دانشمندان انگلیسی با قاطعیت تمام پیش‌بینی‌کرده‌اند که سرطان در یک دهه آینده دیگر یک بیماری مهلک نبوده و به یک بیماری قابل کنترل تبدیل خواهد شد.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، دانشمندان بر این باورند که توانسته‌اند به یک روش بنیادی نزدیک شوند که به آنها در تولید درمانهای بسیار شخصی کمک کرده و در نهایت به افزایش طول عمر منجر خواهد شد.

به عقیده این محققان، در پنج تا 10 سال آینده آنها خواهند توانست توالی دی‌ان‌ای تومور تمام بیماران سرطانی را تعیین کرده و درمان مناسب‌تر را به آنها ارائه کنند.

انتظار می‌رود این پروژه که قرار است در سال جاری در بخش سه میلیون پوندی ایجاد پروفایل تومور آغاز شود، راه را برای شکلهای اساسی تشخیص، مراقبت و درمان سرطان هموار کند.

پزشکان تصور می‌کنند که بررسی دقیق ساختار ژنتیکی هر تومور، اثرگذاری درمانهای در دسترس را متحول خواهد کرد.

به گفته آنها، این شیوه می‌تواند بطور قابل ملاحظه‌ای طول عمر را افزایش داده و به بیماران در حال مرگ اجازه خواهد داد تا برای یک دهه یا بیشتر در سلامت زندگی کنند.

تعیین مشخصات سرطان در حال حاضر در چندین آزمایشگاه در سراسر جهان مورد بررسی است اما این واحد جدید، استفاده از آن را آغاز خواهد کرد.

برای مثال بیماران دارای سرطان پستان برای تعیین برخورداری تورمورهای آنها از ژن HER2 که در 20 درصد موارد مسؤول ابتلا به سرطان پستان بوده، مورد آزمایش قرار گرفته‌اند.

مبتلایان به سرطان پوست که از نوع خاصی از ملانوم برخوردارند، ممکن است تحت درمان داروی Vemurafenib قرار بگیرند که طول عمر را بیشتر می‌کند.

این محققان از این شیوه‌ها برای پیگیری سرطانها در زمان توسعه، جهش و مقاوم شدن در برابر داروها استفاده خواهند کرد.

در حال حاضر برای تعیین مشخصات دی‌ان‌ای باید از شیوه تهاجمی نمونه‌برداری استفاده کرد. اما دانشمندان اکنون امیدوارند بتوانند یک آزمایش خون برای شناسایی دی‌ان‌ای شناور در بدن بجای تومور ایجاد کنند.

آنها امیدوارند این برنامه بتواند مشکلات تعاملی کنونی مانند انتخابهای مقدماتی ناشناخته را که به سرطانهای با منشا ناشناس گفته می‌شود، روشن سازد.

این برنامه همچنین ممکن است در شیوه اجرای کارآزمایی‌های درمانهای سرطان نیز اصلاحاتی را ایجاد کند. در حال حاضر همه داروهای سرطان از فرآیندی عبور می‌کنند که در نهایت با یک کارآزمایی بزرگ شامل چند هزار بیمار پایان می‌پذیرد.

چنین کارآزمایی‌هایی برای دستیابی به میزان موفقیت کوچک در جمعیت زیاد طراحی شده‌اند اما اغلب به ورود داروهایی منجر می‌شوند که تنها تعداد کمی از بیماران از آنها بهره می‌برند.

برای مثال تنها یکی از هر 10 بیمار زن تحت درمان شیمی‌درمانی برای سرطان پستان به این درمان جواب می‌دهد.

در آینده می‌توان این کارآزماییهای بزرگ را با پژوهشهای کوچکتر با نتایج پرمعنی‌تر جابجا کرد که در آن تنها از چند صد بیمار که ساختار ژنتیکی آنها با درمان سازگارتر بوده، برای آزمایش استفاده خواهد شد.

این پژوهش با کاهش سریع در هزینه تعیین توالی ژنتیکی ممکن شده است. تولید اولین طرح ژنوم انسان یا کد ژنتیکی پس از یک دهه و با هزینه دو میلیارد پوندی در سال 2000 امکان‌پذیر شد.

انتهای پیام