همین اتفاقات اخیر در فوتبال ایران به خوبی توجیهی است برای دفاع از مظلومیت قشر خبرنگار و عکاس آن هم از جنس ورزشی‌اش. معمولا برای خبرنگاران سخت است که از خودشان بنویسند و به بهانه ظلم‌هایی که در حق‌شان می‌شود از خودشان برای خودشان خرج کنند. صحبت از ورزش است و به ویژه فوتبال؛ صحبت از خبرنگاران و عکاسانی است که در این فوتبال شده‌اند نرده‌بان؛ نرده‌بان کسانی که یک شبه ره صد ساله رفته‌اند.
در گزارش ایسنا تلاش شده بخشی از قشر خبرنگار و عکاس که چارچوب کاری‌شان را حفظ کرده‌اند و حرمت قلم‌هایشان را به ناچیزی نفروخته‌اند، مورد دفاع قرار بگیرند.
1- انجمن ورزشی‌نویسان؛ نامی پرطمطراق که بیش از بیست سال از تولدش می‌گذرد. انجمنی که زیر مجموعه‌ی یک انجمن جهانی است و وظیفه ذاتی‌اش دفاع از خبرنگاران ورزشی نویس. البته این انجمن در نوع خودش هم منحصربه فرد است. مثلا کسی سراغ ندارد که خبرنگاران حوزه بهداشت، انجمنی داشته باشند تحت این عنوان اما سوال بزرگ این است که انجمن ورزشی‌نویسان در بیست سال اول عمرش چه کاری برای خبرنگاران و عکاسان انجام داده است؟ اصولا سوال مهمی که در این میان وجود دارد و بهتر است گردانندگان با سابقه‌تر این انجمن به آن جواب بدهند، این است که خبرنگاران و عکاسان ورزشی به چه خدمات یا دفاع این انجمن باید دل خوش کنند؟ اصلا بین ورزشی‌نویسان که انجمن دارند و مثلا خبرنگاران اجتماعی که انجمنی ندارند، تفاوتی وجود دارد؟
2- دو هفته پیش امیر قلعه‌نویی در گفت‌وگویی که با ایسنا انجام داد برخی از خبرنگاران را "قلم به دست" خواند و با طعنه به برخی کارشناسان و خبرنگاران آنها را به خاطر حمایت‌هایش از مربیان خارجی "اجنبی‌پرست" خواند. بعد از انتشار این گفت‌وگو برخی از اهالی رسانه که دست بر قضا عضو این انجمن هستد از ایسنا گلایه کردند که چرا به قلعه‌نویی اجازه داده این ادعاها را مطرح کند اما از آنجایی که مخاطب قلعه‌نویی تنها "برخی" بود و این اعتقاد که خبرنگاران هم باید نقد شوند، گلایه همکاران و تعدادی از اعضای انجمن وارد نبود. پس از انتشار این گفت‌وگو و بازتابش در رسانه‌ها، انجمن ورزشی‌نویسان اعلام کرد از امیر قلعه‌نویی دعوت کرده با حضور در هیات رییسه این انجمن برای حرفهایش دلیل و مدرک بیاورد، در غیر این صورت شکایت، بازتاب طرح این ادعای جنجالی خواهد بود. یکشنبه آمد و جلسه هیات رییسه با حضور قلعه‌نویی برگزار شد و تنها خروجی‌اش عکس‌هایی بود که بعضی از اعضای هیات رییسه انجمن در سایتها و صفحه‌های شخصی‌شان در شبکه‌های اجتماعی گذاشتند. نه خبری از مدرک و سند شد و نه خبری از شکایت. آخر سر هم حرفهای محرمانه‌ی آن جلسه تبدیل شد به تیتر روزنامه‌ها و ادعای "خیانت در امانت" که به ادعای "اجنبی‌پرستی و قلم به دستی" اضافه شد!
3- می‌شود خیلی راحت از کارکرد انجمن گذشت و دیگر راضی شد به اینکه شاید تنها عایدی این انجمن سفرهای اعضایش است به کشورهای مختلف. فرقی هم نمی‌کند که مقصد کجا باشد. یک روز مقصد کویت است و یک روز دیگر هم سوچی روسیه اما برای خبرنگارانی که حق عضویت می‌دهند و منت کمیته ملی المپیک بالای سرشان است که سالانه از ردیف بودجه مشخص شده پولی به انجمن‌شان تزریق می‌شود، سخت است ببینند که انجمن‌شان، همان که وظیفه ذاتی‌اش دفاع از خبرنگاران و عکاسان است، در روزگار سختی که برایشان رقم خورده سکوت می‌کند. برای آنها مهم است که بدانند چرا انجمن‌شان، همان که وظیفه ذاتی‌اش دفاع از خبرنگاران و عکاسان است، فردای توهین دسته جمعی هواداران منتسب به یک باشگاه به یک عکاس سکوت می‌کند. برای آنها مهم است که بدانند چرا انجمن‌شان، همان که وظیفه ذاتی‌اش دفاع از خبرنگاران و عکاسان است، حتی چند روز بعد از توهین یک بازیکن سکوت کرده و حتی بلد نیست با دادن یک بیانیه بی‌خاصیتِ و فرمالیته از حق یک خبرنگار که تنها در حال انجام وظیفه بوده مقابل بداخلاقی یک بازیکن دفاع کند. البته این نوع رفتار منفعلانه مقابل توهین‌ها به خبرنگاران و عکاسان اتفاق جدید و تازه‌ای نیست. هنوز یادمان نرفته که چطور یک خبرنگار شیرازی مورد ضرب و شتم یکی از ستاره‌های کاغذی این فوتبال قرار گرفت و برخورد بی‌بو و بی‌رنگ انجمن چه بود. هنوز فراموش نکرده‌ایم واکنش انجمن به کتک خوردن یک عکاس در ورزشگاه آزادی و احتمالا ده‌ها مورد مشابه دیگر چه بوده است.
4- در دفاع از خبرنگاران و عکاسان سالم ورزشی به بهانه اتفاقات اخیر می‌شود، موجی جدی راه انداخت. موجی که می‌تواند بسیاری از ناپاکی‌ها در فوتبال و بازی‌به‌هم‌زنی‌های پشت پرده را بر ملا کند. البته برای مقابله با ناپاکی‌ها باید جرات داشت؛ جرات دفاع از حق مقابل ظالم. دفاع از کسی که فقط و فقط به خاطر انجام وظیفه‌اش، برای حفظ قلمش و باج ندادن به کسی و گروهی کارش را می‌کند و تنها انتظارش حمایت است. آن خبرنگار تنها انتظارش این است که فردای شنیدن حرفهای بی‌ربط یک بازیکن، در یک روزنامه یا سایت دروغ‌های آن بازیکن بداخلاق را نخواند. آن عکاس تنها انتظارش این است که پس از انجام کار حرفهایش که ثبت لحظه‌هاست، با انواع و اقسام حرف‌ها و توهین‌ها بر روی سکوهای ورزشگاه مواجه نشود. این انتظار زیادی نیست. توقع بی‌جایی نیست که انجمن ورزشی نویسان، همان که وظیفه ذاتی‌اش دفاع از خبرنگاران است، مقابل این همه ناهنجاری و بداخلاقی کاری کند و دست از کارهای بی‌خاصیتش بردارد. انتظار خیلی زیادی نیست که اگر انجمن واقعا می‌خواهد مدافع خبرنگاران و عکاسان سالم و پاک باشد به جای رفتارهای منفعلانه، خودش بیاید و یک بار پیش‌قدم شود و از خبرنگاران و عکاسانی که دارایی‌شان تنها "یک پراید قراضه" است مقابل توهین‌ها و افتراهای "میلیاردرهای کم سواد" دفاع کند.
انتهای پیام
نظرات