مجموعه كتب " جنگ ايران و عراق از نگاه مطبوعات جهان"، برگرفته از اسناد مطبوعاتي و بريده جرايد خارجي موجود در مركز ملي اسناد دفاع مقدس است كه پيشينه جمع‌آوري آن به روزهاي آغازين بحران و تشكيل دفتر تبليغات جبهه و جنگ باز مي‌گردد. اين اسناد كه در گذشته تلخيص و ترجمه شده بود با شكل‌گيري مركز ملي اسناد مورد توجه قرار گرفت كه حاصل اقدامات انجام شده بر روي آن ارائه در قالب مجموعه حاضر است. لازم به ذكر است كه اين مجموعه با بهره‌گيري از نظرات اصلاحي و تكميلي مترجمين توانمند و با تجربه ساماندهي و با محور قرار گرفتن سير تاريخي اخبار و اطلاعات موجود تنظيم شده است. سرويس فرهنگ و حماسه خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) نيز با بهر‌ه‌گيري از اين منبع تاريخي گريزي به وقايع قبل از آغاز جنگ تحميلي و بعد از آن دارد. زبان اصلي: انگليسي شماره:000017 منبع: نيويورك تايمز/ ماروين هاو/ بصره 1358/11/9- 1979-1-29 سربازان ايراني، همچون زمان حكومت محمدرضاشاه پهلو ي، در طول مرز آبي مورد منازعه ايران و عراق مستقر شده‌اند و عراقي‌ها دورتر و بيشتر در اطراف بصره استقرار يافته‌اند. گرچه روابط دو همسايه مسلمان . . . در حالت " تنش" است، اما خصومت آن دو عمدتا در تقبيحات مطبوعاتي و راديويي محدود گرديده است. درگيري‌هاي گاه به به گاه مرزي و اتهامات دوجانبه خراب كاري وجود دارد، اما سياستمداران انتظار وقوع يك " درگيري مهم" را، كه براي هيچ يك از دو طرف قابل تحمل نباشد، ندارند. ابتدا عراقي‌ها به انتقاد از[آيت‌الله] روح‌الله خميني رهبر انقلابي ايران تمايلي نداشتند و اين امر به خاطر هراس از تاثيرات جنبش وي در عراق و جاهاي ديگر بود. فشار عراقي‌ها باعث شد كه او به ناچار شهر مقدس نجف را پس از 15 سال سكونت در تبعيد ترك گويد. اكنون، با توجه به دردسرهايي كه ظاهرا در ايران روبه افزايش است و با توجه به اين كه دولت در اين جا علي الظاهر شديدا، كنترل اوضاع را در دست دارد، عراقي‌ها از وضعيت خود ابراز اطمينان مي‌كنند. بصره، مهمترين بندر عراق كه در 75 مايلي خليج فارس و در كنار ساحل شط العرب واقع شده است، به عنوان نقطه‌اي بالقوه مشكل ساز در نظر گرفته مي‌شود زيرا اين شهر يك و نيم ميليون نفري مركز شيعيان عراق است و ايراني‌ها درصدد تاثيرگزاري بر روي آنها هستند. به همين دليل، دولت عراق بر توسعه اين منطقه كه پايگاه اصلي توليد نفت عراق است تمركز دارد. در نتيجه، شهر به صورت يك سايت بزرگ ساختماني به نظر مي‌آيد و در كنار بافت كهنه آن انواع پروژه‌هاي جديد شهري در حال اجرا و ساخته شدن هستند. در مورد روابط با ايراني‌ها، رييس جمهور صدام حسين در يك سخنراني سياسي كه اخيرا صورت گرفت گفت:" آنها [ ايراني‌ها] يك " فرصت تاريخي" را براي بهبود روابط با عراق، كه انقلاب ايران را تحسين مي‌كند، از دست داده‌اند." او گفت:" به جاي آن، رهبري ايران " مواضع خصمانه‌اي" را در پيش گرفته است." دولت عراق تصرف سفارت آمريكا در تهران و گروگان گيري اعضاي آن توسط ايران را نقض قوانين بين‌المللي خواند. اما ظاهرا نگراني اصلي عراق اين است كه عمل ايران مي‌تواند به مداخله آمريكا در خليج فارس منجر شود. تحليلگران عرب در اينجا [عراق] اصطكاك جاري بين ايران و عراق را به " درگيري سنتي" ميان عراقي‌ها كه عرب هستند، و فارس‌ها كه عرب نيستند، نسبت مي‌دهند. ديگران بر اين اعتقادند كه هسته اين مشكلات در اخراج آيت‌الله خميني از عراق نهفته است. گفته شده كه آيت‌الله خميني معتقد است صدام حسين براي اخراج وي اقدام به معامله با شاه كرده است. همچنين ثروت نفتي عراق [ كه اكنون به جاي ايران دومين توليد كننده نفت است] و تلاش آن كشور براي كسب رهبري در منطقه به اصطكاك موجود كمك مي‌نمايد. محمد راضي جعفر سخنگوي حزب بعث در بصره و مدير ايستگاه محلي مي‌گويد كه [امام] خميني همان سياست‌هاي تجاوز كارانه شاه را در پيش گرفته است. او مي‌گويد مردم بصره مشكل ايران را بيشتر از ديگر مناطق كشور حس مي‌كنند زيرا مي‌توانند سربازان ايراني را مشاهده كنند، راديو تلويزيون ايران را ببينند و آنها هر روز با ايراني‌ها در تماس هستند. ايراني‌ها مرز آبي را كه رسما بسته است با قايق‌هاي كوچك پشت سر مي‌گذارند و به اين جا مي‌آيند تا از مشروب فروشي‌هاي متعدد بصره بهره ببرند. عراقي‌هايي كه داراي خويشاونداني در ايران هستند گزارش مي‌كنند كه به دليل اعمال ممانعت‌هاي شديد در مورد سرگرمي‌ها و بازي‌ها، الكل و غذاهاي آماده، نارضايتي در ايران رو به رشد است. دولت عراق با اطمينان جديدي كه باز يافته ، ادعاي تاريخي تملك كل شط العرب [اروندرود] را دوباره مطرح كرده است. در چارچوب توافقي كه در سال 1975 در الجزاير به دست آمد، عراق نيمي از حاكميت خود بر اين رودخانه را به ايران واگذار كرد تا در مقابل، شاه ايران از كمك به شورشيان كرد در عراق دست بردارد. به علاوه، اينك عراق به عنوان يك قدرت مهم عربي در خليج فارس، رسما بازگرداندن سه جزيره‌اي را كه به عقيده آن كشور مربوط به امارات عربي متحده بود و در سال 1971 توسط شاه اشغال گرديد، خواستار شده است. اين سه جزيره ابوموسي، تنب كوچك و تنب بزرگ نام دارند. ادامه دارد...