وقتی با او تماس گرفتیم تا حالش را جویا شویم، ناراحتی و سرخوردگی از صحبت‌هایش هویدا بود. از او درباره بوکس و شرایطش سوال کردیم و منتظر ماندیم تا نفر برتر چندین دوره رقابت‌های قهرمانی کشور از شرایط و حضورش در تیم ملی بگوید، اما با لحنی آکنده از اندوه گفت، 18 ماه است بوکس نمی‌کند.

به گزارش خبرنگارخبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منطقه البرز، مصدومیت شدید به همراه هجده ماه خانه‌نشینی و عدم توجه مسئولان ورزش استان البرز کاری کرد که او در 24 سالگی قید ورزش قهرمانی را بزند و پشیمان باشد از این که در این سال‌ها به جای تحصیل، ورزش را دنبال کرده است. او که با هدف کسب مدال جهانی و آسیایی پای در رینگ شش در شش (6×6) بوکس گذاشته بود، این روزها به دور از ورزش در خیابان کتاب فروشی می‌کند و با افتخار می‌گوید از این که روزی حلال به دست می‌آورد، خوشحال است.

با مرتضی مهدوی نیا نفر اول رقابت‌های انتخابی تیم ملی بزرگسالان و قهرمان چندین دوره رقابت‌های قهرمانی کشور گفت وگویی انجام داده‌ایم که با هم می‌خوانیم:

* چرا ورزش را کنار گذاشتی، از فشار تمرینات و سختی ورزش قهرمانی شانه خالی کردید یا آن که برای این کارتان دلایلی داشتید؟

به هیچ عنوان به خاطر سختی و طاقت فرسا بودن تمرین، از بوکس کنار نرفتم. من برای کسب مدال جهانی و آسیایی وارد این رشته شدم و تا آخرین توان نیز برای رسیدن به آرزوهایم تلاش کردم اما مصدومیت و عدم حمایت از سوی مسئولان هیات بوکس و هم‌چنین اداره کل ورزش و جوانان سبب شد این تصمیم را بگیرم.

* از حضور در بوکس پشیمان هستید؟

بوکس را عاشقانه دوست داشتم و دارم ولی برخی نامهربانی‌ها از سوی متولیان ورزش آدم را دلسرد می‌کند و شما هر چه هم قوی و سخت باشید در مقابل این موضوعات کم می‌آورید.

* کنار گذاشتن ورزش تصمیم سختی بود یا آن که به راحتی این کار را انجام دادید؟

واقعا تصمیم بسیار سختی بود اما باید بگویم که تصمیمی بود که مجبور به گرفتن آن بودم. سال‌ها در بوکس کار کردم و با کمک خدا و تلاش خودم افتخارات خوبی برای شهر و استانم به دست آوردم اما کسی یک تشکر هم نکرد. وقتی مصدوم شدم و 18 ماه خانه نشینی را تجربه کردم مسئولان هیات بوکس و شخص سلمانزده که متولی این رشته در استان است حتی به صورت تلفنی نیز حال من را جویا نشد و این موضوعات در این تصمیم گیری موثر بودند.

* شما در این سال‌ها درآمدی هم از بوکس داشتید یا آن که مثل بسیاری از ورزشکاران با هزینه‌های شخصی ورزش می‌کردید و مسابقه می‌دادید؟

به غیر از 10 هزار تومانی که در اردوی تیم ملی جوانان گرفتم، در این سال‌ها از رشته بوکس پولی به دست نیاوردم. واقعا از خانواده‌ام که در این سال‌ها همواره حامی من بودند تشکر می‌کنم.

* خانواده شما از تصمیمی که گرفتید حمایت کردند؟

پدر و مادرم به امید آن که بتوانم در بوکس پیشرفت کنم و در آسیا و جهان مدال کسب کنم حمایتم کردند اما من نتوانستم جواب محبت‌های آنها را بدهم و از این موضوع بسیار ناراحت هستم.

* خانواده زحمت زیادی برای شما کشیدند؟

واقعا شرمنده پدر و مادرم هستم، مادرم به امید آن که پسرش روزی قهرمان آسیا شود لباس‌هایم را می‌شست اما من موفق نشدم و از مادرم خجالت می‌کشم.

* در حال حاضر چه کار می کنید، درست است شما در خیابان کتابفروشی می‌کنید؟

بله، درست است. با وجود آن که پدرم وضع مالی بدی ندارد و می‌توانست کمکم کند، تصمیم گرفتم برای تامین هزینه‌هایم کار کنم.

* از این موضوع ناراحت نیستید؟

چرا باید ناراحت باشم، اتفاقا کتابفروشی را دوست دارم.

* محل کار شما کجاست؟

خیابان قزوین در کرج

* آخرین مدالی که به دست آوردید در چه مسابقاتی بود؟

آخرین مدال را در رقابت‌های قهرمانی کشور بزرگسالان که در سالن مجموعه ورزشی انقلاب اسلامی باغستان کرج برگزار شد به دست آوردم، در این رقابت‌ها با شکست مقابل فروتن گل‌آرا به مدال برنز رسیدم.

* شما در گفت وگو با ما، چند بار از عدم حمایت رییس هیات بوکس استان البرز سخن گفته‌اید، واقعا کمکی از سوی هیات نمی‌بینید؟

به هیچ عنوان، اعتقاد دارم در هیات بوکس استان البرز با عدم مدیریت درست و پارتی‌بازی، بسیاری از استعدادهای بوکس استان را نابود کرده‌اند. حتی در همین رقابت‌های قهرمانی کشور که در کرج برگزار شد آنها نتوانستند مسئولان را مجاب کنند که برای دیدار حساس من و فروتن گل آرا که تهرانی بود، یک داور تهرانی قضاوت نکند.

* برای مدال برنز پاداشی به شما ندادند؟

قرار بود به مدال برنز یک میلیون تومان پاداش بدهند که این کار را نیز انجام ندادند، من برای دریافت این مبلغ به دیدار مدیر وقت ورزش استان البرز رفتم اما او من را نمی‌شناخت و گفت که پولی نداریم!

انتهای پیام