رئیس هیات مدیره انجمن تصویرگران معتقد است: انجمن‌های هنری، دچار بحران هویت هستند چون برای یک نیاز مشخص به وجود نیامده‌اند.

کیانوش غریب‌پور- رئیس هیات مدیره انجمن تصویرگران - در گفت‌وگو با خبرنگار هنرهای تجسمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درباره‌ی مشکلات انجمن‌های هنری در ایران اظهار کرد: تحلیل شخصی من و اعضای هیات مدیره‌ی انجمن تصویرگران ایران و سایر هنرمندانی که در سایر انجمن‌های هنری عضو هستند درباره‌ی انجمن‌های هنری این است که به نظر می‌رسد، انجمن‌های هنری با یک بحران هویتی روبه‌رو هستند. چنانچه بر اساس یک نیاز واقعی ایجاد نشده‌اند و حتی از نظر سازمانی و ثبت حقوقی، انجمن‌ها موسسه‌های فرهنگی، هنری چند منظوره‌ به حساب می‌آیند و نه نهادهای صنفی فراگیر.

غریب‌پور بیان کرد: در میان انجمن‌های هنری، فقط انجمن گرافیست‌ها صنفی است چون یک انجمن صنفی شرایطی دارد که انجمن‌های هنری نمی‌توانند آ‌ن شرایط را برای خود ایجاد کنند. اعضای یک انجمن صنفی، باید مکان مشخصی مانند کارگاه‌ داشته باشند که در آن کار کنند و ثابت کنند هنری که به انجام آن مشغول هستند، حرفه‌شان است، این در حالیست که تصویرگران، نقاش‌ها و مجسمه‌سازها گاهی در کارگاه‌های استیجاری و گاهی حتی در گوشه‌ی منزل‌شان کارهاشان را انجام می‌دهند و چون واحد صنفی ندارند در نتیجه ماهیت صنفی هم ندارند.

این هنرمند تصویرگر همچنین گفت: از طرفی دیگر هم باید به این نکته توجه کرد که در قوانین کشور ما جایی برای نهادهای غیر دولتی کارآمد وجود ندارد؛ مثلا سندیکای قوی و فعالی نیست و اساسا برای فعالیت و نحوه‌ی مواجهه‌ی انجمن‌ها با دولت پیش‌بینی‌هایی صورت نگرفته است. بزرگترین مشکل ما این است که وقتی انجمن‌ها را تشکیل دادیم نمی‌دانستیم که به چه کاری می‌آیند؟ انجمن‌ها برای حل موضوعی که دولت نمی‌تواند آن را حل کند تشکیل نشده‌اند. این انجمن‌ها در هیجانات اجتماعی و سیاسی به منظور پاسخگویی حوائج عده‌ای به وجود آمدند و می‌بینیم که حتی در این آرزوها و منافع هم توافقی وجود ندارد که فعالیت‌های انجمن باعث اغنای اعضا شود. در نتیجه‌ی چنین امری در بحران‌های اجتماعی و سیاسی عده‌ای از آن‌ها منحل شدند.

رئیس انجمن تصویرگران ایران گفت: یکی از موضوعات دیگری که باید به آن توجه کرد بحث امکانات مالی است. در انجمن‌های ایران امکانات مالی وجود ندارد. چون این انجمن‌ها با پرداخت حق عضویت اعضا اداره می‌شوند و علاوه بر موضوع پرداخت کردن، یا نکردن حق عضویت‌ها،‌این مبلغ به قدری اندک است که نمی‌تواند یک انجمن را اداره کند. انجمن‌ها، بنگاه‌ها و آژانس هم نیستند که بتوانند قراردادهای پیمان‌کاری ببندند. بنابراین آن‌ها از نظر ماهیتی و مالی ضعیف هستند. از طرف دیگر هم هم، حمایت‌های دولتی باعث وابسته شدن انجمن‌ها به نهادهای دولتی می‌شود.

غریب‌پور یکی دیگر از مشکلات انجمن‌ها را نبودن تداوم در مدیریت انجمن عنوان کرد و گفت: در بنگاه‌های خصوصی تداوم حضور تیم مدیریت وجود دارد تا اهداف و برنامه‌های مدیریت به ثمر برسد. ولی در انجمن‌ها اعضای هیات مدیره مدام جابه‌جا می‌شوند و تا هیات مدیره جدید با اعضایش ارتباط برقرار کند مطلع از نیازهای اعضاء شوند، مدیریت عوض می‌شود.

بنابراین می‌بینیم که یک انجمن بعد از 15 سال عمر، گویی سه یا چهار سال عمر مفید داشته است. البته ما الان در حال بررسی مشکلات و برنامه‌های خود با انجمن طراحان گرافیک و نقاش‌ها بررسی می‌کنیم که ماهیت و منافع مشترک خود را پیدا کرده و ببینیم که چطور می‌شود مشکلات و بحران‌های انجمن‌ها را حل کرد.

او در بخشی از سخنانش در پاسخ به این سوال که آیا احساس نمی‌کند تداوم مدیریتی منجر به ایجاد انحصار مانند آنچه که در خانه کاریکاتور رخ داده است، می‌شود گفت: خانه کاریکاتور یک اداره است و آن مدل نباید با مدل انجمن‌ها مقایسه شود. مشخص است که اگر کسی در جایی منصوب شود و در سال‌های طولانی اختیارات تام داشته باشد، مشکل ایجاد می‌شود چون مکانیزم دائمی ماندن، به خودی خود فسادآور است؛ هر قدر هم که فرد مدیر پاک و سالم باشد.

این هنرمند تصویرگر همچنین گفت: انتخابات در انجمن‌ها به گونه‌ای است که هر دو سال یک بار ساختار انجمن‌ها دگرگون می‌شود و چون اعضای جدید شناختی نسبت به سازمان ندارند زمان بسیاری می‌برد تا بتوانند شناخت کافی به انجمن پیدا کرده و برای آن مفید باشند. من فکر می‌کنم که باید انجمن‌ها را طوری اداره کرد که در هر دوره بخشی از هیات مدیره‌ی دوره‌ی قبل بماند تا بتواند داشته‌ها را به گروه بعدی منتقل کند.

او افزود: من سال‌هاست که در انجمن تصویرگران ایران کار می‌کنم و به این نتیجه رسیده‌ام که کسی به تنهایی در بحث انجمن‌ها مقصر نیست؛ مشکل ما نداشتن هویت و ماهیت است. هنوز انجمن تصویرگران یک مکان ثابت ندارد و دو سال است که ما برای مکان این انجمن چانه می‌زنیم چون در خانه‌ی هنرمندان یک اتاق کوچک 12 متری به ما داده‌اند که ما آن را به عنوان انباری استفاده می‌کنیم.

غریب‌پور با اشاره به تعطیلی انجمن سفالگران و موضوعاتی که درباره‌ی تعلیق انجمن مجسمه‌سازان مطرح شده است، گفت: من فکر می‌کنم این یک زنگ خطر است که داریم به نقطه‌ای می‌رسیم که بعضی انجمن‌ها منحل می‌شوند و بعضی دیگر دچار مشکل شده‌اند. معتقدم که اگر هوشیاری به خرج دهیم و دور هم جمع شویم می‌توانیم یک مدل کارآمد ارائه دهیم ولی اگر چنین برنامه‌ای نداشته باشیم مشکلات‌مان کهنه می‌شود و همه هنرمندان به این نتیجه می‌رسد که بهتر است انجمن نداشته باشند تا جایی به نام انجمن وجود داشته باشد و کاری برایشان انجام ندهد.

انتهای پیام