فيلم سينمايي «پرسه در مه» دومين ساخته‌ي بلند بهرام توكلي بعد از ظهر چهارشنبه 17 اسفند‌ماه در دانشكده‌ي مديريت دانشگاه علامه طباطبايي به نمايش درآمد و پس از آن با حضور كارگردان در جمع دانشجويان مورد نقد و بررسي قرار گرفت. به گزارش خبرنگار بخش سينمايي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، بهرام توكلي در اين نشست درباره‌ي روند شكل‌گيري داستان دومين فيلم بلند خود عنوان كرد: راستش فيلم‌نامه‌ي اين فيلم را نزديك به سه‌سال پيش نوشتم و اكنون به صورت دقيقي به خاطر ندارم كه چه شد كه به اين نوع داستان رسيدم، اما به هرحال عوارض خلاقيت موضوعي بود كه از مدت‌ها پيش مدنظرم بود و دوست داشتم درباره‌ي آن كاري انجام دهم. توكلي در ادامه در پاسخ به سوالي مبني بر نامشخص‌بودن مرز رويا و واقعيت در اين فيلم اظهار كرد: اگر قرار بود اين موارد به صورت قطعي و مشخص در فيلم نمايش داده شود، حتما اين كار را مي‌كرديم، اما قرار بر اين بود كه مرز‌بندي دقيقي بين اين دو مورد وجود نداشته باشد. وي در عين حال گفت: اين شيوه‌ي رضايت شايد در ايران كمي عجيب باشد، اما سال‌هاست در سينما و پيش از آن در ادبيات جهان مورد استفاده قرار مي‌گيرد. كارگردان «پرسه در مه» در پاسخ به اين سوال كه آيا «پرسه در مه» گوياي وضعيت هنرمندان در جامعه محسوب مي‌شود، توضيح داد: بله شايد اين موضوع يكي از ويژگي‌هاي قشر خاصي از هنرمندان باشد كه كمي بيش از حد به كار خود اهميت مي‌دهند. ممكن است جامعه چنين هنرمنداني را منزوي تلقي كند، اما بخش مهم و عمده‌اي از اين انزوا به شرايط خود جامعه باز مي‌گردد. توكلي درباره‌ي كم ديالوگ‌بودن فيلم‌اش گفت: اگر فكر مي‌كردم ديالوگ‌هاي اين فيلم كم است، به راحتي مي‌توانستم آنها را زيادتر كنم. حال نمي‌دانم اين ميزان ديالوگ به دل مي‌نشيند يا خير، اما به نظرم اين ميزان ديالوگ مبتني بر شخصيت روحي كاراكتر اصلي داستان است. من فكر مي‌كنم دوران اين‌كه فيلم به سمت ارائه‌ي پيام يا صدور يك حكم كلي برود گذشته است؛ به همين دليل نمي‌گويم كه تمام نوابغ مانند شخصيت اصلي فيلم من بوده‌اند، اما فكر مي‌كنم تعداد نوابغي كه اينگونه بوده‌اند كم هم نيست. كارگردان فيلم‌هايي چون «پابرهنه در بهشت»، «پرسه در مه» و «اينجا بدون من» در بخش ديگري از اين نشست عنوان كرد: هر فيلم از لحظه‌اي كه بر روي پرده‌ي سينما نقش مي‌بندد، متعلق به مخاطب محسوب مي‌شود و به هيچ عنوان نمي‌توان گفت هدف يا منظر و ديدگاه من سازنده مهم‌تر از ديده و درك مخاطب است. ما نمي‌توانيم درباره‌ي فيلم‌هايمان توضيح بدهيم و لازم است كه هر مخاطبي برداشت خاص خود را از فيلم داشته باشد. اصلا اين روزها آداب فيلم‌ديدن اين‌گونه نيست كه كارگردان بخواهد براي مخاطب‌اش توضيح بدهد. من در زمان ساخت اين فيلم در حيطه‌ي آزادي‌هاي خود گام برداشته و فيلم ساختم و اكنون هم مخاطب من آزاد است كه برداشت خود را داشته باشد، پس بهتر است كه با برداشت‌هاي مختلف مخالفت و مقابله نكنيم. وي در عين حال گفت: به نظر من اصلا مهم نيست كه منظور هنرمند چه بوده است، بلكه مهم آن است كه مخاطب بتواند با اثر ارتباط برقرار كند و در حد خود آن را درك كند. بهرام توكلي در ادامه‌ي اين نشست در پاسخ به سوالي كه درباره‌ي فيلم‌هاي كوتاه او مطرح شده بود، عنوان كرد: فيلم كوتاه امروز به مراتب جلوتر از سينماي بلند در حال حركت است و اگر فيلمسازي كه فيلم بلند مي‌سازد به فيلم‌ساز كوتاه منتسب شود و فضاي فيلم‌اش به گونه‌اي باشد كه حال و هواي فيلم‌هاي كوتاه در آن حاكم باشد، اتفاق خيلي خوبي رخ داده است. اين كارگردان در ادامه‌ي اين نشست در پاسخ به اين سوال كه فيلم‌هاي او با وجود قوتي كه دارند، كمتر مورد تقدير قرار گرفته‌اند، اظهار كرد: هيچ وقت براي فيلم‌هايم انتظار تقدير و تشكر ديگران را ندارم. ما جزو فيلم‌سازاني هستيم كه آثارمان تجاري نيست و من فكر مي‌كنم چقدر خوب مي‌شود اگر كسي به جاي تعريف، ايراد‌هاي كار را به ما بگويد. وي در ادامه به ذكر نقطه‌ نظرش درباره‌ي جلسات نقد و بررسي فيلم هاي سينمايي پرداخت و گفت: فكر مي‌كنم اين شيوه‌ي نقد و بررسي فيلم كهنه شده و تبديل به نوعي عادت شده است. در حالي كه لازم است ما در جلسات مختلف از تجربيات يكديگر بهره‌مند شويم تا در نتيجه شاهد اتفاق مثبتي در حوزه‌ي فرهنگ باشيم. من فكر مي‌كنم اين تحولات بايد از حوزه‌ي دانشگاهي شروع شود و به همين دليل از ابتداي اين جلسه به اين موضوع فكر مي‌كنم كه چگونه مي‌توان چنين جلسه‌اي را پربار كرد و آن را به ‌گونه‌اي برگزار كرد كه براي هر دو طرف حاوي تجربيات تازه و موارد مفيد باشد. توكلي در بخش ديگري از اين نشست در پاسخ به سوال يكي از دانشجويان و سوال او مبني بر اين‌كه آيا درست است كه يك فرد بيمار را كه از تمام صحبت‌ها و اتفاقات جامعه تنها صداي يك سوت در ذهنش مي‌گذرد، به عنوان نماينده‌ي قشر هنرمند و روشنفكر معرفي كنيم، توضيح داد: تعريف‌هاي متعددي از روشنفكر وجود دارد و ما در ميان هنرمندان‌مان هم افرادي مانند ونگوگ داشته‌ايم كه دچار چنين مشكلاتي شده‌اند. به هرحال بسياري از هنرمندان اثر خود را به معناي وجودشان تلقي مي‌كنند و اگر نتوانند اثري توليد كنند، ممكن است وجود خود را بي‌ارزش بدانند. كارگردان «پرسه در مه» در بخش پاياني صحبت‌هاي خود در پاسخ به اين سوال كه آيا براي طيف خاصي از مخاطبان فيلم مي‌سازد، اظهار كرد: برخي واژه‌ها آنقدر بي‌دقت تكرار شده‌اند كه ما فكر مي‌كنم معناي آنها را مي‌دانيم، اما با اين حال تعريف دقيقي از اين واژه‌ها در ميان ما وجود ندارد، قطعا يك فيلمساز دوست دارد كه فيلم‌اش با مخاطب ارتباط برقرار كند، اما بايد توجه داشته باشيم كه مخاطب فيلم به معناي تمام آدم‌ها محسوب نمي‌شود. هر اثر هنري موجب لذت عده‌اي مي‌شود و عده‌اي نسبت به آن بي‌تفاوت هستند. گروه ديگري هم ممكن است با ديدن آن اثر آزار ببينند. اين سه نوع واكنش در برابر تمام آثار هنري وجود دارد و ما نمي‌توانيم بگوييم كه فيلمي ساخته‌ايم كه همه از آن لذت ببرند، چنين چيزي به هيچ عنوان امكان ندارد و من هم اين فيلم را براي گروه خاصي نساخته‌ام. وي در پاسخ به اين سوال كه آيا فكر نمي‌كنيد براي داشتن مخاطب بيشتر بهتر است صحبت‌هايتان را به زبان ساده‌تري بيان كنيد، عنوان كرد: اگر قرار باشد همه متوجه تمام بخش‌هاي يك فيلم بشوند، ديگر آن فيلم سينمايي نيست و به يك سريال تلويزيوني تبديل شده است اگر فيلم‌سازي به دنبال آن باشد كه تمام حرف هايش براي قشر‌هاي مختلف مخاطبان قابل فهم شود، بهتر است كه به سراغ تلويزيون برود، چرا كه در تلويزيون و آثار تلويزيوني اين ويژگي وجود دارد، اما در سينما نمي‌توان اين‌گونه برخورد كرد. من دوست دارم در فيلم‌هاي سينمايي‌ام دغدغه‌هايم را بيان كنم. اين ديدگاه من است و براي اين ديدگاه كم سختي نكشيده‌ام، اما با اين وجود هنوز اين نوع رويكرد برايم محترم است و به همين دليل ترجيح مي‌دهم علي‌رغم تمام مشكلات موجود به اين شيوه فيلم بسازم. به گزارش ايسنا، در اين نشست خسرو نقيبي (منتقد سينما) هم بهرام توكلي را همراهي مي‌كرد. انتهاي پيام