زندگی ما پر از نعمت‌هایی است که خالق متعال در اختیارمان قرار داده است؛ اما ما از بسیاری از آنها غافل هستیم نعمت‌ها همان گونه که می‌آیند می‌روند؛ اما گاهی اوقات جلب و زوال نعمت به علل و عواملی بسته است که ارتباط تنگاتنگی با اعمال و رفتار ما دارد.

به گزارش خبرنگار دین و اندیشه خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، انسان اگر بخواهد افزون بر این نعمت‌های الهی، از نعمت‌های خاص و بیشتر بهره مند شود یا نعمت‌ها افزایش یا تداوم پیدا کند، می‌بایست علاوه بر شکر نعمت که نعمت را افزون می‌کند، به عوامل دیگری نیز توجه کند و بدان پایبند باشد.

بازگو کردن نعمت‌های خداوندی و مستور نداشتن آنها از مردم از توصیه‌ها و سفارش‌های خداوند در آیاتی از جمله آیه 11 سوره ضحی است. از نظر قرآن یاد کردن نعمت‌های خداوندی از نمودهای رشد عقلی و کمالی وجودی انسان است.

اما درباره عوامل و علل زوال و کاهش نعمت‌ها خداوند در آیات بسیاری از جمله آیات 35 سوره انفال، 9 سوره هود و 11 سوره رعد از زوال پذیری نعمت‌های عطا شده از سوی خدا به انسان‌ها سخن به میان می‌آورد و به آنها هشدار می‌دهد تا مواظب اعمال و رفتار خود باشند.

براساس آیات شریفه کتاب الهی از مهم‌ترین عوامل زوال نعمت می‌توان به کفران نعمت، گناه کفرورزی، ظلم و ستم، تکذیب آیات الهی و عمل نادرست و ناپسند اشاره کرد1".

همچنین در حدیثی از امام علی(ع) آمده است که فرمودند: "به خدا سوگند، هرگز ملتی در زندگیِ مرفّه و پر نعمتی نبوده‏‌اند و نعمت از آنان زائل نشده است، مگر به سبب گناهانی که مرتکب شده‏‌اند2".

پیامبر خدا(ص) نیز درباره یکی از نعمت‌هایی که مردم با آن آزموده می‌شوند، می‌فرمایند: "دو نعمت است که بسیاری از مردم در آنها آزموده می‏‌شوند (یا به سبب آنها به گمراهی و فساد می‏‌افتند)؛ فراغت و تندرستی3".

منابع آیات و احادیث:

1- نساء، آیه741، ابراهیم، آیات7 و 82، انفال، آیات25و 35

2- نهج البلاغه، از خطبه 178؛ دانش‏نامه امیرالمؤمنین، ج 11، ص 114

3- الخصال: 35 / 7 منتخب میزان الحکمة: 562

انتهای پیام