دوشنبه دوم تیرماه، وقتی خبرنگاران و عکاسان در جریان بازی‌های جام‌ جهانی، خود را برای پوشش مسابقه‌ی فوتبال بین ایران و بوسنی آماده می‌کردند، به‌علت بی‌مسوولیتی توری که خبرنگاران ایرانی را به برزیل برده بود، همه‌ی تجهیزات عکاس ایسنا در مترو شهر سائوپائولو به سرقت رفت. حالا بیش از سه هفته از این رویداد می‌گذرد، دریغ از یک واکنش رسمی که دل‌مان به ارزش شغلی و فرهنگی کار در رسانه خوش باشد. به‌راستی چه‌ کسی مسوول است و باید پاسخگو باشد؟

به گزارش خبرنگار رسانه خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، فدراسیون فوتبال ایران طی تفاهم با آژانس مسافرتی «تعطیلات رویایی» خبرنگاران و عکاسان ایرانی را به جام‌ جهانی 2014 برزیل فرستاد، البته این هماهنگی‌ها به‌گونه‌ای بود که عکاسان و خبرنگاران تا 18 ساعت قبل از پرواز حتی بلیت سفر خود را نیز نگرفته بودند و طبق بیمه‌نامه‌ی مسافرتی‌شان، تاریخ بیمه‌ی آن‌ها نیز سه روز پیش از بازگشت به کشور، به پایان رسید.

اهالی رسانه، خود را به برزیل رساندند؛ اما قبل از سفر به آن‌ها هشدار داده شده بود که مراقب ناامنی در برزیل باشند و دیروقت از هتل بیرون نروند. با این اوصاف و با وجود این‌که تورگردانان آژانس مسافرتی «تعطیلات رویایی» این موضوع را بهتر از همه می‌دانستند، دو روز مانده به برگزاری بازی سوم تیم فوتبال ایران، هیچ‌گونه سرویسی برای حمل‌ونقل که جزو وظایف آژانس بود، به خبرنگاران و عکاسان ندادند و آن‌ها به‌ناچار برای پوشش بازی میان دو تیم هلند و شیلی، از وسایل حمل‌ونقل عمومی برای حضور در ورزشگاه کورینتیانس شهر سائوپائولو استفاده کردند. پس از آن هم برای پوشش مسابقه‌ی تیم‌های ایران و بوسنی، پیاده و با مترو راهی شدند که همین امر نیز سبب شد تا در راه برگشت، تجهیزاتی مانند لپ‌تاپ، دوربین، لنز و فلاش در مترو و در ملاءعام، از عکاس ایسنا سرقت شود.

براساس برآورد عکاس ایسنا، خسارت واردشده براثر این سرقت حدود 30هزار دلار است که در صورت‌جلسه پلیس برزیل نیز همین مبلغ آمده است.

در اتفاقی که برای عکاس ایرانی در برزیل رخ داد، فقط خسارت مالی و روحی وارد شد. حال اگر هشدارهای مسوولان برزیلی را مرور کنیم که بارها گفته بودند، اگر در برزیل جلو شما را به قصد سرقت گرفتند، اصلا مقاومت نکنید و آنچه را می‌خواهند به آن‌ها بدهید، چون اینجا به‌خاطر 200 دلار هم آدم می‌کشند، حالا ممکن بود با اتفاقی به‌مراتب بزرگ‌تر و ناگوارتر مواجه می‌بودیم.

مرتبط ترین نهادها به این موضوع، تا کنون درباره‌ی این اتفاق عملا واکنش درخوری نشان نداده‌اند. فدراسیون فوتبال با آژانس مسافرتی «تعطیلات رویایی» برای برگزاری تورهای جام جهانی قرار بسته، در حالی که طبق اعلام سازمان میراث فرهنگی و گردشگری، پیش از انعقاد قرارداد، به فدراسیون تذکر داده شده بوده که آژانس یادشده توانایی انجام وظایف محول‌شده را ندارد. خود سازمان میراث فرهنگی هم در نهایت به‌خاطر آن‌چه شکایت‌های متعدد خریداران تور از این آژانس اعلام کرد، آن‌ را برای مدت دو هفته تعلیق کرد تا رضایت شاکیان را کسب کند. در واقع، این سازمان هم با وجود بازرسان متنابهی که در زمان جام جهانی به برزیل فرستاد، به همه‌ی سختی‌هایی که خبرنگاران و عکاسان ایرانی حاضر در برزیل، در اقامت‌ها و بویژه حمل‌ونقل‌ها و ترانسفرهای طولانی‌مدت و جانکاه زمینی متحمل شده بودند، واکنشی بروز نداد و درواقع اهمیتی قائل نشد.

علاوه بر سازمان میراث فرهنگی و گردشگری، جالب اینجاست که خبرنگاران و عکاسانی می‌گویند عملا و به‌صورت غیررسمی تهدید هم شده‌اند که در صورت پیگیری و تأکید بر مشکلاتی که برای آن‌ها از سوی این آژانس به‌وجود آمده، آن‌ها از سفرهای بعدی تیم ملی محروم خواهند شد!

از سوی دیگر، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و به‌طور مشخص، معاونت مطبوعاتی نیز تنها مرجعی است که مسوولیت حمایت از خبرنگاران را در کشور برعهده دارد. معاونت مطبوعاتی برای اعزام خبرنگاران به جام‌ جهانی به کمک فدراسیون و رسانه‌ها آمده و بخشی از هزینه‌ها را تقبل کرده است. حال پرسش اینجاست که این معاونت در پیگیری مسائل رخ‌داده چه اقدامی انجام داده است؟

و در پایان این‌که، فدراسیون فوتبال، سازمان میراث فرهنگی و گردشگری، و وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، کدام‌یک در ماجرای مصائب رخ‌داده برای خبرنگاران و عکاسان ایرانی حاضر در جام جهانی برزیل، بویژه عکاس مورد خشونت و خسارت واقع‌شده‌ی ایسنا، مسوول هستند و کدام‌یک مطالبه‌گر؟ کدام‌یک موضوع را پیگیری کرده‌اند و کدام‌یک پاسخگو بوده‌اند؟

سرویس رسانه‌ی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) در صورت دریافت «احتمالی» پاسخ مسوولان در نهادهای یادشده، آن‌ را به اطلاع مخاطبان خواهند رساند.

انتهای پیام