علی شیرازی که آثار ماندگاری را سروده است از شرایط امروز ترانه‌سرایی در کشور راضی نیست و می‌گوید که این روزها خیلی‌ ترانه گوش نمی‌دهد.

این ترانه سرای پیشکسوت در گفت‌وگویی با خبرنگار ادبیات ایسنا درباره وضعیت ترانه در شرایط امروز گفت: ترانه باید تمام شرایط شعر کلاسیک را داشته باشد اما ترانه‌های که من امروز می‌شنوم هیچ کدام از این ویژگی‌ها را ندارد و فقط یا فحش است یا حرف‌های سطحی. این شرایط هم در مورد ترانه‌هایی که بدون مجوز منتشر می‌شود و چه ترانه‌هایی که مجوز می‌گیرند صادق است. باید توجه کنیم که چرا ترانه می‌سازیم؟ چرا وقت و امکانات صرف آن می‌کنیم؟ چرا ترانه‌ها پخش می‌شوند؟ مگر غیر از این است که می‌خواهیم مردم تحت تأثیر قرار بگیرند. مخاطب زمانی تحت تأثیر قرار می‌گیرد که ترانه‌ای آنقدر شنیدنی باشد که آن‌ها را جلب خودش کند و آن ترانه سر زبان مردم بیفتد و ماندگار شود اما وقتی ترانه‌ها را از یک گوش می‌شنویم و این ترانه به گوش دیگر ما نمی‌رسد، مسلما ترانه ماندگاری نیست.

شیرازی ادامه داد: ترانه تعریفی دارد. در واقع باید اول ملودی و آهنگ ساخته شود آن هم روی احساس و عاطفه و بعد آهنگ به یک ترانه‌سرای حرفه‌ای داده شود که او بتواند روی آن ملودی، کلامی درخور و مناسب بسازد. در واقع حس ترانه را بگیرد و آن چیزی که از درونش می‌تراود را بسراید. اما الان شرایط به این گونه نیست. ابتدا ترانه سروده می‌شود و بعد ملودی و ریتمی روی آن گذاشته می‌شود. این سبب می‌شود که ترانه‌ها آن‌طور که باید مورد استقبال نباشند چون معمولا موسیقی‌دان‌ها با کلام آشنا نیستند و زبان شعر را نمی‌شناسند به همین دلیل آن‌ها باید اول کار خودشان را بکنند و احساس خودشان را در قالب موسیقی بیان کنند و ترانه‌سرا حس آهنگساز را درک کند و به کلام بیاورد. همین شرایط باعث شده است که ما گاهی آهنگی را بشنویم که کلامی غمگین دارد اما ملودی آن شاد است و یا روی ملودی نرم و ملایم کلامی شاد و غیرمناسب گذاشته شده است.

این ترانه‌سرا درباره تأثیر ممیزی بر ترانه هم گفت: من به ممیزی انتقاد دارم و با ممیزهای ارشاد حرف دارم. البته می‌دانم که این حرف‌ها بر آن ها تأثیری ندارد و آن‌ها کار خودشان را می‌کنند. در گذشته کسانی که مسئول شعر رادیو بودند، می‌آمدند توی استودیو و چند بار کار را می‌شنیدند و براساس آن نظر می‌دادند اما الان آن‌ها از ملودی و آهنگ چیزی نمی‌شنوند و فقط می‌خواهند براساس ترانه قضاوت کنند. اصلا مشخص نیست آن‌ها صلاحیت خودشان را از کجا گرفته‌اند. آیا تا به حال خودشان ترانه موفقی سروده‌اند؟

شیرازی همچنین درباره تأثیر شرایط اجتماعی بر ترانه هم ادامه داد: متأسفانه من این روزها کمتر رغبت می‌کنم ترانه گوش کنم مگر اتفاقی چیزی به گوشم برسد. بنابراین ترانه موفقی که شرایط اجتماعی روز را هم نشان داده باشد این روزها نشنیده‌ام و معتقدم ترانه باید به اجتماع‌اش بپردازد. اثر هنری به صورت کلی باید این چنین باشد. هنرمند تأثیری از جامعه می‌گیرد که باید آن را منتقل کند. کار هنرمند و اثر هنری همین است که عواطف سازنده اثر و شرایط اجتماعی را نشان بدهد.

این ترانه‌سرای باسابقه درباره اینکه گاهی ترانه‌سراها ایرادهای شعری را بی‌اهمیت می‌دارند و معتقدند در جریان آهنگ‌سازی برطرف می‌شود،مطرح کرد: این حرف از نظر من کاملا بی‌منطق است. ترانه باید قوانین شعر کلاسیک را رعایت کند، ترانه‌سرا هم کسی است که شاعر کامل و خوبی باشد. کسی که با جزئیات شاعری آشنا باشد.

شیرازی در پایان درباره دورنمای ترانه‌سرایی کشور هم گفت: تا پیش از دوران اصلاحات حداقل 17 سال موسیقی ما تعطیل بود و در این زمان بسیاری از ترانه‌سراهای ما یا از دنیا رفتند یا از ایران، کسی هم جای آن‌ها را پر نکرد و ما اکنون با یک خلأیی در زمینه کلام و موسیقی مواجه هستیم که امیدوارم چهره‌های جوان بتوانند این خلأ را پر کنند.

انتهای پیام