يك هنرمند رشته‌ي ميناكاري در استان اصفهان گفت: وضعيت فروش صنايع دستي نامطلوب است، البته وضعيت مينا اندكي استثناست. مرتضي اسماعيلي در گفت‌وگو با خبرنگار بخش صنايع دستي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، دليل شرايط استثنايي مينا را در فروش، ماندگاري اين اثر دانست و ادامه داد: بيش‌تر مشتري‌هاي مينا، سازمان‌هايي هستند كه از آن به‌عنوان هديه و يادبود استفاده مي‌كنند. بنابراين وضعيت فروش آن، بعض صنايع دستي ديگر است. او درباره‌ي مواد اوليه‌ي مينا، اظهار كرد: مواد اوليه‌ي اصلي مينا، مس است كه البته گران تهيه مي‌شود؛ اما براي هنرمندان اين رشته، تهيه‌ي رنگ و لعاب سخت‌تر از مس است، چون با قيمت فوق‌العاده‌اي تهيه مي‌شود. اين رنگ‌ها از آلمان وارد مي‌شوند، براي نمونه هر يك كيلو رنگ طلايي، شش‌ميليون تومان فروخته مي‌شود. بنابراين هنرمندان مينا، آن را كنار گذاشته‌اند. يك كيلو رنگ قرمز آلبالويي نيز يك‌ميليون و 100هزار تومان خريده مي‌شود و ارزان‌ترين رنگ كه خيلي كم در كارها استفاده مي‌شود، يعني زرد و مشكي 50 تا 60هزار تومان است. وي بيان كرد: فرمول ساخت اين رنگ‌ها به پنجاه شصت‌سال پيش مربوط است. اكنون تركيب‌ها و رنگ‌هاي جديدي به بازار آمده‌اند كه ما به‌دليل نداشتن ارتباط، تاكنون حتا نام يا اصطلاح آن‌ها را نشنيده‌ايم. اين هنرمند ميناكار گفت: تمام ميناكاران ايران در اصفهان مستقرند و علم بازاريابي و فروش ندارند و با شركت‌هاي مربوط ارتباطي ندارند كه از اين مسايل آگاه باشند، متولي صنايع دستي بايد به اين كارها رسيدگي كند. اسماعيلي ادامه داد: معاونت صنايع دستي چند وظيفه دارد كه به‌نظر مي‌رسد، فراموش كرده است؛ وظيفه‌ي نخست، آموزش است كه بايد به تمام هنرمندان حتا هنرمندي مانند من كه 54 سال در ميناكاري فعاليت مي‌كنم، آموزش دهد. بسته‌بندي از جمله وظايف ديگر اين معاونت است، چون كار هنرمند فقط توليد است و بايد آثار خود را در بسته‌بندي‌هاي مناسب عرضه كند. متأسفانه كالاهاي ما در روزنامه پيچيده و به مشتري فروخته مي‌شوند و امكان دارد، در مسيرهاي طولاني آسيب ببينند. وي افزود: مينا در صدها مدل توليد مي‌شود. بنابراين متناسب با هريك از اين آثار بايد بسته‌بندي وجود داشته باشد. براي هنرمند، مشكل است كه اين كار را انجام دهد، چون سرمايه‌ي كافي ندارد و اگر هم داشته باشد، فضاي كافي را براي نگهداري بسته‌بندي اين آثار ندارد. او بازاريابي را از ديگر وظايف متولي صنايع دستي برشمرد و گفت: توليدكننده‌ي صنايع دستي نمي‌تواند بازاريابي كند. در دنيا شركت‌هاي بزرگ، نمايندگان خود را به كشورهاي ديگر مي‌فرستند تا سليقه‌ي بازار را شناسايي كنند. متأسفانه هنرمندان در ايران فقط براي دل خود كار مي‌كنند و از سليقه و نياز بازار خبر ندارند و بازارياب نداريم. اسماعيلي تأكيد كرد: اين كارها در وظايف معاونت صنايع دستي است كه از دولت بودجه مي‌گيرد؛ اما معلوم نيست چه مي‌كند، البته اين مسؤولان دوست دارند، براي صنايع دستي كاري انجام دهند؛ اما در واقع، اتفاقي رخ نمي‌دهد. اين هنرمند ميناكار ادامه داد: هنرمندان به مقامات بالادستي، دسترسي ندارند؛ اما اين پرسش را از آن‌ها داريم كه در ديدارهاي خود با رؤساي كشورهاي ديگر چه هديه و يادبودي به آن‌ها اهدا مي‌كنند؟ در بيش‌تر مواقع ديده مي‌شود كه مقامات ايراني صنايع دستي را هديه مي‌كنند؛ ولي همين صنايع دستي از همه‌چيز محروم است. وي گفت: ده پانزده‌سال پيش، برخي مسؤولان كشور در جلسه‌اي اعلام كردند كه اشتغال‌زايي براي هر نفر در بخش صنعت و معدن، به 15ميليون تومان هزينه نياز دارد؛ ولي اشتغال‌زايي در صنايع دستي به 150هزار تومان بودجه نياز دارد، چون اين بخش آلودگي ندارد و به ابزار خاصي نيازمند نيست و هنرمندان آن نيز محصولات خود را خانگي توليد مي‌كنند. اين گفته‌هاي خود مسؤولان بوده است، درحالي‌كه هنرمندان صنايع دستي اكنون هيچ امكاناتي ندارند. اسماعيلي بيان كرد: معاونت صنايع دستي چه كاري براي ما كرده، به‌جز اين‌كه سد شده است؛ اگر كاري انجام داده‌اند، به ما پاسخ دهند. او در ادامه با اشاره به ورود محصولات چيني و پاكستاني به بازار صنايع دستي، اظهار كرد: چرا بايد فروشندگان صنايع دستي پس از پنجاه شصت‌سال كار، جنس چيني و پاكستاني بفروشند، ما با آن‌ها چه كار كنيم؟ اكنون انواع ميناي چيني به بازار وارد شده است و با قيمت‌هاي پايين فروخته مي‌شوند. ما حتا به اندازه‌ي آن ميناها و با آن قيمت‌ها نمي‌توانيم اثر توليد كنيم. اسماعيلي با اشاره به معضل فروش صنايع دستي، افزود: ما مشكل فروش محصول نداريم، مسأله‌ي اصلي ما هنرمندان، توليد است. درحالي‌كه مسؤولان چندان به اين موضوع توجه نمي‌كنند. اين هنرمند رشته‌ي ميناكاري اضافه كرد: زماني به گمرك اصفهان در نامه‌اي رسمي اعلام كرديم كه كارشناس رايگان در اختيارشان قرار مي‌دهيم؛ اما آن‌ها پاسخ ما را ندادند. درحالي‌كه ما در اين بخش مشكل داريم، گاهي گمرك به محصولات صنايع دستي به‌عنوان عتيقه نگاه مي‌كند و اجازه‌ي خروج نمي‌دهد. آن‌ها تفاوت صنايع دستي را با عتيقه نمي‌دانند و اين موضوع مشكلاتي را ايجاد كرده است. انتهاي پيام