اشغالگری‌های طولانی‌ مدت رژیم صهیونیستی در اراضی فلسطین بیانگر سه اقدام غیرقانونی این رژیم یعنی «استعمار»، «تبعیض» و «پاکسازی نژادی» است و شهرک‌سازی‌های اسرائیل و مصادره اراضی فلسطینی‌ها، کشتار روزانه آنها و تعداد بازداشت‌شدگان در زندان‌های رژیم صهیونیستی شاهدی بر این اقدامات است.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، به نوشته روزنامه اماراتی الخلیج، آیا کسی واقعاً می‌تواند از زهر، عسل بگیرد؟ مطمئناً هیچ کس نمی‌تواند، اما جای تعجب است که برخی با دولت اسرائیل به عنوان دولتی عادی با جامعه‌ای معمولی برخورد می‌کنند. جای تعجب بیشتری است که این افراد می‌خواهند اسرائیل دولتی عادی باشد.

در ماه فوریه گذشته ریچارد فولک، گزارشگر حقوق بشر سازمان ملل در اراضی فلسطین مأموریت خود را به پایان رساند و در گزارش اخیر خود پیشنهاد داد که مجمع عمومی سازمان ملل از دادگاه کیفری بین‌المللی بخواهد دستوری درخصوص وضعیت قانونی اشغالگری‌های طولانی‌مدت اسرائیل در اراضی فلسطینی صادر کند؛ اشغالگری‌هایی که نظام اداری و قانونی دوگانه‌ای را بر کرانه باختری تحمیل کرده است و اینکه ادعاهایی را که اشغالگری طولانی‌مدت را توجیه می‌کند، بررسی نماید؛ اشغالگری‌هایی با خصایص غیرقابل قبولی با عنوان استعمار، تعبیض نژادی و پاکسازی نژادی.

فولک در گزارش خود «دولت اسرائیل» و اشغالگری آن در کرانه باختری و غصب و غارت اراضی فلسطینی را با واژه‌های اندکی توضیح داد.

وی با این کلام مختصر تاریخ این دولت غیرعادی، تشکیل و ادامه فعالیت آن در زمان کنونی و آینده را خلاصه کرد. اوضاع وخیم به ویژه در قدس و به طور کلی در کرانه باختری و زندگی در نوار غزه در پرتگاه جنگ دائمی همه آن چیزی است که به ملت فلسطین و تمامی منطقه داده شده است. این به معنای بیهوده بودن هرگونه تلاش برای تحقق صلح در منطقه است.

در حال حاضر باید درخصوص آنچه در فلسطین از ماه‌ها پیش و در پی رخدادهای قدس گفته می‌شود، سخن بگوییم البته پیش از این باید بگوییم که آنچه ما می‌بینیم جزو سه فعالیتی است که ریچارد فولک در گزارش اخیر خود اعلام کرد یعنی استعمار، تبعیض و پاکسازی نژادی، همه اینها مخالف قانون حقوق بشر بین‌المللی و تماس اصول و قطعنامه‌های بین‌المللی است.

درور اتکس، نویسنده تحلیلگر در روزنامه هارآرتص می‌نویسد: طرح شهرک‌سازی از آغاز خود بر دو اساس بوده است. اصل اول شهرک‌سازی یهودی در مناطقی که در سال 1967 اشغال شد و دوم جدایی و تبعیض مالی میان ساکنان این مناطق است.

بین این دو اصل تنش اساسی و دائمی وجود دارد که اسرائیل مقابله با آن را از طریق موقت دانستن اوضاع به تاخیر می‌اندازد.

این «وضعیت موقت» توصیف حزب کار از اشغالگری بود همان‌طور که اسم «مناطق درگیر» جایگزین کرانه باختری بود و این دو حیله‌ای برای توجیه کردن طرح‌های شهرک‌سازی هدفمند اسرائیل برای سلطه بر بیشتر مناطق کرانه باختری بود، اما پس از انقلاب 1973 و تحویل قدرت به بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی دیگر اوضاع موقتی نبود و کرانه باختری دیگر مناطقی نبود که بر سر آن درگیری وجود داشته باشد بلکه «سرزمین اسرائیل» بود و اسرائیل مصادره اراضی فلسطین و ایجاد شهرک‌ها و گسترش آن را حق خود می‌دانست تا اینکه این مساله شامل قدس شرقی و اطراف آن تا منطقه شعفاط، بیت حنینا، سلوان، العیزریه و حتی مسجد الاقصی نیز شد. کاملاً معروف است که باقیمانده اراضی در کرانه باختری که می‌شد در مورد آن مذاکره کرد و تمامی اظهارات درخصوص آن بود حدود 8 تا 10 درصد از مجموع اراضی کرانه باختری را شامل می‌شد.

اما به گفته خلیل التفکجی، رئیس اداره نقشه‌برداری در «بیت شرق» فلسطینی‌ها پیش از 1967 صددرصد قدس شرقی را در اختیار داشتند، اما پس از این سال تنها 13 درصد آن برایشان باقی ماند و هدف طرح‌ها و قوانین جدید اسرائیل اجرای همان طرح‌های قبلی است. پیشتر و در آغاز اشغال فلسطین توسط اسرائیل ساکنان فلسطینی 70 هزار تن بودند، اما تعداد آنها به 200 هزار یهود در مقابل 320 هزار فلسطینی رسید و در حال حاضر نیز تعداد فلسطینی‌ها در این منطقه 195 هزار تن است این به معنای استعمار و پاکسازی نژادی است.

اما تبعیض نژادی به طور کامل در قوانین و اقدامات سرکوبگرانه اسرائیل وجود دارد. علاوه بر کشتارهای روزانه فلسطینی‌ها توسط نیروهای ارتش رژیم صهیونیستی همچنان حدود 6000 تن در زندان‌های این رژیم بازداشت هستند.

براساس بیانیه پلیس اسرائیل، نیروهای اسرائیلی ظرف 10 روز یعنی از 12 تا 22 اکتبر 111 فلسطین را به اتهام مشارکت در درگیری‌های قدس بازداشت کردند.

اقدام دیگر تصمیم وزیر جنگ رژیم صهیونیستی برای ممانعت از بازگشت کارگران فلسطینی به منازل خود است. ما بدتر از این درخواست یئیر شامیر، وزیر کشاورزی رژیم صهیونیستی است که گفته است باید تعدد زوجات بادیه‌نشینان فلسطینی را برای کم کردن بارداری و زاد و ولد آنها بررسی کرد. این چیزی است که ب. میخائیل، نویسنده روزنامه هاآرتص نیز این درخواست را «کشتار مردم» می‌داند.

پیشتز نیز جدعون لیوی، روزنامه‌نگار اسرائیلی در مقاله‌ای در روزنامه هاآرتص پایتخت ابدی اسرائیل را «پایتخت آپارتاید اسرائیل» خوانده بود.

انتهای پیام