محمد شمس لنگرودي معتقد است كه شعر امروز مبتني بر واقعيت، به تعادلي رسيده است. اين شاعر در ادامه گفت‌وگو با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، تقسيم‌بندي دهه به دهه شعر را تقسيم‌بندي غلطي دانست و متذكر شد: تاريخ شعر اين‌طور نيست كه در سال 50 اتفاقي افتاده باشد و تا سال 60 اتفاق ديگري شروع شود. درواقع اين تقسيم‌بندي تقويمي است و اولين‌بار محمد حقوقي اين كار را كرد، كه براي بررسي تحول هر شاعري بود كه در طول سال‌ها چه كرده است؛ نه براي تحول كل شعر ايران در يك دهه. او در ادامه متذكر شد: بنابراين اساسا اين تقسيم غلط است. مثلا تحول اساسي شعر نو ما بين سال‌ها 34 تا 46، 47 اتفاق افتاده و به دهه ربطي ندارد. بي‌معناست كه بگوييم شعر دهه 70 يا 80 چطور بود؛ چراكه شعر امروز ادامه همان سال‌هاست، كه تحولاتش كم‌كم ادامه مي‌يابد. شمس لنگرودي درباره شعر اين سال‌ها توضيح داد: شعر اين سال‌ها، سه مرحله بعد از انقلاب تا اكنون را طي كرده است؛ اول جرياني است كه بعد از انقلاب در سال‌هاي 57 و 58 با آن مواجه شديم و شاعراني چون من، فرشته ساري، مسعود احمدي و سيدعلي صالحي و... با آن شروع كرديم؛ اما به اين نتيجه رسيديم كه زيبايي‌شناسي مفهوم‌گراي سمبوليستي پيشين ديگر پاسخ‌گو نيست و آرام‌آرام براساس فشارهاي واقعيت از آن فضا دور شديم، و فضايي پيدا شد كه اصطلاحا به آن دهه 60 مي‌گويند. اين شاعر و پژوهشگر در ادامه درباره دهه 70 متذكر شد: دهه 70 هم دوره‌اي بود كه درواقع برخوردي افراطي نسبت به محتواگرايي سال‌هاي گذشته در شعر وجود داشت و اساسا تقابل با شعر محتواگرا بيش‌تر در دهه 70 اتفاق افتاد، كه البته اين برخورد از اواخر دهه 60 آغاز شده بود. در اين دوره، عده‌اي به‌صورت افراطي به شكل و زبان پرداختند. شمس لنگرودي افزود: شعري كه در اين سال‌ها وجود دارد، از سمبول دور شده و مبتني بر واقعيت سعي مي‌كند از تصاوير روزمره بهره بيش‌تري ببرد و به تعادلي برسد، كه شيرين هم هست. اگر بخواهيم شاخص خوبي در اين دوره بيابيم، كساني چون رسول يونان، اكبر اكسير و ديگراني هستند، كه شعرهاي پراكنده آن‌ها را كه مي‌خوانيم، اين خصلت را مي‌بينيم. او اعتقاد دارد: در شعر شاعران سال‌هاي اخير، نه افراط گرايي گذشته و نه مضمون‌گرايي سمبوليستي سال‌هاي اوج‌گيري انقلاب و سياست‌زدگي وجود دارد. الآن بيش‌تر شعري مربوط به زندگي را شاهديم؛ نه مسائلي مربوط به انسان سياسي. شمس لنگرودي در ادامه يادآور شد: در سال‌هايي شعر انسان سياسي بود، و سال‌هايي تقابل شعر و انسان سياسي ديده مي‌شد، كه به افراط كشيده شد. اما امروز شعر دارد تعادلي مي‌يابد و شاعراني كه در حاشيه شعر افراطي دهه 70 بودند، امروز شعر ساده مبتني بر زندگي آن‌ها دارد مسلط مي‌شود. انتهاي پيام