مدرس دانشگاه علامه طباطبايي اظهار كرد: برنامه‌ي چشم‌انداز 20 ساله‌ي صنعت گردشگري به سال 1404 مربوط است و 17 سال ديگر تا پايان آن فرصت باقي مانده است. به‌نظر من، ايران پتانسيل بيش از 20 ميليون نفر گردشگر را نيز دارد، چون تركيه در همين برنامه‌ي چشم‌انداز، 50 ميليون گردشگر پيش‌بيني كرده است و 20 ‌ميليون گردشگر با توجه به پتانسيل‌هاي صنعت گردشگري كشور ما عدد بالايي نيست. محمدرضا فرزين در گفت‌وگو با خبرنگار بخش گردشگري خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، ادامه داد: ما با مسيري كه در صنعت گردشگري كشور طي مي‌كنيم، به توسعه‌ي گردشگري نمي‌رسيم و اين‌كه آيا به اين عدد مي‌توانيم برسيم يا خير، بحث ديگري است. وي گفت: ما هنوز برنامه‌ي جامع گردشگري نداريم؛ اين برنامه نمادي از فكر در بخش گردشگري كشور است. پانزده سال است كه مي‌خواهيم يك برنامه‌ي جامع گردشگري بنويسيم، ولي هنوز برنامه‌ي جامع نداريم و اين نمادي از تفكر و برنامه‌ريزي در بخش گردشگري كشور است و اگر اين ملاك باشد، ما به اين اعداد نمي‌رسيم. هنوز يك استراتژي، چارچوب و نظام مشخص را براي رسيدن به اهداف‌مان در بخش گردشگري نداريم و من بعيد مي‌دانم كه با اين چارچوبي كه داريم، اهداف‌مان را بتوانيم تحقق بخشيم. او بيان كرد: يكي از بزرگ‌ترين مشكلات ما براي رسيدن به اهداف چشم‌انداز 20 ساله‌ي صنعت گردشگري، مشكل آموزش است. در بخش آموزش گردشگري، هيچ برنامه‌ي مشخصي در كشور نداريم و متأسفانه برخي افراد غيرمتخصص در سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري جمع شده‌اند. فرزين اظهار داشت: اكنون ما چند ژورنال پژوهشي در بخش گردشگري داريم كه مقالات پژوهشي را در آن‌ها بتوانيم منتشر كنيم؟ تنها ژورنال دست‌وپا شكسته‌ي حوزه‌ي گردشگري ازسوي دانشگاه علامه طباطبايي منتشر مي‌شود كه با عنوان مطالعات گردشگري، مقالات علمي را چاپ مي‌كند. در سال، چند كتاب گردشگري در كشور ما تأليف مي‌شوند؟ چند كتاب ترجمه مي‌شوند؟ چند همايش تخصصي در بخش گردشگري برپا مي‌شوند؟ تمام اين موارد، نشان مي‌دهند آيا ما به سمت اهداف‌مان در چشم‌انداز صنعت گردشگري حركت مي‌كنيم يا خير. او در ادامه پرسيد: در چند دانشگاه، در رشته‌ي جهانگردي دانشجو پذيرش مي‌كنيم؟ سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري چقدر توانسته است به تربيت استاد در اين بخش كمك كند؟ چند نفر از استادان اين بخش براي مطالعه و پژوهش به دانشگاه‌هاي خارج از كشور فرستاده شده‌اند؟ اين كارشناس حوزه‌ي گردشگري مدعي شد: سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري بخشي از پول خود را صرف آن مي‌كند كه برخي آدم‌هاي بي‌ارتباط را به نمايشگاه‌ها و كنفرانس‌هاي مختلف بفرستد و بودجه‌ها را هدر مي‌دهد. تعدادي از اين آدم‌ها نيز شش‌ماه بعد از سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري مي‌روند و در يك ارگان ديگر مشغول به كار مي‌شوند. وي ادامه داد: چند نيروي انساني قديمي در سازمان هنوز مشغول به‌كارند. گاهي يكي از مسؤولان عوض مي‌شود و همراه خود گروهي از افراد جديد را بر سر كار مي‌آورد و به‌دليل آن‌كه برخي از آن‌ها دغدغه‌ي بخش گردشگري را ندارند، در اين شرايط، منابع را اتلاف مي‌كنيم. او بيان كرد: در زمان مرعشي ـ رييس پيشين سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري ـ اين بحث مطرح شد كه در شبكه‌هاي خبري دنيا درباره‌ي ايران تبليغ كنيم. قاعدتا ما در چند سال اخير به‌دليل مشكلات سياسي كه داشتيم، نتوانستيم در كشورهاي غربي تصوير ذهني خوبي را از ايران ارايه دهيم؛ اما ما دست كم مي‌توانستيم تبليغات گردشگري خود را در كشورهاي اسلامي انجام دهيم. اگرچه من نمي‌دانم چه‌مقدار اقدامات در كشورهاي بازار گردشگري ايران انجام شده‌اند، اما اعداد و ارقام حاكي از آن است كه ما نتوانستيم كاري انجام دهيم. مدرس دانشگاه علامه طباطبايي در پايان اضافه كرد: يكي از بزرگ‌ترين مشكلات ما بازار است و بايد در بازار گردشگري كار كنيم. در كشور ما چند آژانس وجود دارند كه در اروپا مي‌توانند دفتر بزنند؟ اصلا چنين دفترهايي نداريم. همه‌ي آن‌ها كوچك و در حد فروش خدمات مسافرتي‌اند كه حتا در شهرستان‌ها هم نمي‌توانند دفتر بزنند. چند هتل‌دار زنجيره‌يي داريم؟ وضعيت خطوط هواپيمايي چگونه است؟ ما با اين سيستم و اجزايي كه داريم، به اهداف خود در چشم‌انداز صنعت گردشگري نمي‌توانيم برسيم. درحالي‌كه براي تك‌تك اين مسايل و مشكلات بايد برنامه داشته باشيم. انتهاي پيام