خواهرزاده جلال آل‌ احمد می‌گوید مسؤولان شهرداری برای ایجاد خانه-موزه سیمین و جلال حرکتی چراغ خاموش دارند.

او همچنین پیشنهاد می‌کند برای این‌که همه نکات مربوط به پروژه خانه-موزه جلال و سیمین از زوایای مختلف دیده شوند و اجماع نسبی به دست بیاید و در عین حال دلواپسی‏‌های ناشی از تک‌روی‌ها از بین برود، یک هیات امنا تشکیل شود.

محمدحسین دانایی درباره مسائل خانه جلال آل احمد و سیمین دانشور و امکان تغییرات در این خانه از سوی شهرداری به خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، گفت: وقتی خبر ملاقات 21 تیرماه گذشته با مسؤولان محترم شرکت توسعه فضاهای فرهنگی درباره این پروژه را در اختیار خبرگزاری‎ها می‌گذاشتم تا نگرانی خانواده و بازماندگان از بابت بروز اتفاقات ناگوار در مورد این خانه را به اطلاع عموم برسانم، مطمئن بودم که با کوه حرف نمی‎زنم و از این جامعه زنده و علاقه‌مند به سیمین و جلال، حتماً جواب مساعدی شنیده خواهد شد و الآن هم بسیار خوشوقتم از این‌که می‌بینم اقدام حرفه‌ای خبرنگاران خبرگزاری‏‌ها در انتشار به‌موقع آن خبر و بعد هم پیگیری موضوع از طریق مقامات سازمان میراث فرهنگی، به نتیجه رسیده و با اظهارنظر منطقی و قانونی این سازمان، خیال همه‌مان راحت شده است که فعلاً خطری متوجه این میراث فرهنگی باارزش نیست. ضمناً امیدوارم که با ادامه همین احساس مسؤولیت‏‌های جمعی و همکاری‌ها، شاهد باشیم که کار این پروژه با کمک همه دست‌اندرکاران، هر چه زودتر و هر چه بهتر، به نتیجه برسد و ان‌شاءالله در 11 آذر امسال، مراسم نود و یکمین سال‌روز تولد زنده‌یاد جلال آل احمد و همین‌طور مراسم افتتاح خانه-موزه جلال و سیمین را در همین مکان فرهنگی و در کنار هم برگزار کنیم.

او در ادامه افزود: البته با تأسف علی‌رغم این خوشحالی و امیدواری، هنوز هم نگرانی‌هایی وجود دارند. یکی از این نگرانی‌ها، ناشی از نبود شفافیت و حرکت با چراغ خاموش است که ضریب خطای مسوولان را بالا می‌برد و ممکن است باعث دوباره‌کاری شود. بنابراین بهتر است که مسؤولان از اطلاع‌رسانی ابایی نداشته باشند و مرتباً مردم را در جریان کارها قرار بدهند. نگرانی دیگر هم ناشی از ناهماهنگی رایج در ساختار اداری کشور و تعارض غیراصولی بین نهادهای دولتی و غیردولتی است که می‌تواند کار را خراب کند و این پروژه را به دست‌انداز و تعویق بیندازد و در نتیجه، با تعطیل شدن کار و بسته ماندن در این خانه، عملاً دود ناهمآهنگی‌ها و تعارض‌های مزبور به چشم مردم برود.

دانایی در ادامه گفت: به نظر بنده، اکثر مشکلات گروهی ما ناشی از ضعف سرمایه‎‌های اجتماعی است، مخصوصاً نداشتن روحیه همبستگی و همکاری. این وضعیت هم ناشی از نداشتن ارتباط است. بی‌ارتباطی و حتی ارتباط‎گریزی ما باعث سوءتفاهم و بی‎اعتمادی نسبت به همدیگر می شود و بعد هم نوبت به تقابل و کارشکنی می‌رسد و به این صورت، همه‎مان توی چاله‎ها و دست‏‌اندازهایی می‎افتیم که خودمان برای همدیگر کنده‎ایم. بنابراین محور اصلی راهکار پیشنهادی بنده برای سامان گرفتن آبرومندانه این پروژه که البته خیلی هم شق‎القمر نیست، نزدیک شدن به همدیگر و با هم نشستن و با هم فکر کردن و با هم عمل کردن است. این کارها جزو اصول و لوازم دموکراسی و جمهوریت هستند و ما که سال‏‌هاست از لحاظ حقوقی وارد فاز جمهوریت شده‌‏ایم، بالاخره باید یک روز عملاً هم وارد این گود بشویم و به جای اینک‌ه طبق معمول گذشته، یک مجموعه متزاحم باشیم و مرتباً همدیگر را خنثا و تخریب کنیم، برویم به طرف ایجاد یک منظومه متکامل. ما می‌توانیم حداقل برای یک بار و در همین یک مورد، صمیمانه و بدون خودخواهی و انحصارطلبی، دست به دست همدیگر بدهیم تا آن منظومه هوشمند و هدفمند شکل بگیرد. تشکیل این منظومه در قالب یک هیأت امنا هم بدان علت ضروری است که شخصیت‎هایی مثل سیمین دانشور و جلال آل احمد به همه مردم تعلق دارند. درست کردن و حفاظت از خانه آن‌ها هم یک پروژه ملی است که همه ایرانیان خودشان را در آن سهیم می‌دانند و نسبت به آن احساس مسؤولیت می‌کنند. مسلماً این وضعیت نه تنها تهدیدی برای کسی نیست، بلکه فرصت مناسبی است برای تمرین همکاری در راه‎اندازی یک حرکت دسته‌جمعی مبتنی بر منافع و انگیزه‎های مشترک. بنابراین بایدق در این فرصت را بدانیم و آن‌ را به یک الگوی موفق تبدیل کنیم برای تکرار در جاهای دیگر و کارهای دیگر. شهرداری هم که یک نهاد مردمی است و برای پاسخ‌گویی به خواست و اراده عمومی به‌وجود آمده، علی‎الاصول نباید از توجه همگانی و مشارکت عمومی در این مورد ناراحت شود و حتی باید از آن استقبال هم بکند. بدیهی است که در این میان، اعتدال را هم باید رعایت کنیم، یعنی نباید مسؤولیت‌ها و اختیارات قانونی و توانایی‌های مدیریتی و صلاحیت‌های اجرایی شهرداری و همکارانش را نادیده بگیریم.

او افزود: اگر این الگوی مشارکت منظومه‎ای مورد پسند قرار بگیرد، آن وقت می‌توانیم به سراغ اجزای آن برویم. به نظر حقیر، کسانی یا نهادهایی که هرکدام به نوعی و در سطحی با این پروژه ارتباط دارند و می‎توانند در موفقیت آن کمک کنند و سهیم باشند، علی الاصول عبارتند از: 1) شهرداری تهران که از طرف اهالی تهران این ملک را خریده و عهده‌‏دار راه‏‌اندازی آن است، 2) شرکت توسعه فضاهای فرهنگی که واحد تخصصی شهرداری تهران برای این کارهاست و رسماً مسوولیت اجرای پروژه «خانه- موزه جلال و سیمین»به عهده‎اش گذاشته شده، 3)شورای شهر تهران که به عنوان امین مردم، ناظر بر عملیات شهرداری و عواملش است، 4)سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری که در این زمینه‏‌ها وظایف قانونی دارد و این خانه را هم قبلاً در فهرست میراث فرهنگی کشور ثبت کرده است، 5) اعضای خانواده و دوستان و دوستداران آن دو زنده‌یاد که هم اطلاعات‌شان برای راهبری پروژه مفید است و هم احساس مسوولیت و دلسوزی‌هایشان، 6) جراید و رسانه‌ها که چشم و گوش باز جامعه هستند و باید مثل یک دیده‌بان بیدار و هوشیار، جزیی‌ترین جریانات را زیر نظر داشته باشند و مردم را به‌موقع در جریان چگونگی انجام وظایف دولت و نهادهای دیگر قرار بدهند.

خواهرزاده جلال آل احمد در پایان پیشنهاد کرد: برای این‌که همه نکات مربوط به پروژه خانه-موزه جلال و سیمین از زوایای مختلف دیده شوند و اجماع نسبی به دست بیاید و در عین حال دلواپسی‏‌های ناشی از تک‌روی‌ها از بین برود، یک هیأت امنا مرکب از نمایندگان تمام طرف‏‌های ذی‌نفع در قضیه با ریاست کسی مثل رییس شورای شهر تهران که هم یک شخصیت فرهنگی است و هم از دوستداران مرحوم آل احمد و خانم دانشور است، تشکیل شود و زمام کار را به دست بگیرد. در این‌صورت، ضریب خطای همه ما کم می‌شود و پروژه هم به بالاترین حد کارایی و اثربخشی خواهد رسید، البته نباید فراموش کنیم که راز موفقیت این هیأت امنا در انجام این وظیفه مهم، یا به زبان دیگر، بند تسبیحی که باید تمام اجزای این منظومه را به هم متصل کند، چیزی نیست جز حسن ظن و اعتقاد کامل به لزوم همکاری همه طرف‌های ذی‌نفع و گمان نمی‌کنم که اعضای هیأت امنای مزبور به این نکته مهم توجه نداشته باشند.

انتهای پیام