سارا محمدی اردهالی از تجربه انتشار شعر در فضای مجازی گفت و یکی از اشکال‌های فیس‌بوک را شبیه هم شدن افراد عنوان کرد.

این شاعر در گفت‌و‌گو با خبرنگار ادبیات و نشر خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، درباره دلیل انتشار آثارش در فیس‌بوک گفت: وب‌سایت من، «پاگرد»، 10 سال است به‌روز می‌شود. قبل از این‌که کتاب چاپ کنم، خواننده شعر آنلاین داشتم و در فضای مجازی می‎نوشتم.

او در ادامه اظهار کرد: رابطه من با خواننده‌های شعرهایم در وب‌سایتم رابطه مستقیمی بوده و فضای فقط لایک و تشویق و تمجید آن‌جا وجود نداشته است. خوانندگان شعرهایم روی کلمه به کلمه شعرم با من بحث می‌کردند و افراد پویایی بودند. شاید الآن فضای مجازی بیش‌تر بخش سطحی‎اش دیده شود، اما هنوز در این فضا دوستان پویایی نیز فعالیت می‌کنند. داشتن این مخاطبان پویا یکی از خوشبختی‌های من بوده؛ من این شانس را داشتم که مخاطبانم صادقانه مرا ارزیابی کنند و کسانی که در فضای مجازی شعرهایم را می‌خواندند، قدرت اولیه را به من دادند. بعدها با آهنگ دیگر، ناشر بسیار خوب شعر، آشنا شدم. این ناشر نیز بسیار در شکل‎گیری هویت شعر من تأثیر گذاشت و اولین کتابم با حس و حال بسیار خوبی چاپ شد.

محمدی اردهالی همچنین درباره تأثیرات فیس‌بوک عنوان کرد: تکنولوژی ابعاد مثبت و منفی دارد. تأثیر منفی فیس‌بوک این است که همان عوارض منفی روابط اجتماعی در این فضا هم دیده می‌شود. کسانی هستند که کار شما را تأیید می‌کنند، فقط به این دلیل که می‌خواهند تأیید بگیرند و به صفحه‌های خود رونق ببخشند. دروغ هم در فضای مجازی وجود دارد. حتا شاید در این فضا چون به صورت یکدیگر نگاه نمی‌کنیم، راحت‌تر هم دروغ بگوییم.

او در ادامه گفت: تأثیر مثبت آن این است که ما می‌توانیم اخبار مربوط به خودمان را به راحتی در این فضا منتشر کنیم, بی آن‌که قدرتی بخواهد به آن مهر تأیید بزند. شاید آدم‌ها را کمی دیرتر بشناسیم، اما در نهایت می‌توانیم بفهمیم نظر آن‌ها صادقانه است یا نه. آن‌هایی هم که بازی می‌کنند، آرام‌ آرام شناخته می‌شوند. این‌که ما بتوانیم بدون احتیاج به حمایت افراد بانفوذ شعر منتشر کنیم امر مبارکی است. من کاربران صادق را خیلی دوست دارم و برایم کسانی که می‌شناسم، مهم‌ هستند؛ نه تعداد لایک‌ها.

این شاعر همچنین اظهار کرد: چیزی که به نظرم در فیس‌بوک بد است، این است که همه ناخودآگاه تحت تأثیر هم قرار می‌گیرند و شبیه هم می‌شوند. شاید این اتفاق به خاطر نوعی صمیمیت باشد، ‌اما به نظر من ادبیات باید قوی‌تر از این‌ها باشد. من دوست ندارم زبان، سبک و هویت ما فردیت و تشخص خود را از دست بدهد. به نظرم آدم باید آن‌قدر بنویسد که زبان خود را به دست بیاورد. شاید علت این‌که افراد شبیه دیگران می‌شوند، این است که کم می‌نویسند و به جای تولید اثر بیش‌تر آثار دیگران را می‌خوانند و تحت تأثیر دیگران قرار می‌گیرند.

او در ادامه اظهار کرد: به طور کلی بعضی افراد به فیس‌بوک نگاه خوبی ندارند. وقتی چیز مدرنی وارد جامعه سنتی می‌شود، همه نسبت به آن گارد دارند، اما بهتر است عوامل مثبت را هم ببینیم. وقتی با توانایی به سمت تکنولوژی برویم، تواناتر می‌شویم، اما اگر ضعیف باشیم، ضعیف‌تر هم می‌شویم.

محمدی اردهالی درباره این‌که هر اثری با نام شعر در فیس‌بوک منتشر می‌شود، گفت: من شخصا دوست دارم ساختارها به هم بخورد و تعریف سفت و سخت شعر به هم بریزد، اما در جهتی که شعر قوی‌تر شود. باید توجه کرد کاری که خوب نباشد، حتا اگر در کوتاه‌مدت با بازی‌های تبلیغاتی مورد توجه قرار بگیرد، در نهایت نه ماندگار است و نه تأثیرگذار خواهد بود. فکر می‌کنم این‌که همه حرف‌شان را بزنند و در معرض قضاوت قرار بگیرند، خیلی هم خوب است. همچنین ممکن است در این فضا کسانی که ادعایی ندارند، خیلی بهتر از کسانی که ادعا دارند شعر بگویند و این برای همه‎ ما خیلی خوب است که می‎توانیم صدای هم را بشنویم.

او در ادامه اضافه کرد: ما وحشت داریم از حرف زدن و فکر می‌کنیم اگر همه در فیس‌بوک شعر منتشر کنند، اتفاق بدی برای ادبیات می‌افتد، ‌اما باید توجه کنیم که در نهایت کار قوی باقی می‌ماند و کار ضعیف نمی‌تواند روی پایش بایستد. زمان همه چیز را روشن می‌کند؛ صداهای بیش‌تری شنیده می‌شود و اتفاق‌های بهتری می‌افتد.

این شاعر درباره سرقت ادبی در فیس‌بوک هم گفت: برای من پیش آمده که کسی وبلاگی ساخته و همه شعرهایم را در آن منتشر کرده است، اما اتفاقی نمی‌افتد؛ چون من دارم به صورت حرفه‌یی کار می‌کنم. اگر کسی یک شعر من یا یک سطر از شعرهایم را بردارد، ناراحت شدن من ناراحتی بیهوده‌ای است؛ چون خلاقیت دنیای وسیعی است و یک فرد نمی‌تواند هر روز آثار ما را بدزدد. البته در ابتدای راه، شاعر از این مسأله ناراحت می‌شود. من هم شاید اوایل که کم‌تجربه‌تر بودم، از سرقت آثارم ناراحت می‌شدم،‌ اما حالا معتقدم اگر شاعر در کارش جدی باشد، نه تنها با این مسائل اتفاقی برایش نمی‌افتد، بلکه حتا‌ باید خوشحال هم باشد از این‌که چقدر کارش خوب است که دیگران هم دوستش دارند.

انتهای پیام