یک عضو هیئت علمی دانشگاه گفت: برخی از مردم از صحبت کردن با زبان بومی عار دارند.

مسعود سپه‎وندی در گفت‎وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) در لرستان بیان کرد: هر هنری شاخص‎های مربوط به خود را دارد و ادبیات هم از این مورد استثنا نیست؛ شاخصه اول ادبیات بومی، زبان است.

او با اشاره به اینکه زبان و فرهنگ دو شاخص عمده ادبیات بومی هستند، بیان کرد: همچنین ادبیات بومی مضاف بر زبان، شامل افکار، اندیشه‎ها و آرای قوم یا منطقه خاص خود است؛ یعنی این نوع از ادبیات باید نشأت‌گرفته از عصاره فرهنگی آن ملت باشد.

سپه‎وندی با بیان اینکه لالایی‌‎ها، ترانه‎ها و تصویرهای ادبیات بومی باید مربوط به حوزه جغرافیایی آن باشد، اظهار کرد: به طور مثال نمی‎توان از ادبیات بومی منطقه لرستان حرف زد‎ اما تصویری که به‌دست می‎دهیم، مربوط به کویر لوت باشد.

این مدرس دانشگاه با بیان اینکه فرهنگ، حیطه گسترده‎ای از ادبیات بومی چون باور و اعتقادات، یادمان، رسوم، نحوه پوشش و... را شامل می‎شود، با اشاره به برخی از بایدها برای حفظ این مهم، ادامه داد: ما باید زبان و فرهنگ خود را به عنوان یک میراث گرانبها حفظ و به دیگران منتقل کنیم تا بعدها آه و افسوس نخوریم که چطور این مهم از دست رفت.

او یادآور شد: اگر فرهنگ و زبان یک قوم فراموش شود، عزت، شرف و ملیت ما از بین خواهد رفت؛ می‎توانیم از تکنولوژی برای احیا و توسعه ادبیات بومی استفاده کنیم و از سرعت پیشرفت عرصه‎های مختلف تکنولوژی غافل نباشیم.

سپه‎وندی با ذکر نقاط ضعف در حوزه ادبیات بومی، خاطرنشان کرد: در مناطق بومی آنطور که باید و شاید، به این مهم توجه خاصی نشده و NGO قوی و کارآمدی نداریم.

عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد خرم‎آباد با بیان اینکه برگزاری همایش‎های کارآمد تأثیر زیادی بر گسترش ادبیات بومی دارد، یادآور شد: با تلاش، دلسوزی، صرف وقت، از تنبلی گذشتن و آستین بالا زدن در عرصه‎های مجازی، اینترنت، مجله و برگزاری کنفرانس‌های متعدد می‌توان ادبیات بومی را نگه داشت.

او با تأکید بر زیبا جلوه دادن ادبیات بومی گفت: متأسفانه در بین ما مردم کسانی پیدا می‎شوند که با زبان بومی حرف نمی‌زنند چرا که از این موضوع عار دارند.

این مدرس دانشگاه گفت: می‌توان مجدداً ادبیات بومی و حتی رسم و رسوم زیبای دوران قدیم را احیا کرد.

انتهای پیام