مسعود خیام معتقد است با این‌که حرف‌های رییس‌جمهور در جلسه با هنرمندان مثبت است، اما فعلا شدنی نیست و در حد حرف است.

این نویسنده در ارزیابی سخنان اخیر رییس‌جمهور در جمع هنرمندان به خبرنگار ادبیات خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، گفت: با توجه به پیشینه هشت سال گذشته، حرکت آقای روحانی قدم بسیار مثبتی است، اما صحبت‌هایی که رییس‌جمهور مطرح کرده در حد همان حرف است. آقای روحانی می‌گوید برای اهالی فرهنگ و هنر تنگناها را کم‌تر خواهیم کرد و فضا را بازتر؛ خیلی خوب، دست‌شان درد نکند، اما لطفا انجام دهند؛ چون دو صد گفته چون نیم کردار نیست.

او در عین حال درباره‌ وعده‌ رییس‌جمهور برای تغییر رویکرد به اهل فرهنگ و هنر کشور اظهار کرد: معتقدم مسائلی که آقای روحانی مطرح کرده، شدنی نیست، برای این‌که یک جامعه مثل بدن انسان می‌ماند و برای درست کار کردن همه چیز باید درست کار کند. مثلا اگر اقتصاد کشور خراب است، بقیه اجزا نیز خراب می‌ماند. ایشان اشاره کرده که وضع هنرمندان خراب است و باید درست شود. این اقدام خوبی است و نباید آن را نادیده گرفت، اما کار زیادی می‌طلبد و فکر می‌کنم فعلا شدنی نیست.

خیام سپس در تعریف هنرمند و جایگاه او در جامعه توضیح داد: هنرمند زبان جامعه است و کسی که حرف جامعه را می‌زند هنرمند است. نویسنده، شاعر و موسیقی‌دان با هنرش زبان جامعه می‌شود و حرف جامعه را می‌زند و اسرار درون جامعه را برملا می‌کند، بنابراین اگر مسؤولان کاری کنند که هنرمند حرف جامعه‌اش را نزند و او را برای حرف نزدن کنترل کنند، جامعه لال می‌شود و بعد از آن است که برای جامعه اتفاقات بدی می‌افتد.

او در ادامه افزود: بعضی از حضرات فکر می‌کنند خودشان زبان جامعه هستند و این یک خطای تاریخی است که بارها به اثبات رسیده است. زبان جامعه، آرتیست آن جامعه است. الآن زبان جامعه آمریکا، هنرمندان جامعه آمریکا هستند که حرف‌شان را در قالب سینما می‌زنند.

این نویسنده سپس درباره‌ نقش هنرمند در طول تاریخ جامعه ایران گفت: ملت ما مثل یک معده بزرگ تاریخی است که در طول تاریخ همه چیز را از سنگ و کلوخ و تیغ و فولاد در خود هضم کرده و به شکل خودش درآورده است. این ملت مغول و سلجوق را در خود هضم کرد و این کار را بارها و بارها با صبوری و امید انجام داد. در شروع حمله اعراب، فارسی گفتن و فارسی نوشتن ممنوع و حتا تهدیدهایی انجام شد. به همین خاطر است که از ادبیات و شعرهای قبل از حمله اعراب خبری نیست و پس از 250 سال است که رودکی بیرون می‌آید، ولی صفر کیلومتر نیست، چون سوار بر گذشته است که نشان می‌دهد در همان دوران خفقان نیز آموزش هنرمندان زیرزمینی بوده است. جریان آبی سطحی بر روی آنان نشسته و بعد از 300 سال از آب بیرون آمده‌اند.

او با بیان این‌که صبر و امید دو کلیدواژه ملت ایران است، اظهار کرد: برای نمونه موسیقی ممنوع بود، ولی بالأخره از زیرزمین راه خود را پیدا کرد، آموزش‌ها ادامه پیدا کرد و الآن همه نوع موسیقی‌ عجیب و غریب را در کشور داریم. بنابراین از مسؤولان می‌خواهیم بگذارند هنرمندان کارشان را بکنند. این حرف‌ها هم که می‌زنند حرف است؛ عمل نیست، برای این‌که این تا همین الآن این همه از رفع سانسور حرف زده شده، ولی تا به حال چه کار کرده‌اند؟ برای مثال هنوز سه کتاب من در ارشاد مانده است و به پسرم برای اجرای کنسرت مجوز نمی‌دهند، اما مدیر تالار به او می‌گوید بیا بدون مجور کنسرتت را اجرا کن!

انتهای پیام