عزت‌الله رزمگر در گفت‌وگو با ایسنا، در مورد نحوه برگزاری لیگ دوگروهی اظهار کرد: لیگ امسال لیگ پویایی نبود، همچنین مربیان و بازیکنان با قوانین لیگ آشنایی نداشتند. تعریف لیگ این است که به صورت دوره‌ای برگزار شود و از زمانی که لیگ شروع می‌شود تا روز آخر تمام تیم‌ها و بازیکنان فعال باشند. اما در این لیگ دیدیم که برخی از تیم‌ها در اواسط مسابقات مجبور به خداحافظی شدند. رقابت‌هایی که در آن تیمی حذف شود را دیگر نمی‌شود لیگ نام گذاشت.

او ادامه داد: هنگامی که باشگاهی در لیگ سرمایه‌گذاری می‌کند، می‌خواهد نام برندش در تمام مدت برگزاری لیگ در رسانه‌ها عنوان شود. در لیگ امسال بعد از پنج ماه از آغازش تعدادی تیم‌ها حذف شدند و می‌توان گفت لیگ جدیدی آغاز شد. مشکل بعدی برگزاری لیگ دو گروهی قوانین آن بود. تیمی که در مرحله اول رقابت‌ها امتیاز بالایی کسب کرده بود در مرحله دوم انگیزه‌ای برای رقابت نداشت و می‌دانست به مرحله نهایی راه پیدا خواهد کرد.

او برگزاری چنین لیگی را برای تیم ملی هم آسیب‌زننده دانست و گفت: لیگ باید تداوم داشته باشد، تمام ورزشکاران و تیم‌ها باید در طول آن فعالیت داشته باشند. بازیکنان ملی‌پوش که در اکثر تیم‌ها پخش شدند، باید تا انتها در تمام رقابت‌ها حضور داشته باشند. اگر به این‌صورت باشد که چهار تیم به رقابت بپردازند و عملاً نیمی از ملی‌پوشان در رقابت‌ها حضور داشته باشند و نیمی دیگر غیر فعال بمانند، این‌گونه لیگ نه تنها کمکی به تیم ملی نخواهد کرد بلکه مطمئناً به تیم ملی آسیب هم خواهد زد.

به گفته‌ی رزمگر فدراسیون نیاز به حضور اکثریت باشگاه‌ها و بازیکنان برای برگزاری هرچه بهتر لیگ دارد و حضور شرکت‌های بیمه می‌تواند تضمینی برای پرداخت قراردادهای بازیکنان باشد، او در این‌باره افزود: حضور شرکت‌ها برای اینکه بازیکنان به حق‌و حقوق خود برسند، خیلی می‌تواند موثر باشد. این موضوع را سال‌ها قبل نیز گفته‌ام. تمام ورزشکاران در رشته‌های مختلف با این مشکل روبه‌رو هستند. اما اگر تمهیدات و راه‌کارهایی اجرا شود، تا بتوان قرارداد بازیکنان را بیمه کرد این مشکل رفع خواهد شد.

رزمگر در این مورد افزود: اگر بتوان شرکت‌های بیمه را مجاب کرد تا در قراردادهای بازیکنان سرمایه‌گذاری کنند، از آن‌سو نیز بازیکنان حاضر می‌شوند درصدی از پول قرارداد خود را در اختیار شرکت بیمه قرار دهند ولی در عوض پول خود را به موقع دریافت کند، در نتیجه سوددهی بالاتر می‌شود. وکلای شرکت‌های بیمه نسبت به وکلای فدراسیون با توجه به تجربه‌ای که در شرکت‌های بیمه دارند، اجازه نمی‌دهند پول بازیکنان سوخت شود. در کل دنیا تمام باشگاه‌ها این کار را انجام می‌دهند.

کارشناس هندبال قراردادهای ورزشکاران ایرانی را مجازی عنوان کرد و خاطرنشان کرد: قراردادهای باشگاه‌های سراسر دنیا قراردادهای واقعی است ولی در ایران قراردادها مجازی است. یک فوتبالیست ممکن است مبلغ قراردادش یک میلیارد تومان باشد ولی در عمل 400 میلیون تومان دریافت می‌کند. این برعلیه قوانین است و پولشویی محسوب می‌شود و مشکلات زیادی در پی آن در ورزش کشور به وجود می‌آید، بازیکن به حقوق خود نمی‌رسد و باشگاه نیز سواستفاده خواهد کرد و معلوم نیست پول واقعی به جیب چه کسی خواهد رفت.

رزمگر با بیان این که هندبالیست‌های ایرانی حرفه‌ای ورزش می‌کنند، ولی حرفه‌ای پولی نمی‌گیرند، تصریح کرد: ورزشکاران ایرانی مجبور هستند به اندازه‌ی یک ورزشکار حرفه‌ای مشابه در کشورهای دیگر فعالیت کنند ولی پول حرفه‌ای دریافت نمی‌کنند. هندبالیست‌های ما حرفه‌ای عمل می‌کنند و شغل دومی هم ندارند. زندگی خود و خانواده‌ی آن‌ها و همچنین تصمیم‌شان برای ازدواج بستگی به این دارد که در هندبال چه شرایطی برای آن‌ها پیش خواهد آمد. این موضوع سبب شده که ورزشکاران ما ثباتی نداشته باشند و این‌ها در نهایت مشکلات اجتماعی زیادی را برای ورزشکار ما رقم خواهد زد.

او نتیجه لیگ ضعیف را اینگونه عنوان کرد: ورزشکارانی که در حال حاضر در بورس هندبال ایران هستند، در واقع الگوی نوجوانان و نونهالان آینده هستند. اگر لیگ خوب و پویایی داشته باشیم که بازیکنان از لحاظ مالی و معنوی در امنیت به سر ببرند، موجبات تشویق سایر جوانان و سوق دادن آن‌ها به سمت هندبال فراهم خواهد شد. در غیر اینصورت ما با بازیکنان درجه دو و سه یا آن‌هایی که در هیچ رشته‌ای جایی ندارند و به ناچار به هندبال روی می‌آورند مواجه می‌شویم، ورزشکاران درجه یک به سایر رشته‌ها سوق می‌یابند.

این کارشناس در ادامه هندبال را مادر رشته‌های توپی دانست و گفت: هندبال مادر رشته‌های توپی است و در کشورهای صاحب هندبال بچه‌ها ابتدا به هندبال وارد می‌شوند بعد از آن به سایر رشته‌ها تقسیم می‌شوند.  فدراسیون نیز باید راه‌کارهایی ارائه کند تا بهترین بازیکنان به هندبال روی بیاورند و از این رشته بیرون نروند. البته این منوط به این است که لیگ پویا و خوبی داشته باشیم و بازیکنان به سطحی از رفاه برسند تا خانواده‌ها رغبت کنند و فرزندان خود را در اختیار هندبال قرار دهند و بدانند که هندبال از لحاظ فیزیکی، روحی و جسمانی بهترین ورزش توپی است.

کارشناس هندبال در مورد حضور رده‌های پایه در رقابت‌های جهانی گفت: در دو سال گذشته نتوانستیم در مسابقات جهانی حضور موفق داشته باشیم، تنها دلیل آن‌ سرمایه‌گذاری زیاد کشورهایی چون قطر است. در تیم هندبال قطر تمام بازیکنان آن غیر بومی و از خارج قطر هستند، قطر بازیکنان خوب را از کل دنیا می‌خرد و تنها بازیکن بومی آن کاپیتان تیم‌اش است که کاپ را دریافت می‌کند. اما در هندبال ایران همه بازیکنان بومی هستند و حتی گاهی ما ایرانی‌ها دافع بازیکنان خوب ایرانی به سایر کشورها هستیم. اینگونه کشورها سرمایه‌گذاری بالایی در رده‌های پایه انجام می‌دهند. همچنین کشورهایی چون بحرین، عمارات یا کشورهای شرقی چون کره‌جنوبی و ژاپن که تیم‌های مطرحی دارند خیلی روی رده‌های سنی پایه هندبال سرمایه‌گذاری می‌کنند. ما باید پا به پای آن‌ها در رده‌های پایه سرمایه‌گذاری کنیم. در غیر این‌صورت عقب می‌مانیم.

پیشکسوت هندبال فعالیت فدراسیون در رده‌های پایه را مثبت خواند و بیان داشت: سرمایه‌گذاری باید علمی باشد و ویژگی‌های خاص خود را دارد که در حال حاضر فدراسیون این کار را انجام می‌دهد و امیدوارم بتواند از لحاظ مالی جوابگوی این سرمایه‌گذاری‌ها باشد.

رزمگر راه‌های استعدادیابی در ایران را غیر اصولی عنوان کرد و افزود: در ایران به استعدادیابی اعتقادی ندارم. استعدادیابی این نیست که ببینیم یک بازیکن در حد نونهالان خوب بازی می‌کند و آن را جذب کنیم. این نخبه گزینی است و استعدادیابی نیست. این دیدگاه یک مربی است که بازیکنی که در این سن خوب هندبال بازی می‌کند را برای تیم خود مناسب می‌داند. اما باید دانست که این بازیکن دچار بلوغ زودرس شده و در آینده پیشرفت زیادی نخواهد داشت و در حد نوجوانان و جوانان خواهد ماند.

او در تعریف استعدادیابی اضافه کرد: استعدادیابی یعنی اینکه بازیکنی را نیاز داریم که بلوغ دیررس داشته باشد و بازیکنی باشد که حداقل 20 سال طول عمر ورزشی داشته باشد، باید این بازیکن در سن 16 سالگی تکامل پیدا کند و در سن 19 تا 20 سالگی به بلندترین قد یعنی متوسط 180 سانتی‌متر برسد. بازیکنی که در سن 10 سالگی سرعتی بازی می‌کند و کوتاه قد است با توجه به آنتروپمتریک خود به این شرایط رسیده است و حداقل بلوغش در 16 سالگی است بنابراین پشتوانه‌ای برای تیم ملی هندبال نخواهد بود و همیشه در این سطح خواهد ماند. پس با دید و ارزیابی یک مربی نمی‌توان تست استعدادیابی اصولی داشت. استعدادیابی نیاز به نتایج آزمایشگاهی و جداول ویژه‌ای دارد.

این پیشکسوت هندبال معتقد است که باید جامعه هندبالیست‌های کشور را توسعه داد، در این‌باره گفت: از دیدگاه من باید عایده هندبال را زیاد کرد، باید همه را جذب هندبال کرد. هندبال نیاز به داور، مربی، کارشناس و حتی سرمایه‌گذار دارد. چه اشکالی دارد که یک پزشک، مهندس نیز جذب جامعه هندبال شود. ما باید جامعه کلانی در هندبال داشته باشیم تا از میان آن جامعه بهترین‌ها را برگزینیم و استعدادها را کشف کنیم، جامعه‌ای که خود تمایل به هندبالی بودن دارند، نه اینکه ضایعات رشته‌های دیگر را به اسم استعدادیابی جمع کنیم.

او دلیل صغر سن را این گونه استعدادیابی‌ها دانست و گفت: وقتی جامعه هندبال کوچک باشد به صغر سن روی خواهیم آورد. صغر سن معضل بزرگی در کشور است که در اکثر رشته‌های ورزشی با آن‌ مواجه‌ هستیم. وقتی در استعدادیابی دید وسیع‌تری داشته باشیم به این سمت‌و سو نیز نخواهیم رفت ، ولی تا زمانی که وسعت نگاه‌ها کسب مقام باشد و ورزشکاری که اکنون خوب بازی می‌کند را به عنوان نخبه‌ جذب کنیم مجبور به استفاده از این روش‌ها خواهیم شد.

انتهای پیام