مجمع فیلمسازان سینمای ایران در بیانیه‌ای به مرگ قریب الوقوع سینمای ایران هشدار داد.

در این بیانیه که نسخه‌ای از آن در اختیار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، قرار گرفته، آمده است: « مردم ایران و آنها که قلبشان برای فرهنگ و هنر ایران اسلامی می تپد، طی سالهای اخیر شاهد جریانی بوده‌اند که کمر به قتل سینمای ایران بسته است. جریانی که اگر تدبیر خردمندان آن را متوقف نکند، رفته رفته و در آینده‌ای بسیار نزدیک، شاهد مرگ این سینما خواهیم بود. جریانی که در گذشته‌ای نه چندان دور اعلان کرده بود که اگر قرار است فیلمهای دلخواه ما ساخته نشود، ایران نیز می‌تواند مثل بسیاری از کشورهای دیگرسینما نداشته باشد! جریانی که می‌خواهد فیلمسازان مستقل از نگاه انتقادی خود دست بکشند و بله قربان‌گوی آنها باشند. جریانی که برای فیلمسازان فکور و جسور درخواست «اشد مجازات» می‌کند و به کمتر از اعدام بسنده نمی‌کند. جریانی که می‌خواهد فیلمساز متعهد و دلسوز را اسیر تنگ‌نظریهای مجیزگویانه خود کند. جریانی که برخی دست‌اندرکاران و فیلمسازان سینما را به ابزار ممیزی و سانسور سینما تبدیل کرده است. جریانی که حتی تحمل فکر متفاوت را ندارد و می‌خواهد فیلمساز را در همان ایده اولیه فیلمنامه متوقف کند و نگذارد نگاههای انتقادی از حصارهای ممیزیهای تودرتو که از محدوده‌های قانونی نیز بسیار تنگ‌تر است، عبور کند. می‌خواهد جرات فکر کردن را از اهالی سینما بگیرد. جریانی که از پر شدن صندلی‌های سینما توسط مردم واهمه دارد و ترجیح می‌دهد فرزندان معصوم این دیار اوقات خود را پای سریالهای بی‌ارزش و مسخ‌کننده ماهواره بگذرانند و تصویر واقعی زندگی خود را در سینمای ارزشمند ایران نبینند، تا مبادا با حقایق پیرامون خود مواجه شوند. آنها خوب می‌دانند که سینما، صرفا سرگرم‌کننده نیست. روشنی‌بخش است. حقیقت‌یاب است. دردمند است. دستهای ناپاک را رسوا می‌کند. فرمایشی و بله قربان‌گو نیست. درحالی که به تعبیر زیبای امام خمینی (ره) کار«هنر در مدرسه عشق پرداختن به نقاط کور و مبهم معضلات اجتماعی، سیاسی،فرهنگی ونظامی است.»صحیفه نورجلد21

و در این میان بیم آن می‌رود مسوولان و مدیران فرهنگی کشور نیز ناخواسته چنین جریانی را همراهی کنند و در تشییع پیکر بی جان این سینما جلودار همه باشند! باید از این دسته از مسوولان پرسید که اگر فیلمسازی با اثر هنری‌اش به جنگ اسلام‌نمایان نوکیسه رفت، آیا باید به اشد مجازات تهدید شود؟ آیا اگر این سینما جریانات سوء اخلاقی برخی طبقات اجتماعی را به چالش بکشد، مستحق آن است که در نمایش فیلمهایش از اکثر سالنهای سینمایی متعلق به بیت المال محروم باشد؟ آیا معنای حمایت از هنر و هنرمند متعهد که دیدگاههای مستقل دارد، این است؟

آری سینمای ایران اکنون در حال احتضار است و این احتضار محصول افراط و تفریطهایی است که خواسته یا ناخواسته، هم از سوی سازمانها و نهادهای دولتی و نیمه دولتی، به سینما تحمیل شده و هم از طریق اعمال نظرهای گروههای فشاری حقنه شده که نه تربیت‌یافته اندیشه‌های آرمانی معمار انقلاب اسلامی‌اند و نه شناخت درستی از هنر حساس و مهمی چون سینما دارند.

و در این میان تاسف از اندک رفیقان ناهمراهی است که اگر چه خود از اهل سینمایند، اما افسوس و صد افسوس که هیزم‌بیار آتشی شده‌اند که برای نابودی سینمای ایران افروخته شده است.»

اعضای شورای مرکزی، علیرضا داودنژاد، مهدی فخیم‌زاده، کیومرث پوراحمد، مجید قاری‌زاده، مهرداد فرید، داود موثقی، منوچهر مصیری، محمد احمدی و عزیزاله حمیدنژاد.

انتهای پیام