نتایج یک پایان‌نامه نشان می‌دهد که درمان فرا تشخیصی بر نگرانی، نشخوار فکری، احساس گرفتاری و بی‌حوصلگی مادران افراد دارای اختلال طیف اوتیسم تأثیرگذار است.

به گزارش خبرنگار سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منطقه اصفهان، علیرضا محسنی اژیه، دانشجوی کارشناسی ارشد رشته روانشناسی کودکان دارای نیازهای خاص دانشگاه اصفهان در پایان‌نامه خود تحت‌ عنوان "اثربخشی درمان فرا تشخیصی بر نگرانی، نشخوار فکری، احساس گرفتاری و بی‌حوصلگی مادران افراد دارای اختلال طیف اوتیسم" به طرح این بحث که اختلال طیف اوتیسم، اثراتی چند وجهی و فراگیر بر والدین افراد مبتلا دارد، می‌پردازد.

گستره وسیعی از پیشینه پژوهشی حاکی از این واقعیت است که والدین افراد دارای اختلال طیف اوتیسم، نسبت به والدین دارای کودک طبیعی و سایر کودکان با نیازهای خاص، استرس، اضطراب، موثر است، نشخوار فکری، احساس گرفتاری و بی‌حوصلگی بیشتری را تجربه می‌کنند.

این مسائل ممکن است برخواسته از مشکلات ناسازگاری و رفتارهای ضد اجتماعی، خود آسیب‌رسانی، حرکات کلیشه‌ای، اختلال‌های شناختی، مشکلات رفتاری، خلق ‌و خوی تحریک‌پذیر، مشکلات تغذیه‌ای، ناتوانی در مراقبت از خود، کارکرد انطباقی پایین، نقایص زبانی باشد. همچنین فشارهای روانی ناشی از دشواری در برقراری ارتباط اجتماعی و نیز مشکلات مربوط به حضور در اماکن عمومی با شرایط خاص جسمانی کودک و هزینه‌های بسیار خدمات درمانی و آموزشی نیز از جمله دلایل مشکلات این گروه است.

بنابراین لزوم توجه به نیازهای روان‌شناختی والدین به ویژه مادران (به دلیل ارتباط بیشتر با کودک) و بهره‌گیری از مداخلات درمانی برای کاهش اضطراب و افسردگی و مؤلفه‌های آن مانند احساس نگرانی، نشخوار فکری، احساس گرفتاری و بی‌حوصلگی بیش ‌از پیش روشن و واضح است.

برای کاهش و تسکین اضطراب و افسردگی و مؤلفه‌های آن از روش‌های گوناگونی استفاده می‌شود که از جمله معروف‌ترین آن‌ها می‌توان به شناخت درمانی، درمان شناختی- رفتاری، فراشناختی، درمان مبتنی بر ذهن آگاهی، مبتنی بر پذیرش و تعهد و درمان فرا تشخیصی اشاره کرد.

درمان فرا تشخیصی یکی از جدیدترین روش‌های درمانی است که در سال‌های اخیر تدوین‌ شده است. بر اساس این رویکرد، افراد باید با تجربیات هیجانی نامناسب خود روبرو شوند و به شیوه سازگارانه تری به هیجان‌های خود پاسخ دهند. این روش سعی دارد تا با تنظیم عادت‌های هیجانی، شدت و وقوع هیجانات منفی را کاهش داده و میزان آسیب را کم و کارکرد را افزایش دهد.

درمان‌های کنونی با وجود موفقیت‌های نسبی، محدودیت‌های بسیاری دارند. از جمله این محدودیت‌ها می‌توان به ناکامی این درمان‌ها در بهبودی بخش قابل‌ توجهی از بیماران، وجود راهنما و دستورالعمل‌های درمانی متعدد برای هر یک از اختلالات، مقرون به صرفه نبودن از نظر وقت و هزینه برای متخصصان و مراجع، دستورالعمل‌ها یا پروتکل‌های درمانی متفاوت و دوره‌های کارورزی طولانی مدت و متعدد برای درمان هر یک از اختلالات و پیچیده بودن فرآیند انتشار و تدوین دستورالعمل‌های درمانی برای تهیه‌کنندگان اشاره کرد. درمان فراتشخیصی با رویکرد یکپارچه نگر در پاسخ به این محدودیت‌ها معرفی‌ شده است.

هدف از این تحقیق، تعیین تأثیر درمان فراتشخیصی بر نگرانی، نشخوار فکری، احساس گرفتاری و بی‌حوصلگی مادران افراد دارای اختلال طیف اوتیسم بود و نتایج تحقیق از اثربخشی این درمان بر متغیرهای پژوهش حکایت داشت.

به گزارش ایسنا، مختار ملک پور استاد راهنما و امیر قمرانی، استاد مشاور این دانشجوی کارشناسی ارشد بودند.

انتهای پیام