براي سالروز تولد نقاشي كه از نقاشي كردن متنفر بود
امروز هشتاد و سومين سالگرد تولد «اندي وارهول» هنرمند تاثيرگذار و از بنيان‌گذاران هنر پاپ در آمريكاست.
به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، «اندي وارهول» چهره‌ي شاخص و تاثيرگذار هنر پاپ در ميان هنرمندان معاصر و بسيار محبوب در ميان مجموعه‌داران، در سال 1928 در پترزبورگ متولد شد.
او هنرهاي تبليغاتي را در دانشگاه كارنگي الون در پترزبورگ آموخت. نخستين نمايشگاه بزرگ او در سال 1962 در گالري فروس در لس‌آنجلس برگزار شد. پس از آن كارهاي وي براي نمايشگا‌ه‌هاي بي‌شماري در موزه‌ها و گالري‌هايي در سراسر دنيا تبديل به يك موضوع فعال رفت.
«كارل دييل»، نقاش و منتقد نيويوركي كه پيش از مرگ اين هنرمند آمريكايي، فوريه سال 1987، با او كار مي‌كرده، گفته است: «بالاخره هركسي به مراتبي از او تاثير مي‌پذيرد، زيرا خلاقيت او بي‌حد و حصر بود و محدوديتي نمي‌شناخت.»
چهار دهه پس از مبهوت‌كردن دنياي هنرهاي زيبا با نقد طنزآميزش از جامعه‌ي مصرف‌كننده، همچنان كارهايش خواهان بسياري دارد.
رييس حراجي‌هاي آثار هنرهاي معاصر كريستي نيز درباره‌ي اين هنرمند آمريكايي گفته است: «بازار كارهاي وارهول طي چند سال اخير به‌صورت تصاعدي رشد كرده به‌طوري‌كه در هر فصل سطح قيمت كارهايش بالاتر مي‌رود.»
وارهول كه كارش را به‌عنوان تصويرگر تجاري شروع كرد، به سرعت قدرت تصوير را درك كرده و در همان مراحل اوليه، شروع به پروراندن سبك خود كرد. وارهول به آزمايش و كاركردن با تكنيك‌هاي مختلف و استفاده از موادي مانند عكس و فيلم كه به‌طور معمول با نقاشي و هنر ارتباط كمتري دارند، علاقه‌ي زيادي داشت.
مدير مسوول موزه‌ي هنرهاي آمريكايي ويتسنيا، در اين‌باره چنين گفته است: «بزرگترين يادگار او اين بود كه وي علاقه‌ي بسياري به كنكاش در حيطه‌هاي جديد در عرصه‌ي توليد هنر داشت. در واقع او وادي صفحه‌ي ابريشمي عكاسي را با هنر نقاشي دوباره به هم پيوند داد كه اين عمل او روند هنر نقاشي و طرز تفكر ما درباره‌ي آن را تغيير داد.»
تصويرهاي او مانند «صندلي الكتريكي» به ذهن هر بيننده‌اي خوبي‌ها و بدي‌هاي ايالات متحده آمريكا، فرهنگ آمريكا، مصرف‌گرايي آمريكايي و سياست آن‌را متبادر مي‌سازد.
وارهول در دهه‌ي 1980 به سينما و تلويزيون نيز روي آورد و قصد داشت كه طرح‌هاي ذهني خود را از طريق اين رسانه‌ها هم به‌نمايش بگذارد.
او خود گفته است كه هيچ وقت مطالعه نمي‌كند، تنها تصاوير را نگاه مي‌كند و از نقاشي هم متنفر است.
وارهول 22 فوريه 1987 در سن 58 سالگي در پي اختلالات حين عمل جراحي در نيويورك درگذشت و به خاك سپرده شد.
هم اكنون بزرگترين موزه‌ي دنيا كه به يك هنرمند اختصاص دارد در پيتزبورگ پنسلوانيا موزه‌ي اندي وارهول است. موزه‌ي خانوادگي وي در 400 كيلومتري شرق براتسيلاوا در سال 1991 از سوي برادرش «جان» و «مايكل بايكو»، معلم هنر محلي، راه‌اندازي شد. اين موزه نزديك زادگاه والدين مهاجر وارهول گشايش يافته و به شكل غرورآميزي تصويرهاي چاپي وارهول را در كنار آثاري از مادرش «جوليا»، برادرش «جيمز» و برادرزاده‌اش «پل»، هم‌چنين وسايل انتخابي هم‌چون عينك آفتابي اين هنرمند به نمايش گذارده شده است.
يكي از مسوولين هنري براتيسلاوا درباره‌ي اين موزه گفت: اگر مردم مي‌خواهند وارهول حقيقي را بشناسند، بايد به مديز لابورچ بيايند؛ اگرچه بدن وارهول در آمريكاست، روحش در اينجا زندگي مي‌كند. چيزهايي كه در موزه و شهر ما به نمايش گذارده شده در هيچ جاي ديگر وجود ندارد.
در حالي كه سفر به اين منطقه بسيار مشكل است، اين موزه كوچك سالانه 10 هزار بازديد كننده را به سوي خود جلب مي‌كند.
انتهاي پيام
- در زمینه انتشار نظرات مخاطبان رعایت چند مورد ضروری است:
- -لطفا نظرات خود را با حروف فارسی تایپ کنید.
- -«ایسنا» مجاز به ویرایش ادبی نظرات مخاطبان است.
- - ایسنا از انتشار نظراتی که حاوی مطالب کذب، توهین یا بی‌احترامی به اشخاص، قومیت‌ها، عقاید دیگران، موارد مغایر با قوانین کشور و آموزه‌های دین مبین اسلام باشد معذور است.
- - نظرات پس از تأیید مدیر بخش مربوطه منتشر می‌شود.
نظرات