به گزارش ایسنا، تهمورس پورناظری در ابتدای این نشست درباره «از دوار چرخ» که نام کنسرت این خانواده در روزهای 30 و 31 تیرماه در تالار وحدت است، توضیح داد: این کنسرت در سه بخش برگزار خواهد شد؛ بخش اول به اجرای پدر با همراهی سازهای کوبه‌ای اختصاص دارد. در بخش دوم مخاطبان شاهد سه‌نوازی پورناظری‌ها خواهند بود. در بخش سوم، با پیوستن اعضای گروه شمس به ما، آثار اجرا شده و نشده را به اجرا درمی‌آوریم.

وی ادامه داد: این اجرا خواننده ندارد، اما بی‌کلام هم نیست. قصد داریم حال و هوای دهه 60 و 70 تنبورنوازی را به صحنه بیاوریم. این کنسرت صد درصد موسیقایی است و تمام آثار آن، جزو ساخته‌های پدر است و با رویکرد و سلیقه او اجرا می‌شود.

تهمورس پورناظری اظهار کرد: اگر قرار بود آثاری از ما اجرا شود نیز روی همین مسیر حرکت می‌کردیم. ما از دهه 80 تغییرات داشتیم، اما این، فرم جذابی است که هنوز مخاطب دارد و به‌صورت آلبوم و سی‌دی در بازار موسیقی وجود دارد.

این نوازنده درباره همکاری با شهرام ناظری نیز بیان کرد: برنامه گروه تنبور به خوانندگی شهرام ناظری مقدمات خود را دارد؛ اما اگر قرار باشد نگاه نوستالوژیک و عمیقی به آثار داشته باشیم، شنونده‌ای که به صدای خواننده عادت داشته باشد، پس از چند سال دیگر این آثار اثرگذاری ندارند.

در ادامه، کیخسرو پورناظری نیز درباره کنسرت «از دوار چرخ» گفت: در بخش اول، من دو مقام تنبور را اجرا می‌کنم و در آن، فرم مقام‌ها را نگهداری کرده‌ام و در بداهه‌نوازی سلیقه خودم را به کار می‌برم. در این بخش، چند قطعه شعر هم خوانده می‌شود.

او ادامه داد: مقام اول، بی‌کلام و بدون ریتم است. مقام دوم، ریتم دارد و چند خط شعر از حضرت مولانا در آن خوانده می‌شود. مقام‌هایی که اجرا می‌کنم، در محوطه و مدلاسیون موسیقی ایران نظیر ندارد و شاید در طول قرون، به این پختگی رسیده باشند.

این نوازنده پیشکسوت درباره فعالیت گروه شمس، اظهار کرد: پیش از ما چند گروه دیگر در زمینه تنبور فعالیت محدودی داشته‌اند؛ اما ما این کار را به‌صورت فعال‌تر ادامه دادیم و تمام ظرایفی را که در مکتب تنبور وجود داشت، استفاده و چند ظرافت جدید را به این گنجینه اضافه کردیم.

کیخسرو پورناظری با اشاره به این‌که تنبور در ابتدا، یک ساز خانقاهی بوده است، بیان کرد: مخاطبان موسیقی ما افراد معمولی، دوستداران موسیقی و آدم‌های غیرمحلی بودند. کار ما چیزی جدا و جدید است که مخاطب خود را پیدا کرده است.

او در پاسخ به این‌که می‌توان تنبور را در ارکستر و در کنار دیگر سازهای ایرانی قرار دارد، گفت: به‌خاطر سبک نوازندگی تنبور، اگر قرار باشد از سازهای دیگر استفاده شود، ارکستر باید در خدمت تنبور باشد و این ساز را پشتیبانی کند.

این هنرمند همچنین درباره فعالیت‌های موسیقایی خود، اظهار کرد: تا سال 1357 فعالیت‌هایی در قالب ارکستر موسیقی سنتی و کُردی داشتم. بن‌مایه چند سال آثار محلی کردی کرمانشاهی بود که در دو آلبوم «کرمانشان» و «نیشتمان» منتشر شد و شاید بعدها بقیه آثار جمع‌آوری‌شده را منتشر کنیم. در حوزه موسیقی سنتی کارهایی که ساخته‌ام، توسط سهراب با همایون شجریان در کنسرت اجرا شده و بخشی از آن در آلبومی به نام «آیینه‌ها» قرار است منتشر شود.

در ادامه، سهراب پورناظری درباره اجرای پیش رو گفت: برای بخش بداهه‌نوازی کنسرت، یک فرم طراحی کردیم که بداهه‌نوازی را در قالب آثار آوازی و تصنیف پدر را به مخاطب ارائه می‌کند. این بداهه‌ها با ترکیب به‌هم متصل‌شده و با پایانه‌های پدر تمام می‌شود.

این نوازنده همچنین درباره شایعه‌هایی مبنی بر میزان دستمزدش در سی‌ویکمین دوره موسیقی جشنواره فجر و طرح ادعایی مبنی بر این‌که پورناظری 100 میلیون تومان دستمزد گرفته است، اظهار کرد:‌ من 100 میلیون تومان دستمزد نگرفته‌ام و اصلا دوست ندارم مردم فکر کنند که خواسته‌ام از روابطم استفاده کنم و به شخصی اجازه بدهم که بدون حضور من، در جلسه‌ای انتقادی را نسبت به من داشته باشد.

او ادامه داد: مبلغ قرارداد من در جشنواره موسیقی فجر 78 میلیون تومان بود که برابر دستمزدی است که اگر به‌تنهایی در برج میلاد کنسرت برگزار می‌کردم، به‌دست می‌آوردم. از طرفی این دستمزد برای من و خرج سفر «آنتونیو ری» - نوازنده اسپانیایی - به ایران بود.

سهراب پورناظری با بیان این‌که پورناظری‌ها از جشنواره اعتبار نمی‌گیرند، بلکه جشنواره از آن‌ها اعتبار می‌گیرند، گفت: حضور در جشنواره برای ما پشیمانی بزرگی را به بار آورد و دیگر از کنار جشنواره فجر رد نمی‌شویم. کیوان ساکت، پیشکسوت من است و من به هنر او احترام می‌گذارم، اما ناراحت می‌شوم که او چگونه می‌تواند به این شکل از هنرمند دیگری نام ببرد. من هیچ خرجی روی دست جشنواره نگذاشته‌ام و درآمد خوبی را به‌خاطر کنسرت‌هایم دارم، به همین دلیل نیازمند پول جشنواره نیستم.

انتهای پیام