محمدعلي سپانلو اعتقاد دارد: حالا كه به ميانه دهه 80 رسيده‌ايم، متوجه مي‌شويم كه شعرمان با دهه‌ي 70 تفاوت عمده‌اي نداشته است. اين شاعر در ادامه‌ي گفت‌وگو با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) متذكر شد: در اوايل دهه‌ي 70 حركتي پيدا شد، كه مشخصه‌ي اصلي آن، «معناگريزي» و نفي همه‌ي قواعد فني بود. البته در ابتدا به اين حركت اميدوار بوديم، ولي امروز به معناگريزي تبديل شده است. وي افزود: بايد توجه داشت هر چيز معناي اوليه‌اي دارد كه امكان مي‌دهد در ساختن معناهاي ديگر شركت كند. اما به نظر مي‌رسد جنبشي كه در دهه‌ي 70 رخ داد، در دهه‌ي 80 ادامه يافت و جمله ظاهرا حق به جانب «معناگريزي»، به بي‌مسؤوليتي نسبت به زبان و كلام تبديل شده است، كه اين اتفاق هرگز در ادبيات ما نيافتاده بود. سپانلو از شاخصه‌هاي شعر دهه‌ي 80 را غيبت تصوير و ايماژ دانست و افزود: در شعر اين دهه، تصوير و ايماژ اصلا ديده نمي‌شود، و مگر به صورت تصادفي بتوانيم در شعر امروز تصور و ايماژ بيابيم. نكته‌ي ديگر اين است كه به نظر مي‌رسد شاعران ما به زندگي نگاه نمي‌كنند، بلكه بيش‌تر به جمله، فارغ از معنا داشتن آن، مي‌نگرند. او در عين حال معتقد است: شعر فارسي به هر حال كار خود را مي‌كند و شاعراني هستند كه گول تئوري‌ها را نمي‌خورند و دنيا را با نگاه خاص خود مي‌بينند، و تئوري‌ آن‌ها را از شعر دور نمي‌كند؛ بنابراين شعر فارسي همچنان كار خود را مي‌كند. سپانلو همچنين يادآور شد: در دهه‌ي 70 شاعراني دنبال تفاوت‌ها رفتند، اما تفاوت داشتن اثر هنري كافي نيست. كساني كه امروز شعرشان همچنان خوانده مي‌شود، به خاطر اين حرف‌ها نيست؛ بلكه به خاطر شعرهاي خوب گذشته‌شان است. انتهاي پيام