وقتی خانه‌ی شما روی یک تکه خشکی در میان چندین هزار مترمکعب آب باشد، این‌که چگونه روزگار را سپری کنید، اهمیت بیشتری می‌یابد. وقتی در طول سال‌ها، به جزیره‌ی محل سکونت‌تان بی‌توجهی و حتا برخی راه‌های سنتی کسب درآمد در آنجا مسدود شده باشد، آن‌وقت داشتن کسب‌وکار، نخستین اولویت هر فردی می‌شود.

مردمی که در جزیره‌ی هرمز زندگی می‌کنند، همین شرایط دارند و اگر بتوانند به طریقی گلیم خود را از آب بیرون بکشند، هنر کرده‌اند. حال اگر این بیرون کشیدن گلیم از آب از طریق «هنر» باشد که چه بهتر.

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، اکثر زنان ساکن در جزیره، با هنرهای سنتی بومی منطقه مانند سوزن‌دوزی و زری‌بافی آشنایی دارند، اما لباس‌هایی که مزین به این هنرهاست، قیمت‌های چندصدهزار تومانی دارند که دلیل آن، بالا بودن قیمت مواد اولیه و زحمت زیادی است که برای آن کشیده می‌شود. در نتیجه، صنایع دستی تولیدشده توسط مردم بومی در میان گردشگران چندان خریدار پیدا نمی‌کند.

زنان جزیره هرمز

اما سال‌هاست که مردم جزیره‌ی هرمز هر از چند گاهی، پذیرای مهمانی از راه دور هستند که هنر دیگری را به آن‌ها آموخته که مشتری‌های بیشتری دارد، مهمانی که اولین «هنرمند محیط گرا» ایران است و با استفاده از پتانسیل‌های جزیره‌ی هرمز علاوه بر این‌که توانست هنر خود را به دنیا عرضه کند، برای زنان این جزیره نیز کسب‌وکاری فراهم کرد.

احمد نادعلیان سال‌ها پیش، خانه‌ای را که قبلا محل جمع شدن معتادان بود، خرید و آن را به موزه‌ای برای معرفی پتانسیل‌های جزیره‌ی هرمز، آثار هنری‌اش و همچنین فروش هنر دست ساکنان جزیره تبدیل کرد. او به دختران جزیره، نقاشی کشیدن با استفاده از خاک‌های رنگی هرمز را آموخت و با کمک مردم محلی، چرخه‌ای برای تولید و فروش آثار ایجاد کرد.

حالا مدتی است که انجمن «زنان نقاش جزیره هرمز» با 30 عضو تشکیل شده است. زنان و دختران با حدود 10 تا 50سال سن در این انجمن عضو هستند. آن‌ها آموخته‌اند که برای نقاشی کشیدن روی شیشه از چه موادی باید استفاده کنند. طرح‌ها را هم خود نادعلیان و گاهی دیگران با نظارت این هنرمند می‌زنند.

فاطمه نساجی

فاطمه نساجی، دختری 20ساله و ساکن جزیره‌ی هرمز است که چندماهی از همکاری‌اش با این انجمن می‌گذرد. او به گفته‌ی خودش، براساس علاقه‌ای که به نقاشی داشته و هدفی که نادعلیان دنبال می‌کرده، همکاری‌اش را با او آغاز کرده است.

نساجی که به‌تازگی به تهران آمده و برخی آثارش را در این شهر به فروش رسانده بود، درباره‌ی شیوه‌ی کارش به خبرنگار ایسنا توضیح داد: در نقاشی‌های ما از «جوهر ماهی مرکب» به‌عنوان مرکب استفاده می‌شود، خاک‌های رنگی و سرمه‌ی لب ساحل نیز از جمله مواد لازم برای کشیدن نقاشی‌ روی شیشه‌اند. همچنین به‌عنوان چسب از روغن جلا یا صمغ درختان استفاده می‌کنیم.

او با بیان این‌که زنان جزیره‌ی هرمز براساس علاقه یا نیازی که داشتند به این انجمن پیوسته‌اند، اظهار کرد: به‌جز اعضای این انجمن، افراد دیگر برای انجام کارهایی مانند کوبیدن خاک‌ها، حمل‌ونقل یا تمیزکاری فعالیت می‌کنند. به‌علاوه، گروهی دیگر به اسکان و راهنمایی گردشگران در جزیره‌ی هرمز کمک می‌کنند.

وی با اشاره به این‌که زنان نقاش باعث جذب گردشگر به جزیره‌ی هرمز شده‌اند، ادامه داد: در کنار کار نقاشی، اشتغال‌های دیگری نیز در جزیره به‌وجود آمده است.

نساجی درباره‌ی چگونگی پیدا کردن بازار مناسب برای فروش آثار زنان جزیره، توضیح داد: در اوایل، آقای نادعلیان برای فروش آثار تبلیغ می‌کرد؛ پاییز و زمستان، فصل سفر گردشگران به هرمز است، نقاشی‌ها در این فصل‌ها به‌فروش می‌رسند، ولی در تابستان که بازار نداریم، از نمایشگاه‌ها استفاده می‌کنیم. در خود جزیره نیز آثار را در قلعه‌ی پرتغالی‌ها یا موزه‌ی آقای نادعلیان و جاهایی که امکان حضور گردشگران در آن‌ها وجود دارد، می‌فروشیم.

او درباره‌ی سودی که از فروش آثار به‌دست می‌آید نیز گفت: در نوروز یا در نمایشگاهی که به‌تازگی در تهران داشتیم، حدود یک تا دو میلیون تومان سود کردیم. البته از نقاشی روی شیشه بیشتر از کار روی بوم استقبال می‌شود، چون قیمت آن از 10هزار تومان به بالاست و هر کسی با هر توان مالی می‌تواند آثار را بخرد.

وی در بخش دیگری از سخنانش با اشاره به این‌که بیشتر زنان ساکن جزیره‌ی هرمز، سوزن‌دوزی و زری‌بافی انجام می‌دهند، اضافه کرد: چون بیشتر زنان این هنرها را دارند، تولیدات آن‌ها بازار فروش خوبی ندارد. گردشگران هم به‌دلیل بالا بودن قیمت این‌گونه لباس‌ها، از آن‌ها استقبال نمی‌کنند. بنابراین نقاشی کشیدن کار مناسبی می‌تواند باشد که زنان با آموزش دیدن زیر نظر آقای نادعلیان، می‌توانند درآمدی از این راه کسب کنند.

انتهای پیام