‌کنند. با انجام این کار در تالار حافظ، ما درپی این بودیم که گفت‌وگویی را میان اهالی فرهنگ و هنر ایجاد کنیم که نشان دهد این تعامل، دوستی و رفاقت به سالن‌ها ربطی ندارد، بلکه به این بستگی دارد که چه کسی اندیشه نو و روایت تازه‌ای دارد.

مدیر پروژه «کجشنبه‌های حافظ» استقبال از این رویداد را خوب دانست و گفت: فکر می‌کردیم این برنامه مخاطب و علاقه‌مند داشته باشد، اما نه تا این حد که در مدت چند ساعت، بلیت‌ها به‌صورت کامل فروخته شود.

دادویی درباره نظرات موافق و مخالف نسبت به موسیقی تجربی، گفت: به نظر من، هنر تجربی یورش بردن به سمت ناشناخته‌هاست. شما دارید چیزی را تجربه می‌کنید و اساسا نمی‌دانید تجربه کار و محصول نهایی آن، چه خواهد شد. این به معنای آماتور بودن نیست. هنرمند تجربه‌های شخصی خود را که برآیند سال‌ها تجربه و تمرین او است، با مخاطبانش در میان می‌گذارد. طبیعتا ممکن است مخاطبان از تجربه شما خوش‌شان بیاید یا نیاید.

او با بیان این‌که ذات هنر نیازمند تجربه کردن است، ادامه داد: اگر این تجربه‌ها خوشایند و ناخوشایند نباشد، هیچ‌گاه سبک‌های جدید شکل نمی‌گیرند. هر سبک و هنری که شکل گرفته، برآیند این تجربه‌ها بوده که برخی آن را دوست داشتند و برخی دوست نداشتند. ما با همین رویکرد به سمت این کار رفتیم و فکر می‌کنم هنوز آنقدر که باید برای این کار تبلیغات انجام نشده، وگرنه ده‌ها برابر، موافق و مخالف خواهد داشت.

مدیر پروژه «کجشنبه‌های حافظ» با اعتقاد به این‌که موسیقی تجربی مانع گسترش جریان موسیقی سنتی نیست، بلکه به‌شدت به آن کمک می‌کند، ادامه داد: تجربه کردن، محصول اندیشه جوان است. ممکن است 10 سال دیگر این گروه‌ها به این سبک، موسیقی را اجرا نکنند و حتی مسیر کاری آن‌ها عوض شود. در موسیقی سنتی سال‌ها محمدرضا لطفی یا حسین علیزاده تجربیاتی را انجام دادند که بزرگان موسیقی احساس می‌کردند، ممکن است به موسیقی ایرانی لطمه وارد شود، اما تجربه‌های آن‌ها نسل‌هایی را پرورش و گسترش داد. همیشه جریان‌های رسمی وجود دارند، اما ممکن است فردی که 90 سال من دارد با اندیشه نو تعریف دیگری از موسیقی، سینما و تئاتر ارائه دهد. ما نیز برای همین منظور آمده‌ایم.

دادویی درباره حمایت مسؤولان دولتی از این پروژه، گفت: امیدوارم جریان موسیقی تجربی در مضیقه قرار نگیرد؛ اما مرکز هنرهای نمایشی و دفتر موسیقی خیلی از ما حمایت کردند و این پروژه تحت نظر و با حمایت آن‌ها اتفاق افتاد و هیچ مشکل و مانع خاصی نداشتیم. استقبال مخاطبان هم نشان داد این مسیر درستی است، چشم‌انداز روشنی دارد و قطعا ما به‌عنوان برگزارکننده، مشکلات خود را به طرف می‌کنیم تا علاقه‌مندان بیشتری به این سمت جذب شوند و این نیاز همیشگی که در فضای موسیقی بود، رشد و بالندگی پیدا کند و مسیر درست را پیش برود.

وی در پاسخ به این پرسش که چه گروه‌ها و افرادی در «کجشنبه‌های حافظ» اجرا خواهند داشت؟ بیان کرد: اولین و مهمترین اولویت ما، این است که این کار طبق قوانین رسمی کشور باشد، اما نه قوانین نانوشته. گروه‌هایی که مطابق با این موضوع کار می‌کنند، می‌توانند درخواست خود را به ما بدهند. گروه‌هایی که تا به حال اجرا کرده‌اند،‌ لزوما ثبت نشده‌اند. ما به سمتی پیش می‌رویم که نوآوران عرصه موسیقی سنتی در این رویداد اجرا کنند و ترکیب رنگین‌کمان و طیف خوش‌رنگی از موسیقی‌های مختلف تجربی را از موسیقی بومی گرفته تا کلاسیک و سنتی شاهد باشیم.

دادویی درباره نام این رویداد، توضیح داد: «کجشنبه» معنی ساده‌ای دارد، یعنی شنبه‌های غیرنرمال و متفاوت.

وی با اعلام این‌که این برنامه انتهایی نخواهد داشت، بیان کرد: امیدوارم به یُمن نام حضرت حافظ، این برنامه ادامه‌دار باشد و در جای دیگری شکل نگیرد. من ترجیح می‌دهم این برنامه با نام حافظ قرین و عجین باشد.

او درباره اجرای موسیقی در سالن حافظ که یک سالن تئاتر به‌شمار می‌آید نیز گفت: اولویت این سالن، اجرای تئاتر است. یکی از دغدغه‌های من این بوده که علاوه بر این‌که باید هنرمندان را به هم نزدیک کنیم، ظرفیت بالقوه تماشاگران مختلف را نیز استفاده کنیم، یعنی تماشاگری که علاقه‌مند به موسیقی است، شنبه‌هایی که تئاتر تعطیل است، به سالنی بیاد که همیشه تئاتردر آن اجرا می‌شود و پوسترهای تئاتر روی دیوارهای آن است. امکان دارد دلش بخواهد به دیدن تئاتر هم برود یا وقتی کسی به تئاتر می‌آید، با پوستر «کجشنبه‌های حافظ» مواجه شود و بخواهد اجرای موسیقی ببیند. این تعامل از ابتدای کار برای ما مهم بوده است.

وی افزود: این سالن طبیعتا خیلی ایده‌آل نیست، ولی با فضای تجربی ما هماهنگ است. پرسنل تالار حافظ نیز خیلی زحمت کشیدند تا این سالن را برای اجرای این برنامه هماهنگ کنند.

انتهای پیام