مجموعه كتب " جنگ ايران و عراق از نگاه مطبوعات جهان"، برگرفته از اسناد مطبوعاتي و بريده جرايد خارجي موجود در مركز ملي اسناد دفاع مقدس است كه پيشينه جمع‌آوري آن به روزهاي آغازين بحران و تشكيل دفتر تبليغات جبهه و جنگ باز مي‌گردد. اين اسناد كه در گذشته تلخيص و ترجمه شده بود با شكل‌گيري مركز ملي اسناد مورد توجه قرار گرفت كه حاصل اقدامات انجام شده بر روي آن ارائه در قالب مجموعه حاضر است. لازم به ذكر است كه اين مجموعه با بهره‌گيري از نظرات اصلاحي و تكميلي مترجمين توانمند و با تجربه ساماندهي و با محور قرار گرفتن سير تاريخي اخبار و اطلاعات موجود تنظيم شده است. سرويس فرهنگ و حماسه خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) نيز با بهر‌ه‌گيري از اين منبع تاريخي گريزي به وقايع قبل از آغاز جنگ تحميلي و بعد از آن دارد. زبان اصلي : انگليسي شماره : 000012 منبع : واشنگتن پست / رولندايوانزو - روبرت نواك / فكه [ عراق] 1358/9/28- 1979-12- 19 مترجم:عمالدالدين قاسميپناه منبع خبر در مرزهاي جنوب شرقي عراق با ايران، كه راديو تهران آن را صحنه درگيري‌هاي تن به تن ميان نيروهاي دو كشور تصوير مي‌كند، مسلما جنگي وجود ندارد اما شواهدي مبني بر " اعتماد و قدرت" ارتش عراق موجود است. ما [ نويسندگان اين مقاله] به وسيله جيپ و هلي‌كوپتر ديدار يك روزه‌اي را در طول صد كيلومتر مرز مشترك، جايي كه ايران ادعا كرده محل نفوذ عميق و خونين شب هنگام سيزده دسامبر عراق است، انجام داديم. در حقيقت آرامش بر اين بيابان نفت خيز، كه ماه دسامبر آن همچون بهاران است، حاكم بود. در اين نواحي نشانه‌اي از صورت گرفتن عملياتي در زمان اخير و يا " آمادگي" براي عملياتي در آينده وجود نداشت. تنها در فاصله شصت كيلومتري از مرز بود كه ما " ظهور " اندكي از ارتش عراق را به شكل يك مانور آموزشي شاهد بوديم. اما افسران عراقي در منطقه فكه ابراز اطمينان كردند ارتش ايران كه زماني قدرتمند بود، اكنون در آشفتگي و نابساماني است و حريفي براي ارتش عراق محسوب نمي‌گردد. جنگ مرزي [ مورد ادعاي ايران] برخلاف قدرت جديد ارتش عراق خيالبافي است. عراق، اين كشور چپ‌گرا و ضدغرب اما در عين حال ضدكمونيست [ كه با قدرت استبدادي اداره مي‌شود] به صورت نيروي نظامي برتر منطقه خليج فارس درآمده است. گزارش‌هاي ايران درباره وقوع نبردهاي سنگين در اين منطقه، كه از سوي عراق با عنوان مطالب كاملا ساختگي تكذيب مي‌گردد، بهره بسيار اندكي از واقعيت با خود دارد و اين امر توسط افسران عراقي اين ناحيه در حضور ما مورد تاييد قرار گرفت. قايق‌هايي از افراد عراقي به مرز نزديك مي‌شوند و يا عملا از آن [در نزديكي شهر العماره] عبور مي‌نمايند. عراقي‌ها ادعا مي‌كنند كه آنها فقط " ماهيگير" هستند ولي ايراني‌ها مي‌گويند اينها عناصر نفوذي‌اي هستند كه براي تحريك ايرانيان عرب زبان خوزستان[ كه بغداد براي عصباني كردن تهران آنجا را عربستان مي‌خواند] اعزام شده‌اند. البته به خاطر حضور اين ماهيگيران، تبادل آتش محدود مسلسل و خمپاره بين مرزداران دو طرف صورت گرفته، اما به گفته عراقي‌ها هيچ صدمه، خرابي و يا تلفاتي به بار نيامده است. اين مطلب زمينه " حقيقتي" را داراست، حتي اگر به همين دليل باشد كه در منطقه هيچ گونه علايمي حاكي از اقدام نظامي و يا حتي تحرك قوا وجود ندارد. در حالي كه ما از اين منطقه مهد تمدن بشر در نزديكي محل اتصال دجله و فرات كه همچنين ادعا مي‌شود محل باغ عدن است ديدار مي‌كرديم . . . هيچ تانكي، توپخانه‌اي و يا جابجايي و تحرك نيرويي مشاهده نكرديم. ما به طور اتفاقي، حدود شصت كيلومتر دورتر از مرز و در پايگاه هوايي " الشاعربا" شاهد اجراي يك مانور آموزشي بوديم. پايگاه مملو از ميگ‌هاي روسي و هواپيماهاي ترابري بزرگ بود كه از داخل آن سربازان زبده نيروي دريايي در حال پياده شدن بودند. يك افسر عراقي گفت:" شرط مي‌بندم كه شما فكر مي‌كنيد ما آماده تهاجم به ايران هستيم." هنگامي كه خبرنگار در پايگاه هوايي " الشاعربا" حجم زياد هواپيماها و نيروهاي عراقي را مشاهده كرد، او با عجله توضيح داد" اين [نيروها] صرفا براي يك مانور مشترك هوايي دريايي است." در پايان روز همه اين نيروها از آن جا رفته بودند. گردان يكم از تيپ بيست و هفتم مكانيزه مانور آن روز را ادامه داد و فرمانده آن سرهنگ دوم عبيدالجبوري ادعا كرد كه افراد او به سادگي حريف واحدهاي باقيمانده ارتش شاه خواهند بود. او گفت :" ارتش ايران كنار گذاشته شده است. آنها نقشي در كشورشان ندارند." عراق فكر مي‌كند كه واحدهايي از ارتش ايران در طول مرزها وجود ندارد و تنها " پاسداران خميني"، كه با اين نام تحقير مي‌شوند، و نيز نيروهاي ژاندارمري در پاسگاه‌هاي مرزي‌ مستقر هستند كه اين خود، دليل ديگري براي " اطمينان" [عراق] است. سرهنگ ماهر الرشيد افسر ارشد ستاد از بغداد با اشاره به [گفته‌هاي] يك كارشناس اطلاعاتي ايراني خاطرنشان مي‌كند:" اجازه دهيد مطلبي را به شما بگويم. مرداني كه در اين پست‌هاي مرزي [ايران] هستند هنوز به شاهنشاه خودشان عشق مي‌ورزند. ژاندارم‌ها هميشه اين گونه بوده اند. آنها براي [امام] خميني نخواهند جنگيد." در جنگ‌هاي مرزي سال 1974 ، عراق از ترس دخالت متحدان شاه يعني تركيه، پاكستان و حتي آمريكا خود را كنار كشيد، اما اكنون به گفته يك سرهنگ عراقي:" ايران تنهاست و متحدي ندارد؛ بگذار آنها برخي تلاش‌ها را صورت دهند و ما از آنها پذيرايي خواهيم كرد." به نظر مي‌رسد افسران عراقي براي روبرو شدن با " پاسداران خميني" انگيزه كافي دارند و رهبران آنها در بغداد از تجزيه احتمالي ايران استقبال مي‌نمايند. ادامه دارد...