با وجود ادعای ناسا درخصوص خروج قطعی فضاپیمای وویجر 1 از منظومه شمسی، محققان علوم فضایی عنوان می‌کنند که این امر تا سال 2015 امکانپذیر نیست.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، فضاپیماهای دوقلوی وویجر 2 و 1 در مأموریت اصلی بررسی سیارات مشتری و زحل در سال 1977 میلادی به فضا پرتاب شده و موفق به کشف جزئیات جدیدی در خصوص ماهیت حلقه‌های زحل و شناسایی قمر آیو سیاره مشتری شدند.

فضاپیمای وویجر 2 سپس بسمت اورانوس و نپتون حرکت کرد و وویجر 1 سفر طولانی برای ورود به فضای بین‌ستاره‌ای را در پیش گرفت.

موقعیت دقیق فضاپیمای وویجر همواره مورد بحث دانشمندان بوده است، چراکه هیچ تصوری در خصوص خروج از مرز منظومه شمسی و ورود به فضای بین ستاره‌ای وجود ندارد؛ اما محققان آژانس فضایی آمریکا سال گذشته بطور رسمی اعلام کردند که فضاپیمای وویجر 1 در اوت 2012 میلادی (مرداد 91) از منظومه شمسی خارج و وارد فضای بین‌ستاره‌ای شده است.

به گفته محققان، وویجر 1 پس از گذشت 37 سال از آغاز مأموریت بررسی سیارات منظومه شمسی، در حال حاضر در فاصله تقریبی 20 میلیارد کیلومتری از خورشید و در بخش تاریک و سرد فضا جایی بین ستارگان قرار دارد.

طی ماه جاری میلادی (ژوئیه 2014) ناسا بار دیگر اعلام کرد، داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط وویجر 1 حاکی از خروج قطعی فضاپیما از منظومه شمسی و ورود به فضای بین‌ستاره‌ای است.

با این حال محققان با رد ادعای ناسا عنوان می‌کنند که وویجر 1 همچنان در داخل منظومه شمسی قرار داشته و ورود فضاپیما به فضای بین‌ستاره‌ای تا اواسط 2015 امکانپذیر نیست.

دو محقق علوم جوی، اقیانوسی و فضایی دانشگاه میشیگان تیم مأموریت وویجر برای خاتمه دادن به این مشاجرات، آزمونی را برای تعیین خروج قطعی فضاپیما از منظومه شمسی توسعه داده‌اند؛ طی دو سال آینده وویجر 1 از current sheet – سطح درون منظومه شمسی که در آن قطب میدان مغناطیسی خورشید از شمال به جنوب تغییر می‌کند – عبور می‌کند.

درصورتیکه وویجر همچنان در هلیوسفر – حباب عظیمی از ذرات باردار و میادین مغناطیسی اطراف خورشید – قرار داشته باشد – می‌تواند این تغییرات را در میدان مغناطیسی تشخیص دهد؛ اما اگر تغییرات در داده‌ها مشاهده نشود، به معنای ورود قطعی فضاپیما به فضای بین‌ستاره‌ای است.

شرح کامل آزمون جدید در مجله Geophysical Research Letters منتشر شده است.

انتهای پیام