دکتر حمید خطیب‌شهیدی گفت: به‌نظر می‌رسد‌، مسوولان در معاونت میراث فرهنگی مشکل مشورت کردن دارند، در حالی که مشورت با کارشناسان و باستان‌شناسان آشنا با محوطه‌ی شوش ضروری است.

این باستان‌شناس در گفت‌وگو با خبرنگار سرویس میراث فرهنگی ایسنا، با تأکید بر اهمیت این محوطه‌ی تاریخی برای مردم منطقه و دوست‌داران میراث فرهنگی، اظهار کرد: نمی‌دانم چرا این وضعیت برای شوش رخ داده است. اهمیت این محوطه دست‌ کم برای باستان‌شناسان و مردم محلی کاملا مشخص است، اما این‌که چطور می‌توان این موضوع را به عموم مردم و مسوولان سازمان میراث فرهنگی انتقال داد و در راستای حفظ و نگهداری این محوطه‌ی باستانی تلاش کرد و همچنین این‌که برای شوش چه کار کنیم، به یک معضل تبدیل شده است.

وی که در سال 1355 به‌مدت سه‌ماه به‌عنوان نماینده‌ی مرکز باستان‌شناسی کشور در حفاری‌هایی که باستان‌شناسان فرانسوی در محوطه‌ی شوش داشتند، این گروه را همراهی می‌کرد، ادامه داد: اگر پرونده‌ای برای ثبت در فهرست میراث جهانی به یونسکو فرستاده شود، باید عرصه و حریم آن مشخص باشد. برای پرونده‌ی شوش نیز که به‌نظر می‌رسد هفت‌ماه پیش به یونسکو فرستاده شده، حتما باید توالی فرهنگی و عرصه و حریم مشخص شده باشد، اما نمی‌دانم چرا صحبت‌های کنونی درباره‌ی شوش مطرح است.

او با اشاره به کاوش‌هایی که پس از انقلاب در تپه‌های اطراف محوطه‌ی شوش مانند «جعفرآباد» انجام شده است، گفت: فرانسوی‌ها روی این تپه‌ها (اطراف شوش) کار کرده‌اند، نمی‌دانم آیا این تپه‌ها آن‌قدر ارزش ندارند که بخواهیم آنها را برای ثبت در فهرست میراث جهانی معرفی کنیم؟! همچنین چطور می‌توان اهمیت محوطه‌ی باستانی و مهم «شوش» را که از 150 سال پیش شناخته شده است‌، به مسوولان نشان داد؟!

خطیب‌شهیدی بیان کرد: محوطه‌ی شوش، یک محوطه‌ی بسیار بزرگ با تاریخی طولانی است که به اعتقاد برخی کارشناسان، قدمت آن به هشت‌هزار سال می‌رسد. در سال‌های اول انقلاب گاهی جلوی خانه‌ی برخی اهالی، محوطه یا سایت تاریخی پیدا می‌شد و ما مجبور بودیم، آنجا را بررسی کنیم. حالا نیز نباید این‌گونه با این محوطه‌ی مهم و تاریخی برخورد شود، بلکه باید سیاست‌های خاصی برای حفاظت‌، نگهداری و ثبت جهانی آن داشته باشیم.

وی با بیان این‌که شوش مرکز فرهنگی و تمدنی ایلام در گذشته بوده است، افزود: این محوطه‌ی تاریخی، بخشی از کشور ماست که قدیمی‌ترین آثار‌، تمدن و فرهنگ را دارد و در کتاب‌های تاریخ تمدن بسیاری از سفرنامه‌نویسان، نام آن به‌چشم می‌خورد. مسوولان سازمان میراث فرهنگی باید به اهمیت غیرقابل انکار این محوطه تاریخی توجه کنند و برای ثبت آن در فهرست میراث جهانی دقت لازم را داشته باشند.

انتهای پیام